«Мне кажуць: проста выпусці іх усіх».
Дзесяць гадоў таму бацька Яніны Казловай выратаваў у вёсцы 21 сабаку: тры — дарослыя, астатнія — шчаняты. Ад жывёл, па словах дзяўчыны, хацелі пазбавіцца мясцовыя жыхары. Сабак размясцілі на прыватнай тэрыторыі — так і з'явіўся сямейны прытулак «Томас».
Цяпер тут пастаянна жывуць 80 сабак і 13 катоў. Доўгія гады сям'я карміла і лячыла іх за свой кошт. Цяпер грошай не хапае нават на самае неабходнае — ежу для жывёл. Кожны месяц на корм сабакам патрэбна 4200 рублёў. Без дапамогі, кажа дзяўчына, ёсць рызыка, што дзясяткі сабак будуць галадаць, піша Onliner.by.
— Большасць сабак, якіх выратаваў бацька яшчэ ў 2014 годзе, удалося прадаць. Але на гэтым гісторыя не скончылася: часам сабак нам падкідвалі, нехта прыходзіў сам — таму жывёлы былі заўсёды. Цалкам мэтанакіравана ніхто з нашай сям'і не хадзіў і не збіраў жывёл.
У лістападзе прытулку споўнілася 10 гадоў. Калі каротка: дзяўчына пераехала да бацькоў у Гомельскую вобласць з Мінска. Планавалася, што гэта будзе часовае перасяленне, але ў выніку Яніна так і засталася жыць у вёсцы. Бяздомных жывёл тут заўсёды было шмат.
— Спачатку сабак мы толькі кармілі, але паступова набіраліся досведу і ў галіне догляду, — распавядае Яніна. — Бывалі выпадкі, калі да нас траплялі пацярпелыя на дарогах жывёлы. Неяк тата ехаў побач з рэчкай і ўбачыў тры мяхі, у якіх хтосьці рухаўся. У адным быў сабака — ён спрабаваў прагрызці мяшок, у астатніх двух — шчаняты рознага ўзросту. Зразумела, што яны ад розных матак. Міма, вядома, не прайшоў, мы забралі жывёл. Некаторых шчанят удаецца прадаць, астатнія — больш дзікія, таму засталіся жыць у прытулку.
Доўгія гады прытулкам поўнасцю клапацілася сям'я Яніны: харчаванне, пражыванне, уладкаванне вальераў, лячэнне — спіс неабходнага доўгі, і ён ніколі не заканчваецца. У прытулку ёсць строгае правіла — усіх пастаяльцаў абавязкова стэрылізуюць, а гэта таксама робіцца за свой кошт. Улічваючы, што ў вёсцы няма ветэрынараў, сабак даводзіцца везці ў горад — гэта значна павялічвае расходы.
У сям'і Яніны ёсць бізнэс, які дазваляў пакрываць усе патрэбы жывёл. Аднак апошнім часам даходы значна знізіліся.
— У нас ніколі не было думкі, што нам нехта нешта павінен: рашэнне забраць чарговую жывёлу — наша, як і адказнасць за яе. З красавіка я ўвяла «Дзень падтрымкі», калі нас могуць падтрымаць падпісчыкі з Instagram пакупкай корму або пераводам грошай. Усё ішло на корм, толькі два разы прыйшлося прасіць дадатковай дапамогі — двум сабакам патрэбна была аперацыя, а гэта тысячы рублёў. Пры гэтым я не люблю пісаць пасты ў духу: «Глядзіце, адзін шчанюк памёр, на падыходзе яшчэ два — нам патрэбныя грошы!», стараюся больш расказваць пра пазітыўнае. У нас столькі цудоўных сабак, не разумею, як яны яшчэ не знайшлі дом?
Акрамя сабак, у «Томасе» пастаянна жывуць яшчэ 13 котак. З кормам для іх атрымліваецца справіцца без дапамогі.
А вось знайсці грошы на 60 мяшкоў корму для сабак стала складана: у месяц на гэта трэба 4200 рублёў. Гэта мінімум, перакананая дзяўчына.
— Сабакам я купляю корм «Дарлінг»: кожны дзень нам трэба два мяшкі па 15 кілаграмаў. Максімальнай дапамогі, якую ўдалося сабраць, хапіла на закупку 15 мяшкоў, астатняе куплялі самі. Але з-за складанасцей з бізнэсам нейкі час у мяне не будзе магчымасці гэтага рабіць. Мне страшна, бо я адна, а кожны дзень мне трэба карміць 80 сабак.
Хтосьці параіў Яніне адпусціць сабак: маўляў, няхай ідуць і самі шукаюць сабе ежу і новы дом. На гэта дзяўчына з усмешкай адказвае: нават калі так зрабіць, жывёлы ўсё роўна нікуды не пойдуць.
— Бывала, што сабакі ўцякалі з вальераў або выгульніка, які мы спецыяльна пабудавалі з братам. Але такога, каб хто-небудзь уцякаў з нашай тэрыторыі, няма. Гэта тычыцца нават дзікіх сабак. За ўсе гады існавання «Томаса» ніводны сабака не ўцёк і не згубіўся.
За 10 гадоў праз прытулак прайшлі сотні сабак. Некаторых удалося прадаць, нехта з пастаяльцаў нават паехаў за мяжу. Але ў апошнія гады, кажа Яніна, з продажам стала значна складаней. За апошні час гаспадароў удалося знайсці толькі тром сабакам.
Многія сабакі, перакананая дзяўчына, застануцца ў прытулку назаўсёды: гэта тычыцца пажылых жывёл, а таксама з асаблівасцямі здароўя або характару. Адзін з тых, хто пражывае ў прытулку доўга, нават лічыцца «дырэктарам прытулку» і вызначаны для пражывання ў асобным дамку) — Байкал, які жыве ў «Томасе» ўжо 6 гадоў. Калісьці ў сабакі быў гаспадар (мясцовы жыхар з звычкай выпіваць), але сабака быў на самавыгуле. Аднойчы яго збіла машына — некалькі дзён ён праляжаў на абочыне, пакуль яго не выратавала Яніна.
Дом Байкалу не шукаюць, але сярод 80 сабак ёсць тыя, хто можа стаць сябрам.
— Больш у прытулак я нікога не забіраю: дзіўна браць кагосьці новага, калі ледзь спраўляешся з цяперашняй колькасцю жывёл. Вядома, сабак шкада, і калі я ўбачу на дарозе збітую і траўмаваную жывёлу, я не змогу прайсці міма і хаця б акажу дапамогу. Але цяпер дапамога патрэбна нам самім — спадзяюся, што нам удасца забяспечыць сабак кормам на найбліжэйшыя месяцы, пакуль сітуацыя не стабілізуецца.
«Нейкая шваль у Гродне». Марзалюк прайшоўся па Бондаравай і яе паплечніках18
Каментары
Чем моя логика хуже вашей?