Грамадства

«Бліжэй да М'янмы, але не перайшоў у стадыю масавых забойстваў». Які ў Беларусі сёння палітычны рэжым?

Палітычныя рэжымы як спосабы кіравання падзяляюцца на дэмакратычныя і не. Антыдэмакратычныя, у сваю чаргу, ужо бываюць аўтарытарнымі і таталітарнымі з уласнымі асаблівасцямі. Які з іх цяпер характэрны для Беларусі? Тэрор у нас ужо ці пакуль яшчэ не? Якую форму рэжым можа прыняць у будучыні? Папрасілі дапамагчы разабрацца ў гэтых паняццях палітолага, дырэктара BISS Пятра Рудкоўскага.

Пётр Рудкоўскі. Фота racyja.com

«Аўтарытарная сістэма ў нас аформілася напрыканцы 1996 года»

«Наша Ніва»: Якія формы палітычнага рэжыму зведала Беларусь за час сваёй незалежнасці? Якія прызнакі дазваляюць пра гэта казаць?

Пётр Рудкоўскі: Я аперую трохэлементным падзелам: на дэмакратычныя, гібрыдныя і аўтарытарныя рэжымы. У першай палове 90-х у Беларусі быў гібрыдны рэжым: існавала палітычная канкурэнцыя, поле гульні было няроўным.

Наменклатура, стрыжнем якой быў Савет міністраў, знаходзілася ў больш выйгрышным становішчы, чым канкурэнты. Але паказчык дэмакратыі быў цалкам прыстойны. Паводле некаторых індэксаў, узровень дэмакратыі быў вышэйшы, чым, напрыклад, у Харватыі.

Пасля прыходу да ўлады Лукашэнкі яшчэ паўтара года рэжым заставаўся гібрыдным. Можна растлумачыць, у чым ён палягаў, на прыкладзе шахмат. Уявім сабе, што на старце ў аднаго шахматыста ёсць усе фігуры, а ў другога — толькі палова. Умовы няроўныя, але правілы гульні збольшага працуюць. Пры вялікім таленце або добрым збегу абставінаў у апанентаў ёсць шанец выйграць.

Калі зноў пераносіць на палітыку: у кіруючай групы ёсць шэраг стартавых пераваг — фінансавых, медыйных, адміністрацыйных. Але базавыя дэмакратычныя правілы ў асноўным таксама дзейнічаюць. У прыватнасці, падчас выбараў няма масавых фальсіфікацый. Махінацыі, калі і маюць месца, то яны тонкія і не дужа маштабныя (напрыклад, подкуп выбаршчыкаў, выбарчыя каруселі).

Лукашэнка ў 1994 годзе выйграў выбары ва ўмовах несумленнай канкурэнцыі: тады адміністрацыйны рэсурс працаваў на карысць групы Кебіча. Але, нягледзячы на няроўныя стартавыя ўмовы, Лукашэнка здолеў перамагчы.

Сапраўдны дзяржаўнік і патрыёт на яго месцы паспрабаваў бы выкарыстаць гэты выйгрыш для ўмацавання дэмакратычных інстытутаў. Лукашэнка ж пайшоў у адваротным напрамку: ліквідаваў іх.

Напрыканцы 1996 года ў нас аформілася аўтарытарная сістэма. У залежнасці ад перыяду, рэжым быў або больш жорсткі, або больш мяккі. Два перыяды адноснай лібералізацыі ў межах аўтарытарызму — гэта 2008-2010 і 2014-2019 гады.

Фота Сяргея Гудзіліна.

«Тэрор (запалохванне) — сталы элемент практычна любой аўтакратыі»

«НН»: Якая адметнасць у беларускай аўтакратыі?

ПР: Надзвычай высокая ступень персаналізацыі — канцэнтрацыя ўлады ў руках аднаго чалавека. Паводле даных інстытута V-Dem (Varieties of Democracy), індэкс персаналізацыі дзяржаўнай улады ў Беларусі нават вышэйшы, чым у Саудаўскай Аравіі з яе абсалютнай манархіяй. Колішняя характарыстыка Зянона Пазняка тут цалкам да месца: «Яшчэ не Бог, але ўжо і не папа».

