«Эмоцыі зашкальваюць і ўціскаюць у фатэль». У Лондане паставілі «Дзікае паляванне караля Стаха»
На сцэне лонданскага тэатра «Барбікан» паставілі «Дзікае паляванне караля Стаха» паводле культавага рамана Уладзіміра Караткевіча. У пятніцу адбылася сусветная прэм'ера, а журналіст Сяргей Падсасонны наведаў перадпрэм'ерны паказ, які таксама прайшоў з вялікім поспехам. Сваімі ўражаннямі ад паказу ён падзяліўся ў фэйсбуку.
«Bravo! Bravo! Слава Украіне! Жыве Беларусь!» — гучала са сцэны. — «Героям слава! Жыве вечна!» — у адказ з залы. Нацыянальныя сцягі і жоўта-блакітная сцэна. Было пра палітвязняў і дзяцей, якія страцілі дом ад рэпрэсій і вайны. Беларуская мова гучала ўвесь вечар: спеў, дыялогі, тэкст Уладзіміра Караткевіча. На сцэне тэатра Барбікан «Дзікае паляванне караля Стаха».
Выдатная праца Мікалая Халезіна, Наталлі Каляды і каманды ўкраінскіх і беларускіх акцёраў ды музыкаў. Сусветная прэм’ера ў пятніцу, але перадпрэм’ерны паказ з поўнай залай, з авацыямі стоячы. Музыка Вольгі Падгайскай бамбічная!
Пастаноўка мегаскладаная тэхнічна. Акцёрская гульня на мяжы фізічнай вытрымкі. Эмоцыі зашкальваюць і ўціскаюць у фатэль, няма моманту адпачынку. Ёсць сувязь з нацыянальным фальклорам, гісторыяй, культурай. Лібрэта Андрэя Хадановіча гучыць, разрываючы на кавалкі, гэта Караткевіч у спеве. А ўсё гэта каштоўна яшчэ таму, што наша ідзе ў свет.
Дырыжор — выбітны Віталь Алексяёнак, які дзеля рэпетыцый налятаў туды-сюды амаль дваццаць рэйсаў, бо фізічна жыве і працуе ў Нямеччыне. Партыі ўкраінскіх салістаў Андрэя Бандарэнкі і Тамары Калінкінай выкананыя бездакорна, галасы небывалай моцы і… па-беларуску — і то як! Цікавае рашэнне з вобразам Андрэя Свеціловіча — жаночая партыя.
Ён такі ўвесь чысты, у белым адзенні, таму невыпадковы крыж з пражэктараў, які ўзносіцца над ім. Ягоная смерць з палётам над сцэнай (як у Эйфмана з «Карамазавымі»), пратэстамі 2020 на фоне-экране, дзе ажывае вуліца пасля выбараў, арыя пра тое, што адыходзяць лепшыя, а потым пахаванне і харавы спеў тугі і болю такі, што хочацца выць, а ком сціскае грудзі. Гэта наша гісторыя, наша Беларусь, наш боль.
Гэтаму папярэднічае вячэра ў Дубатоўка, якая паказаная на сцэне як «Апошняя вячэра» Леанарда: ахвяра абраная — прынясуць яе ў другім акце. А Дубатоўк тут ілжывы збаўца, Хрыстос удаваны. Такія ж і сённяшнія лідары, якія толькі робяць выгляд святасці.
Каханне перамагае, але паралельна цягнецца смерць, а «Дзікае паляванне» — гэта зло, якое не знікае ў свеце, а таму не знікае і барацьба з ім.
Дубатоўк гіне, але можа ўсплыць у новым месцы і з новай моцай. Таму трэба быць пільнымі. Гэтак гучыць фінал».
Каментары