Дальнабойшчык расказаў, як жыве на дапамогу па беспрацоўі пасля аварыі ў Францыі

— Артур, вы раней працавалі ў Германіі, як так атрымалася, што паехалі ў Францыю і пачалі атрымліваць дапамогу па беспрацоўі?

— Ды ўсё даволі проста. Мая жонка — францужанка, і мы вымушана пераехалі з Германіі ў Францыю, калі яна вырашыла вярнуцца на радзіму. Але, паколькі я працаваў у Германіі, мне ўдалося аформіць нямецкую дапамогу па беспрацоўі.

Спачатку я падаў дакументы ў Францыі, а затым выкарыстаў еўрапейскі фармуляр, які дазваляе «экспартаваць» дапамогу з адной краіны ЕС у іншую. У выніку Германія выплачвала мне дапамогу па беспрацоўі на працягу 12 месяцаў.

— Цікава, якую суму вы атрымлівалі?

— У залежнасці ад колькасці дзён у месяцы, атрымлівалася прыкладна 1200-1300 еўра. Гэта было каля 60-70% ад майго заробку ў Германіі. Я зарабляў тады прыкладна 1800-2000 еўра, і дапамога разлічвалася на аснове гэтага даходу.

Дарэчы, у Францыі адсотак дапамогі трохі вышэйшы — тут выплачваюць каля 70% ад апошняга заробку.

— Атрымліваецца, Германія выплачвала вам дапамогу, нягледзячы на тое, што вы ўжо жылі ў Францыі? Гэта даволі незвычайная сітуацыя.

— Так, і гэта адна з асаблівасцяў ЕС. Я быў вымушаны пакінуць Германію праз сямейныя абставіны, а значыць, меў права на атрыманне дапамогі ў іншай краіне. Праўда, маёй жонцы скарацілі тэрмін выплат — ёй далі толькі 9 месяцаў, таму што яна была ініцыятаркай пераезду. Але мне пашанцавала — 12 месяцаў поўная дапамога.

— А што было пасля таго, як дапамога скончылася? Знайшлі працу?

— Так, пасля заканчэння выплат я адразу ўладкаваўся на працу. Гэта была праца кіроўцам — я кірую цыстэрнамі з небяспечнымі грузамі. Але доўга не прапрацаваў. Спаліў першую бочку літаральна праз некалькі дзён працы. Гэта быў такі недарэчны выпадак — тармазы клін далі, і пачаўся пажар. На шчасце, ніхто не пацярпеў, але гэта быў мой першы інцыдэнт у Францыі.

Пасля гэтага я пайшоў з той працы і ўладкаваўся ў іншую кампанію. Мяне там адразу ўзялі, таму што шукалі чалавека з маімі навыкамі: веданне нямецкай, англійскай, плюс у мяне быў АДР (дазвол на перавозку небяспечных грузаў) і вопыт на цыстэрнах. Я прапрацаваў там два гады, да снежня 2023 года.

— Вы згадалі аварыю. Што адбылося?

— Гэта было ў снежні 2023 года. Я ехаў па нацыянальнай дарозе, надвор'е было дрэннае — дождж са снегам, плюс тры градусы. У нейкі момант я адхіліў увагу — падкурваў цыгарэту, і гэта адыграла злы жарт. Я на секунду страціў бачнасць, і, калі вярнуўся да дарогі, ужо быў на ўзбочыне.

У выніку адарвала сядло на цягачы, і цыстэрна легла на заднюю частку цягача. Кабіну пачало сціскаць, як акардэон, і ў нейкі момант я вырашыў адпусціць тармазы, каб пазбегнуць больш сур'ёзных наступстваў. На шчасце, пажарнікі хутка прыехалі і кантралявалі сітуацыю, але страх быў яшчэ той.

Пасля гэтага выпадку мяне звольнілі праз шэсць тыдняў, як яны сказалі, за тое, што я «не адаптаваў хуткасць пад умовы надвор'я».