Яшчэ адна адметнасць — адсутнасць партыі ўлады: то-бок, моцнай і ўплывовай партыі, якая падтрымлівае прэзідэнта і грае ключавую ролю ў дзяржаўных структурах: перадусім парламенце, мясцовых органах улады.

Абсалютная большасць сучасных аўтакратый функцыянуюць пры дапамозе партыі ўлады. Такія ёсць у Расіі («Адзіная Расія»), у Казахстане («Нур Атан»), Азербайджане («Новы Азербайджан»). У Венесуэле, Паўночнай Карэі, Кітаі, Таджыкістане, Туркменістане, Узбекістане, на Кубе таксама ёсць партыі ўлады (што праўда, іх роля і палітычная значнасць вар'іруюцца).

У Беларусі такой партыі няма, але ў верасні Давыдзька заявіў, што ёсць рашучасць стварыць такую ў агляднай будучыні. Сам Лукашэнка, па ўсёй бачнасці, не асабліва жадае з’яўлення такой партыі.

«НН»: Некаторыя эксперты называюць тое, што адбываецца ў Беларусі, тэрорам…

ПР: Тэрор, то бок запалохванне — гэта сталы элемент практычна любой аўтакратыі. Пытанне тут у маштабе. У М'янме цягам апошніх дзесяці месяцаў з часу ваеннага перавароту было забіта больш за тысячу пратэстоўцаў.

У Сінгапуры за перыяд з 1950-га па 2015-ы пры найбольш скрупулёзных падліках налічваецца 1315 палітычных затрыманняў, а памерлі ў кантэксце палітычнага пераследу за ўвесь гэты перыяд тры асобы.

У першым выпадку мы маем справу з сістэматычным і брутальным запалохваннем грамадства, у другім — з кропкавым прэсінгам. Па мерках аўтакратый — даволі мяккім.

Беларускаму рэжыму, на жаль, бліжэй да М'янмы, але ён не перайшоў у стадыю масавых забойстваў грамадзян. Таму я б казаў, што мы назіраем аўтакратыю з элементамі тэрору.

«Людзі даверылі ўладу пэўнаму чалавеку, а ён растаптаў гэты давер»

«НН»: Што дазволіла аформіцца рэпрэсіўнай сістэме ў Беларусі?

ПР: Калі глядзець з перспектывы канкрэтных асобаў, якія паўплывалі на гістарычна-палітычны працэс, безумоўна, Лукашэнка і яго беларускія ды расійскія хаўруснікі нясуць вялікую адказнасць за ўсталяванне сістэмы фальшу і рэпрэсій.

Не памяншаючы ролі персанальнай адказнасці, звярну ўсё ж увагу на тое, што ўсталяванне дэмакратычнага ладу — гэта амаль заўсёды доўгі працэс, які расцягваецца на дзесяцігоддзі.

У Аргентыне першыя спробы ажыццявіць дэмакратычныя прынцыпы былі распачатыя ўжо ў 1857 годзе. Але мінула больш за сто год, пакуль усталявалася стабільная дэмакратыя, якая вядзе адлік ад 1984 года. У Тунісе дэмакратычныя перамены адбыліся вельмі хутка, усяго цягам дзесяці месяцаў, але сёлета мы назіраем трэнд на аўтакратызацыю.

Што ж, 95% гісторыі чалавецтва пазначана існаваннем ва ўмовах розных форм аўтакратыі. У чалавецтва ў цэлым яшчэ зусім мала досведу жыцця ў дэмакратыі.

«НН»: Пра Беларусь часта кажуць: у народа быў і ёсць попыт на «моцную руку». То бок, беларусы самі вінаватыя шмат у чым?

ПР: Попыт на «моцную руку» — адно, а стаўленне да катаванняў і забойстваў — зусім іншае. Так, у Беларусі доўгі час быў попыт на «моцную руку». Што праўда, у розныя часы былі розныя матывы для гэтага. У 90-х большасць хацела стабільнасці і парадку, аднаўлення хаця б савецкіх стандартаў жыцця. У нулявых — эканамічны рост у многіх асацыяваўся менавіта з эфектам «моцнай рукі».

Беларусы хацелі не шмат — проста эфектыўнай улады. У сітуацыі палітычнай безальтэрнатыўнасці менавіта «моцная рука» Лукашэнкі ўспрымалася многімі як больш-менш эфектыўная. Але дастаткова было паўтарамесячнай прысутнасці на палітычнай сцэне Віктара Бабарыкі, як Лукашэнка раптам стаў героем мемаў пра 3%.

