Выданне Guardian апублікавала матэрыял, дзе прызнала, што ў сучасным свеце акцэнты статусных людзей зрушыліся. Цяпер гэта не той, хто шмат выдаткоўвае, а той, хто шмат працуе — менавіта гэта цяпер з'яўляецца прыкметай класавай перавагі.
Амаль 120 гадоў таму, у часы першага Пазалочанага веку ЗША, сацыёлаг Торстэйн Веблен прыдумаў тэрмін «дэманстратыўнае спажыванне». Ім ён характарызаваў людзей, якія марнавалі шмат грошай, каб прадэманстраваць сваё багацце. Навошта купляць касцюм за тысячу даляраў, калі можна ўзяць такі ж за сто? Па словах Веблена, адказ ва ўладзе. Багатыя людзі паказвалі сваю перавагу, дэманструючы тое, што яны могуць выдаткаваць буйную суму на непатрэбныя ім рэчы.
У наступныя дзесяцігоддзі дэманстратыўнае спажыванне ўкаранілася ў прынцыпе амерыканскага капіталізму. Наш новы Пазалочаны век яшчэ больш адпавядае словам Веблена, чым папярэдні. Сучасныя магнаты дэманструюць багацце купляй выспаў і супер яхт, а прэзідэнты пакрываюць золатам усю сваю маёмасць.
Але купля дарагіх тавараў — не адзіная рэч, якая паказвае моц сучаснай эліты. Нядаўна з'явілася новая прыкмета высокага сацыяльнага статусу. У новым Пазалочаным веку для ўступлення ў кіруючы клас патрабуецца не толькі дэманстратыўнае спажыванне, а яшчэ і дэманстратыўная прадукцыйнасць.
Калі дэманстратыўнае спажыванне — гэта пакланенне раскошы, то дэманстратыўная прадукцыйнасць — пакланенне працы. Тут гаворка ідзе не пра тое, колькі ты выдаткаваў, а пра тое, як старанна ты працуеш.
Нідзе культ дэманстратыўнай прадукцыйнасці не праглядаецца так добра, як сярод генеральных дырэктараў амерыканскіх кампаній. Сучасныя топ-менеджары — гэта старанныя працаголікі. Кіраўнік Apple Цім Кук прачынаецца у 3:45. Генеральны дырэктар General Electric Джэфры Імельт на працягу 24 гадоў працуе па 100 гадзін у тыдзень, а кіраўнік Yahoo Марыса Маер распавядала пра ўсе 130 гадзінаў у тыдзень.
Варта прызнаць, што ў гэтых людзей няма неабходнасці працаваць. Большасць амерыканцаў працуе, таму што іх жыццё залежыць ад заробку. Маер, Імельт і Кук могуць выйсці на пенсію заўтра і правесці рэшту жыцця ў камфортных умовах - сумарна яны валодаюць каля $ 1,5 млрд.
Але прынцып дэманстратыўнай прадукцыйнасці не ўключае ў сябе атрыманне якіх-небудзь матэрыяльных выгод. Гэта публічная дэманстрацыя прадуктыўнасці, як сімвал класавай магутнасці. У эпоху няроўнасці эліта павінна паказаць сабе і іншым, чаму заслугоўвае атрымліваць больш.
Цім Кук прыблізна на 500 000% багацейшы за сярэднестатыстычнага амерыканца - але ён прачынаецца у 3:45 кожную раніцу. Гэта адметная рыса дэманстратыўнага спажывання: яно апраўдвае існаванне кіруючага класа, паказваючы яго звышчалавечую эфектыўнасць.
Іронія заключаецца ў тым, што знясільваючыя працоўныя дні - гэта не толькі прыкмета эліты. Меней удачлівыя амерыканцы таксама працуюць шмат, хоць у іх няма магчымасці распавесці пра гэта шырокай аўдыторыі.
Нядаўна даследчая амерыканская арганізацыя Economic Policy Institute апублікавала справаздачу, дзе высветліла, што жыхары ЗША цяпер працуюць нашмат больш, чым некалькі дзесяцігоддзяў таму - асабліва жанчыны, цемнаскурыя і тыя, хто знаходзіцца за рысай беднасці. Прычына простая: з 1970-х гадоў памер зарплаты практычна не змяніўся, а гэта азначае, што сённяшнія працаўнікі вымушаныя працаваць больш, каб зводзіць канцы з канцамі.
Параўнайце жанчыну, якая працуе за мінімальную зарплату і тую, якая праводзіць на працы столькі часу, але атрымлівае $ 30 млн. Першая спрабуе зарабіць на ежу і дах над галавой, а другая паказвае сваю сілу і прэстыж. У звычайным разуменні праца апошняй не патрэбная.
Тым не менш, дэманстратыўнае спажыванне прымае шмат розных формаў. Нават тыя людзі, у якіх няма магчымасці заўтра сысці з працы, у пэўнай ступені могуць адчуць сябе часткай элітарнага грамадства. Так і з дэманстратыўнай прадукцыйнасцю. Большасць амерыканцаў ніколі не будуць кіраваць вялікімі кампаніямі, але ўсё роўна могуць зрабіць з працы фэтыш.
Адзін з выхадаў - ператварыць вольны час у працу над сабой. Пачаць хадзіць у фітнес-цэнтры - месцы, дзе праца, скіраваная на самаўдасканаленне, служыць працягам працы, скіраванай на зараблянне грошай.
Усе кажуць, што мэта працы над сабой - «здароўе». Але колькасць часу, якую забяспечаныя амерыканцы марнуюць на практыкаванні, моцна перавышае неабходны паказчык для таго, каб сапраўды быць здаровым. Усё таму, што сучасная сістэма трэнажорных залаў і спецыяльнага харчавання прызначаная не для таго, каб чалавек адчуваў сябе добра.
Усё гэта трэба, каб выказаць класавую перавагу.
У часы другога Пазалочанага веку вы можаце вызначыць заробак чалавека па яго целаскладзе - прыкметы элітарнасці літаральна накрэсленыя на яго целе.
Але вам не трэба быць генеральным дырэктарам ці проста багатыром, каб быць часткай дэманстратыўнай прадукцыйнасці. Дзякуючы тэхналогіям, цяпер можна ва ўсім убачыць магчымасць быць прадуктыўным. Вы можаце сачыць за сваім сном, сэксам і крокамі з дапамогай FitBit, вызначаць прывабнасць у Tinder, свой досціп у Twitter, а папулярнасць у Facebook.
Вы можаце ператварыць сваю асобу ў набор звестак, якія можна адсочваць, аналізаваць і аптымізаваць. Падчас працы над сабой вы ствараеце эканамічную каштоўнасць для іншых.
У гэтым і ёсць геніяльнасць дэманстратыўнай прадукцыйнасці. Яна не толькі заахвочвае культуру перапрацовак, але і робіць наш вольны час эканамічна прадуктыўным. Тут няма выйсця: альбо мы працуем на кампанію, альбо на сябе - але працуем у любым выпадку.
Каментары