— То-бок вас звольнілі праз аварыю? Вам далі кампенсацыю?

— Так, мяне звольнілі за парушэнне, але выплату я атрымаў. Мне выдалі два мінімальныя заробкі, гэта было каля 3200 еўраў. Пасля гэтага я зноў стаў на ўлік у біржы працы і пачаў атрымліваць дапамогу па беспрацоўі.

У студзені мяне звольнілі, а выплаты пачаліся з сакавіка 2024 года. Дапамогу мне прызначылі на 560 дзён, і кожны дзень мне выплачваюць па 45 еўра. Цяпер у мяне засталося каля 330 дзён, так што яшчэ ёсць час.

— Як вы лічыце, ці можна пражыць на такую дапамогу?

— Так, цалкам можна. У мяне фіксаваныя выдаткі, і я дзялю іх з жонкай. На дваіх у нас ідзе прыкладна 1200 еўра ў месяц — гэта з улікам усіх страховак, крэдытаў на дом і таму падобнага. Я плачу 600 еўра, і ў мяне застаецца прыкладна 700 еўра на асабістыя выдаткі. Для нас дваіх — гэта цалкам дастаткова.

На прадукты ідзе прыкладна 150-200 еўра на тыдзень, але нават з гэтым застаюцца грошы на нешта прыемнае, напрыклад, новы інструмент або гаджэт. Нядаўна я купіў сабе новы iPad — спатрэбіўся для працы і вучобы.

— А як цяпер праходзяць Вашы будні? Чым займаецеся, пакуль не працуеце?

— Цяпер я сапраўды атрымліваю асалоду ад жыцця (смяецца). Хаджу на рыбалку, граю на гітары з мясцовымі музыкамі. Мы збіраемся раз на тыдзень, камунікуем, гуляем, часам п'ем няшмат. Бываю з паляўнічымі, выходжу з імі на начныя вылазкі. Часам хочацца вярнуцца да працы, але пакуль што я выкарыстоўваю гэты час для адпачынку.

Павялічыць

Пасля аварыі ў мяне быў посттраўматычны сіндром, і я ўзяў 12 тыдняў на рэабілітацыю. Я нават ездзіў да псіхолага — тут гэта частка працэсу аднаўлення пасля аварыі. Яны цэняць здароўе работнікаў, таму што трэба прапрацаваць да пенсіі, і ім важна, каб ты быў у парадку.

Так што цяпер я аднаўляюся, вучу французскую, наведваю курсы. На курсы і рэабілітацыю калі езджу, кампенсуюць дарогу.

— А што далей? Што адбудзецца, калі дапамога скончыцца, а працу вы не знойдзеце?

— Калі я не знайду працу да канца перыяду выплат, то давядзецца пераходзіць на сацыяльную дапамогу. Гэта ўжо іншы ўзровень — там выплачваюць каля 400 еўра, і ў такім выпадку, вядома, яны хутка знойдуць табе працу.

Але пакуль у мяне ёсць права выбару, я не спяшаюся. Калі застанецца месяцы два-тры да канца выплат, тады ўжо буду больш актыўна шукаць працу.

— А як вашы сябры і суседзі ставяцца да таго, што вы цяпер беспрацоўны?

— Ніякага асуджэння няма. Тут, у Францыі, да гэтага ставяцца інакш, чым, скажам, у краінах СНД. Ніхто не спрабуе шукаць у іншых недахопы, каб іх абмяркоўваць. Усе разумеюць, што чалавек можа знаходзіцца ў пошуку працы, і гэта нармальна.

У Германіі, напрыклад, на іншаземцаў могуць касавурыцца, маўляў, «яны жывуць на нашы падаткі». Але тут у Францыі такога няма. Я плачу падаткі, калі працую, і цяпер атрымліваю дапамогу, якую я сам зарабіў.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0