Ясна, што ў рэальнасці яго падтрымка была (і застаецца) не самай маленькай: у раёне 15-30%, але ў сітуацыі з'яўлення веры ў альтэрнатыву ўся харызма «моцнай рукі» губляе ўсякую моц.

Слабы, мяккі кіраўнік не ёсць ідэалам дзяржаўнага дзеяча. І гэта нармальна, што людзі ў многіх грамадствах аддаюць перавагу «моцным». Маргарэт Тэтчэр — моцная, часам нават жорсткая лідарка. Лі Куан Ю (прэм'ер Сінгапура ў 70-80-я) — таксама. Іншая справа, што арыентацыя на «моцных» мае свае рызыкі.

Я гэта да таго, што так, у з'яўленні рэжыму Лукашэнкі попыт беларусаў на «моцную руку» адыграў вялікую ролю, але гэта не значыць, што попыт на моцную ўладу ёсць аўтаматычна нечым ганебным. Людзі даверылі ўладу пэўнаму чалавеку, а ён растаптаў гэты давер. Вось у гэтым праблема.

«НН»: Ці паўплывала нейкім чынам на афармленне сённяшняга беларускага рэжыму тое, што мы — спадчыннікі СССР?

ПР: Вельмі слабая нацыянальная ідэнтычнасць, адсутнасць досведу жыцця ва ўмовах рынкавай эканомікі і ментальная прывязка да Расіі — гэта абумовіла эфект каляіны, устаноўку на інтэграцыю з Расіяй і неразуменне сэнсу нацыянальнага адраджэння.

«НН»: На тэрыторыі Беларусі хоць калі-небудзь спрабавалі дэмакратыю на смак?

ПР: Дэмакратыя ў сучасным разуменні прадугледжвае як мінімум дзве рэчы: магчымасць усіх дарослых грамадзян прымаць удзел у выбары найвышэйшага кіраўніцтва краіны, наяўнасць грамадзянскіх правоў і свабод.

Дэмакратыі ў такім разуменні на тэрыторыі Беларусі ніколі не было. Але былі некаторыя прататыпы: шляхецкая дэмакратыя Рэчы Паспалітай, дэмакратычны праект БНР, культурны плюралізм БССР у першай палове 20-х гадоў ХХ стагоддзя.

«НН»: Без чаго не змог бы існаваць такі палітычны лад? Што дапамагае яму трымацца?

ПР: Цягам першых 10-15 гадоў рэжым меў добрую базу: шырокая грамадская падтрымка, сацыяльны кантракт (бяспека і эканамічны рост за апалітычнасць), а таксама Крэмль, які страхаваў рэжым у крытычныя моманты. У 2014-2019 гады першыя дзве апоры сталі праблематычнымі, але з'явіліся дзве іншыя: дыпламатычныя поспехі ў кантэксце расійска-украінскага канфлікту і эканамічная лібералізацыя.

У 2020 годзе ўсе названыя фактары стабільнасці рэжыму рухнулі, за выключэннем толькі аднаго, падстрахоўкі Крамля. Яна ў сваю чаргу ўплывае на пазіцыю чыноўнікаў і сілавікоў. Без падстрахоўкі Крамля рэжыму было б вельмі складана выстаяць у 2020 годзе. Не магу выключыць, што нейкім цудам ён выстаяў бы, але шанцы былі б мізэрнымі.

«У 24% выпадкаў асноўным фактарам падзення аўтакратый былі празмерна жорсткія рэпрэсіі, а ў 17% — міжнародны авантурызм»

«НН»: Як яшчэ падзеі 2020-га паўплывалі на трансфармацыю палітычнага строю ў нашай краіне? Ці без іх мы б дайшлі да сённяшняга размаху рэпрэсій так хутка?

ПР: Аўтарытарызм трымаецца на трох слупах: легітымнасць (папулярнасць у народзе або эканамічныя поспехі), рэпрэсіі і лаяльнасць эліт (перадусім эканамістаў, тэхнакратаў і сілавікоў). У 2020 годзе першы слуп амаль цалкам рухнуў, а трэці моцна пакрышыўся. Я маю на ўвазе сыход многіх прафесіяналаў з дзяржаўных структур. У такой сітуацыі заканамерным ёсць узмацненне другога слупа — рэпрэсіўнай сістэмы.

