Экс-спецназавец Юрый Гараўскі адказаў на абвінавачванні ад Паўлічэнкі ў хлусні
Экс-баец спецатрада МУС Беларусі, які прызнаўся ў саўдзеле ў забойствах крытыкаў Лукашэнкі, распавёў DW, як змянілася яго жыццё пасля інтэрв'ю, і адказаў на словы Паўлічэнкі, што ён нібыта піў і сядзеў у турме.
Паўлічэнка адмаўляе датычнасць САХРа да гэтага часу не раскрытых знікненняў. У адказ на прызнанні Гараўскага ён заявіў, што ў 1999 годзе той не служыў, а адбываў пакаранне за вымагальніцтва, і абвінаваціў яго ў п'янстве. Крыху пазней ён забраў свае словы назад, заявіўшы, што ўсё пераблытаў і наогул не памятае такога байца. DW спытала Юрыя Гараўскага пра яго ўласную рэакцыю на публікацыю і папрасіла пракаментаваць абвінавачванні ў хлусні.
DW: Якія пачуцці ў вас выклікала публікацыя інтэрв'ю і фільма з вашым удзелам?
Юрый Гараўскі: Камень зваліўся з душы. Цяпер я магу дыхаць на поўныя грудзі і да канца ўжо ісці паказваць, што здзяйсняла ўлада (…).
— Вы папрасілі прытулку ў еўрапейскай краіне. Як паўплываў выхад фільма на стаўленне да вас у інтэрнаце для бежанцаў?
— Да мяне і так тут добра ставіліся, бо я не парушаю законаў, вучу мову, працую, гэта значыць, мяне са станоўчага боку характарызуюць. Але пасля выхаду фільма і інтэрв'ю адміністрацыя стала да мяне яшчэ больш лаяльная. Мне сказалі, што цяпер засталося толькі чакаць (рашэнні па хадайніцтве аб прадастаўленні прытулку).
— Якой была рэакцыя вашых знаёмых і сяброў?
— Для маіх блізкіх і знаёмых гэта было як халодны душ.
— У адказ на ваш аповед пра дачыненне САХРа да забойстваў Захаранкі, Ганчара і Красоўскага Дзмітрый Паўлічэнка сказаў, што вы былі дрэнным салдатам, займаліся вымагальніцтвам і ў п'яным выглядзе патрапілі ў аўтакатастрофу. А калі журналісты патэлефанавалі яму ў другі раз, ён ужо заявіў, што ўсе пераблытаў і ніякага Гараўскага не памятае. Як вы можаце гэта пракаментаваць?
— Я не ведаю, чаму Паўлічэнка так аднекваецца ад мяне. Але я вам магу сказаць адно. Я пачынаў праходзіць тэрміновую службу ў вайсковай часці 3214, у трэцяй роце першага батальёна. На той момант першай ротай у батальёне камандаваў менавіта Паўлічэнка. Потым ён пайшоў на павышэнне ў глаўк в/ч 5448, і камандзірам стаў старшы лейтэнант Мікша. Пад яго камандаваннем я адслужыў тэрміновую службу і вясной, у маі месяцы, я да Мікшы падыходзіў і казаў: «Дзмітрый Яўгенавіч, у мяне на грамадзянцы перспектыў асаблівых няма, можна я ў вас застануся тут у частцы?» Ён сказаў: «Так, падыдзі да Паўлічэнкі».
Так я пазнаёміўся з Паўлічэнкам, ён мне сказаў заставацца. І з таго моманту мы з ім пачалі мець зносіны. Натуральна, ён назіраў за мной, за маімі ўчынкамі, як я фізічна падрыхтаваны, ці маральна ўстойлівы, якія ў мяне даныя.
З нагоды таго, што я бухаў: я ніколі ў жыцці не напіваўся так, каб не памятаць нічога. Я катэгарычна (дрэнна) стаўлюся да спіртнога, бо, калі я перабіраю, у мяне пачынаюцца «верталёцікі», я пачынаю абдымаць «белага сябра» — то-бок ўнітаз, мне становіцца дрэнна. Я адзін раз паспрабаваў, запомніў гэтыя адчуванні і не хачу паўтараць. Так што я непітушчы, і тое, што я бухаў тыднямі, — гэта ўсё няпраўда.
— А што наконт слоў Паўлічэнкі, што вы патрапілі ў аўтакатастрофу ў п'яным выглядзе, у той час як вы кажаце, што гэта быў замах?
