«Dačka Mara płakała ad hora». U Maładziečnie družalubny łabrador niečakana dla ŭsich źjeŭ nutryju Kapibaru — usieahulnuju lubimicu
U Maładziečnie ŭ pryvatnaj sažałcy padvorka na vulicy z pryhožaj nazvaj Uładzisłava Syrakomli dva tydni tamu pasialiłasia nutryja. I kali haspadary razam sa svajoj kacinaj kampanijaj amal pasiabravali ź joj, žyviolinu niečakana dla ŭsich źjeŭ susiedski łabrador. Pra abstaviny pryhožaj historyi, jakaja skončyłasia samaj sapraŭdnaj trahiedyjaj — repartaž Kraj.by.
Dom muža i žonki Volhi i Jana znachodzicca na vulicy Uładzisłava Syrakomli prosta za stadyjonam siaredniaj škoły №9. U siamji dvoje dziaciej. 18-hadovy syn Mark vučycca ŭ Hrodzienskim dziaržaŭnym miedycynskim univiersitecie, a 14-hadovaja dačka Mara pierajšła ŭ dziaviaty kłas dziaviataj škoły.
Prosta na padvorku — zusim maleńkaja zatoje svaja sažałka. Vadajom i prylehłuju da jaho terytoryju Volha nazyvaje «dzikaj». Usio, što tyčycca «cyvilizavanaha» padvorka pablizu doma — heta jaje, Volzina votčyna. Mužu Janu zastajecca «dziki» kavałak ziamli. Ale zatoje jon tut paŭnapraŭny haspadar.
U sažałcy Jan razvodzić karasioŭ, pobač raskładvaje ź siabrami vohnišča. A na bierazie vadajoma vyroščvaje ceły chvojny les.
— Nutryja pasialiłasia ŭ našaj sažałcy prykładna dva tydni tamu. Va ŭsiakim vypadku, mienavita tady my ŭpieršyniu ŭvieś čas stali čuć tam niejkaje varušeńnie, niejkija huki, — raspaviadaje Volha. — Nam nie pryvykać, što sažałka žyvie svaim žyćciom. Tam ža karasi vodziacca. A adnojčy jany stali źnikać. Spačatku łavilisia ź niejkimi abhryzienymi bakami, a potym zusim pierastali łavicca. Zatoje potym my vyciahnuli z vady dvuchkiłahramovaha ščupaka. Akazałasia, što jon i źjeŭ ŭsich karasioŭ.
— Dyk voś, našaha novaha žychara sažałki my ŭ pieršy raz ubačyli kala tydnia tamu. Dumali, što heta babior zaprasiŭ jaho siudy pažyć.
— Žyvioła tolki ledź-ledź pakazvałasia z vady. Nas navučyli: kab vyznačyć, što za źvier, treba ŭbačyć jaho chvost. Potym užo stała jasna: heta — nutryja, — skazała Volha.
— Ja dumaju, što nutryju chtości trymaŭ u siabie, i jana prosta źbiehła da nas, — vykazaŭ svaju viersiju Jan.
Volha raspaviadaje, što dačka Mara zaŭsiody chacieła sabie kapibaru — hryzuna z Paŭdniovaj Amieryki. I raptam, jak pa zamovie, prosta kala doma źjaviłasia nutryja. Nu, čym nie kapibara? Ź imiem navat prydumvać ničoha nie pryjšłosia. Novuju susiedku tak i nazvali — Kapibara.
Pakolki nutryja — načnaja žyvioła, to dniom haspadary jaje nie bačyli. A voś uviečary stali ładzić na Kapibaru fotapalavańnie.
Mara na bierazie sažałki naohuł mahła zasiedžvacca za poŭnač. Pastajanna kala doma Volhi i Jana žyvuć dva katy i koška. Pieršy kot z sabačymi zvyčkami i sabačaj ža mianuškaj Šaryk.
Druhoha chvastataha-pałasataha mužčynskaha połu kličuć Šuša.
A jašče ŭ hetych dvaich jość siabroŭka pa mianušcy Žulka.
Usia kampanija staviłasia naściarožana da novaj susiedki, padazrajučy, što zaraz ź joj pryjdziecca dzialicca złoŭlenymi Janam karasiami. Ale nieŭzabavie katy zaŭvažyli, što kolkaść karasioŭ nie źmianšajecca, a Kapibara addaje pieravahu raślinnaj ježy.
Paśla hetaha Šaryk, Šuša i Žulka stali dobrazyčliva stavicca da Kapibary, zastavałasia tolki pasiabravać ź joj. Siabroŭstvu nie nakanavana było adbycca.
Samym žorstkim čynam nie dazvoliŭ źvieści siabroŭstva susiedski sabaka parody łabrador pa mianušcy Łułu, ź jakoj dva katy i koška taksama siabravali.
— U niadzielu, 21 lipienia, nas doma nie było. U hety dzień źjechali na lecišča, — raspaviadaje Volha. — A ŭ nas na susiedniaj vulicy žyvuć svajaki. Uviečary ŭ niadzielu jany pryjšli da našaj sažałki pahladzieć na Kapibaru. Ale ŭbačyli tolki, jak Łułu ź joj raspraŭlajecca.
— Vielmi dziŭna, — adznačaje Volha. — Łułu — pryjazny i miły sabaka, nikoli nikomu ničoha drennaha nie zrabiŭ. U našaj akruzie jon hulaje biez nahladu i siabruje absalutna z usimi, uklučajučy katoŭ. Taki finał staŭ niečakanym absalutna dla ŭsich, chto paśpieŭ paznajomicca z nutryjaj.
Paśla trahiedyi Volha ź Janam staranna abśledavali bierahi sažałki, sprabujučy znajści choć by pareštki kapibary, ale znajšli tolki ślady baraćby sabaki z nutryjaj. —
Padobna na toje, što nutryja vielmi supraciŭlałasia. A ničoha ad jaje nie zastałosia kala našaj sažałki, napeŭna, tamu, što Łułu paciahnuŭ zdabyču z saboj.
Pa sutnaści, nutryja — heta ž pacuk. Moža być, mienavita tamu žyvioła i nie spadabałasia Łułu, — vykazaŭ mierkavańnie Jan.
Nočču ŭ Biełaruś zalacieli vosiem dronaŭ. Adzin amal dabraŭsia da miažy ź Litvoj3
Kamientary
Niejak adviačorkam vyjšli pahulać,
A źmiaja zabyła, što jany siabroŭki,
I sabrała žabu, pahulali b...ć!