Ёсць нешматлікія выпадкі ў гісторыі: сталінізм, рэжым Мао, калі цягам доўгага часу рэжыму ўдавалася пратрымацца ў асноўным за кошт другога слупа — рэпрэсій. Але гэта хутчэй выключэнне, чым правіла.

Каб перазапусціцца, рэжыму трэба аднавіць легітымнасць (хаця б за кошт эканамічнага росту) і прыпыніць адток прафесіяналаў. Перспектывы тут вельмі цьмяныя. Магчыма, што рэжым ужо стаў закладнікам рэпрэсій: сітуацыя, калі іх паслабленне азначае высокую рызыку народнага бунту, а іх працяг — разбурэнне рэштак легітымнасці і далейшы адток прафесіяналаў.

«НН»: Якую новую форму можа прыняць сённяшні палітычны лад у Беларусі?

ПР: На гэты момант, мяркуючы па ўсім, у Лукашэнкі дзве перспектывы выжывання: далейшая прэзідэнтура або кіраванне пры дапамозе Усебеларускага народнага сходу. Першы сцэнарый — асноўны, другі — запасны. Ці ажыццявіцца адзін з іх і ці будзе паспяховым, складана сказаць. Абодва сцэнарыі не могуць быць паспяхова рэалізаванымі без аднаўлення легітымнасці і прыцягнення ў сістэму прафесіяналаў. А гэта вельмі праблемныя пытанні.

Даследаванне аднаго з вядучых палітолагаў Дэніэля Трызмана паказвае, што ў 24% асноўным фактарам падзення аўтакратый былі празмерна жорсткія рэпрэсіі, а ў 17% — міжнародны авантурызм. У нашым выпадку гэтыя два фактары ўжо прысутнічаюць.

Рэпрэсіі, як для еўрапейскай краіны XXI стагоддзя, проста беспрэцэдэнтныя па сваёй жорсткасці. Цяпер на гэта накладаецца авантурызм з мігрантамі. Існуе імавернасць сур'ёзнага канфлікту з Украінай. Па гэтых двух фактарах — празмерныя рэпрэсіі і міжнародны авантурызм — рэжым трапляе ў групу рызыкі.

Але няма такіх фактараў, якія на 100% прадвызначаюць падзенне рэжымаў. Шмат залежыць ад збегу абставінаў — так званых чорных лебедзяў, фактараў, якія немагчыма прадказаць ані ў плане таго, якога яны тыпу, ані ў плане імавернасці іх з'яўлення.

Каментары

Што за чамадан носіць каля Лукашэнкі ягоны ахоўнік? Не, там не ядзерная кнопка14

Што за чамадан носіць каля Лукашэнкі ягоны ахоўнік? Не, там не ядзерная кнопка

Усе навіны →
Усе навіны

Гендырэктар «Беларусьфільма»: «Лістапад» — гэта БРІКС у сферы кіно3

«Што возьмеш з гэтага дзеда?» На беларускай трыбуне падчас матчу ў Варшаве здарылася патасоўка4

Ліквідавана Пінская каталіцкая духоўная семінарыя4

Двух расійскіх кантрактнікаў асудзілі ў Расіі да пажыццёвага за расстрэл дзевяці чалавек у акупаванай Валнавасе2

«А што вы хочаце за такія грошы?». Тыкток абмяркоўвае гасцініцу ў Ашмянах5

Міністр замежных спраў Ізраіля тэрмінова вылецеў у Нідэрланды2

Пад Мазыром п'янага кіроўцу спынялі стрэламі

«Стануць сябрамі камісій, назіральнікамі». Ветэранаў МУС задзейнічаюць у выбарах11

Кітайскія навукоўцы абвясцілі аб стварэнні зброі з «Зорных войнаў»1

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Што за чамадан носіць каля Лукашэнкі ягоны ахоўнік? Не, там не ядзерная кнопка14

Што за чамадан носіць каля Лукашэнкі ягоны ахоўнік? Не, там не ядзерная кнопка

Галоўнае
Усе навіны →