— Я не мог у п'яным выглядзе сядаць за руль — гэта раз. Я працаваў у людзей, ехаў на службовай машыне, там дарога паварочвала направа. І ў мяне на хуткасці ўляцела фура. Наступствы вы ведаеце: трэпанацыя чэрапа, пералом хрыбетніка, пералом вертлужнай упадзіны нагі.
Мая былая жонка патэлефанавала аднаму з людзей у атрадзе, сказала, што Юра трапіў у аўтакатастрофу. У той жа дзень Паўлічэнка прыехаў з галоўным доктарам шпіталя МУС. Там жа ў 9-м шпіталі (у Мінску) сабралі кансіліум дактароў, але чакалі заканчэння аперацыі. І калі аперацыя скончылася, загадчык дзіцячай неўралогіі сказаў: «Ён не транспартабельны, таму застаецца тут, у 9-м шпіталі на Сямашкі». І я застаўся пад кантролем, скажам так, структуры зверху.
— Паўлічэнка таксама сказаў, што вы нібыта былі асуджаны за вымагальніцтва. Гэта праўда?
— Крымінальная справа была.
— Але ж да гэтага вы казалі нам, што не былі асуджаныя.
— Я тады вырашыў прамаўчаць пра гэта. Але сёння бачу, што ўсё маё жыццё, усю бялізну выварочваюць навыварат.
— Што менавіта адбылося?
— Я і Будзько пад'ехалі да знаёмых Паўлічэнкі па яго просьбе, сказалі, што мы ад яго. Яны нам патлумачылі ўсю сітуацыю, ну і мы пачалі разбірацца. Там людзі павінны былі, груба кажучы, 25 тысяч даляраў. Яны ў адказ напісалі заяву, што ў іх вымагаюць грошы, і нас арыштавалі. Але нас выпусцілі, справу перадалі ў ваенную пракуратуру, і яна дайшла да суда. Па судзе ўсім прадпрымальнікам былі дадзены тэрміны. Уладзіміру Будзько далі тры гады хіміі, а мне — чатыры гады.
— Дзе і як вы адбывалі тэрмін?
— Я б не хацеў пра гэта гаварыць. Але самае галоўнае — прысуд быў вынесены ў 2001 годзе. Пасля забойстваў.
— Яшчэ раз: у 1999 годзе, калі зніклі Захаранка, Ганчар і Красоўскі, вы сядзелі ў турме, як кажа Паўлічэнка?
— У 1999 годзе ў турме я не сядзеў. У маім ваенным білеце стаіць: 15.07.1998 прыняты на ваенную службу па кантракце камандзірам в/ч 3214, нумар загаду 134 ад 15.07.1998. І ў выкраданнях я ўдзельнічаў як кантрактнік першай роты в/ч 3214. Гэта значыць, САХРа як такога (падчас выкраданняў палітыкаў) яшчэ і не было, ён быў створаны задняй датай пасля ранення аднаго з байцоў. І мяне ў яго залічылі.
— Вялікі рэзананс выклікаў знойдзены журналістамі фотаздымак газеты «СБ. Беларусь сегодня» 2017 года, які пацвярджае, што вы і Паўлічэнка былі знаёмыя. На ім урачыстыя мерапрыемствы з нагоды 20-годдзя асацыяцыі ветэранаў падраздзяленняў спецназа «Гонар». Ля трыбуны там стаіць Паўлічэнка, а вы — у трэцім шэрагу.
— Туды запрасілі ветэранаў, якія былі на добрым рахунку. Усяго ветэранаў у асацыяцыі, можа, каля тысячы. Але ёсць тыя, хто на вельмі добрым рахунку, і іх запрашаюць і нават уручаюць падарункі. Мне таксама ўручылі. Павінны быць яшчэ фатаграфіі (адтуль). У той дзень мы былі на трыбуне, а на пляцы былі паказальныя выступленні сёмай роты вайсковай часці 3214. Нас пачалі фатаграфаваць, калі большая частка ветэранаў стаяла на трыбуне перад пляцам. (На гэтай фатаграфіі) я таксама ёсць.
— У інтэрв'ю вы казалі, што не адчуваеце сябе ў бяспецы, нават знаходзячыся ў Еўропе. А што цяпер, пасля выхаду публікацый?
— Натуральна, я стаў больш баяцца. Я разумею, што знаходжуся тут пад абаронай. Але, дапусцім, я выязджаю кудысьці ў іншы горад — і мала ці што можа здарыцца. Тым больш я звязваюся са сваімі роднымі па тэлефоне, зразумела, што тэлефон мой ведаюць і ўжо ведаюць, дзе я знаходжуся.
Каментары