«Калі б не было гэтай аперацыі — то і справы б не было». Беларуска расказала, як на яе напалі ў польскай Лодзі

— Гэта адбылося 27 ліпеня каля 10-й вечара. Мы з сябрам майго хлопца, украінцам Багданам, ішлі ў бок дома, — успамінае Карына ў інтэрв'ю «Салідарнасці». — Праходзілі міма крамы, нам насустрач ішла жанчына з падлеткам, пазней высветлілася, што гэта быў яе сын. Мы размаўлялі на абстрактныя тэмы на трасянцы. Вуліцы былі практычна пустыя.

Мой спадарожнік Багдан звярнуў увагу, што на наш адрас сказалі «ўкраінцы, пердаляйце ў сваю Украіну». Калі я іду па вуліцы, асабліва калі з кімсьці размаўляю, не чую, што адбываецца вакол, нават калі адбудзецца нейкая аварыя каля мяне, магу не заўважыць. Таму я не адразу заўважыла, што Багдана побач няма.

Аказалася, ён спыніўся. Я вярнулася. Бачу, ён нібыта з імі ўжо ўступіў у дыялог. Падыходжу, пытаюся «Co się stało?» — і атрымліваю ад незнаёмай жанчыны поўху па правай шчацэ. З гэтага і пачалася бойка. Я так і не ўспомніла, як канкрэтна развіваліся падзеі, таму што, мабыць, пасля ўдару ў мяне шок наступіў. Але я дакладна памятаю, што абаранялася.

У гэты час сын жанчыны пачаў набліжацца да Багдана, дэманструючы агрэсію. Я была адна на адзін з гэтай полькай. Яна на мяне скакала, скакала, махала рукамі, кофту садрала, потым я паспела яе падняць, яна зноў пабегла за мной, я зноў абаранялася. У нейкі момант яна мяне паваліла, я ўпала і паклікала на дапамогу Багдана. Ён падбег, я паспела падняцца. Багдан стаў паміж намі, спрабаваў яе стрымліваць…

Яна падбегла і другі раз дала мне поўху — ужо па левым баку, удар прыйшоўся на вуха. Мяне аглушыла. Праз пару хвілін я зразумела, што не чую на левае вуха. Пасля гэтага нападнікі развярнуліся і пачалі сыходзіць. Мы таксама пайшлі.

Здавалася б, усё скончылася, але, калі мы павярнуліся, убачылі, што гэтая жанчына зноў бяжыць на мяне. Я пабегла, схавалася за першым паваротам. Пачала тэлефанаваць свайму хлопцу. Зірнула з-за вугла і ўбачыла, што Багдан ляжыць на зямлі. Каля яго стаяла чацвёра чалавек.

Як пазней ён расказаў, двое проста стаялі, глядзелі, а двое — сын той жанчыны і яшчэ адзін невядомы, білі яго. Ён абараняўся. Хтосьці з мінакоў закрычаў, што выкліча паліцыю. І тыя, хто нападаў, уцяклі.

Са слоў Карыны, яе хлопец разам з Багданам неўзабаве вярнуліся на месца здарэння і ўбачылі, што жанчына, якая напала на яе, яшчэ кагосьці збівала.

— Я гэтага не бачыла, таму што пайшла дадому па дакументы. Потым прыехала паліцыя, яе супрацоўнікі пагаварылі з намі і іншымі сведкамі — польскімі падлеткамі. Жанчыны на момант прыбыцця паліцыі ўжо не было.

Патрульныя нас апыталі — і на гэтым усё скончылася. На наступны дзень мы прыйшлі пісаць заяву ў паліцыю. Нас проста апыталі. Пры гэтым мы не распісваліся ні ў якіх дакументах. Я перакладала тое, што кажа Багдан, ён дрэнна гаворыць па-польску. Прапаноўвала выклікаць яму перакладчыка, на што мне сказалі, што гэта занадта доўга і наогул вось так зручней.

Паліцэйскі ў пастарунку нічога не запісваў. Мы гаварылі, што атрымалі ранкі, сінякі. Нам прапанавалі сфатаграфаваць пашкоджанні, і гэтага будзе дастаткова.

На чацвёрты дзень пасля інцыдэнту Карына звярнулася ў клініку.

— Першыя дні хлопцы мяне супакойвалі, што парушэнне слыху нармальна, што ў бойцы могуць аглушыць і гэта пройдзе.

Карыне паставілі дыягназ «посттраўматычная перфарацыя левай барабаннай перапонкі» і шпіталізавалі. Дзяўчыне зрабілі аперацыю пад агульным наркозам. Як вынікае з заключэння клінікі, якое Карына падавала рэдакцыі, была праведзена мірынгапластыка — аднаўленне барабаннай перапонкі.

— У дзень, калі праводзілася аперацыя, да мяне ў клініку прыехаў паліцэйскі, апытваў, склаў пратакол пад мой подпіс. Складваецца ўражанне, што калі б не было гэтай аперацыі, то і справы б не было.

Першыя дні пасля зняцця ватных тампонаў было адчуванне, што чую левым вухам, як быццам яно пакрыта тонкім шаўковым вэлюмам. Цяпер, па сканчэнні двух месяцаў, пры прастудзе вуха закладае. Буду звяртацца да лекараў, каб пераканацца, што ўсё з ім добра.

У Багдана сур'ёзных траўмаў не было. У яго было вельмі шмат сінякоў і ранак, на галаве ў асноўным, яны хутка прайшлі. Мы апазналі жанчыну, якая нападала, і яе сына па фота. Але я дагэтуль не ведаю, як кваліфікавалі іх дзеянні. Улічваючы, што там былі рэплікі з'язджаць ва Украіну, я лічу, што гэта не проста хуліганства, а дыскрымінацыя па нацыянальнай прыкмеце.

— Якія меры ў дачыненні да нападнікаў будуць прынятыя?

— У паліцыі нам сказалі, каб не разлічвалі на тое, што яе пасадзяць. Максімум нейкія абмежаванні. Якія абмежаванні, я не да канца зразумела. Ніякай інфармацыі аб ходзе справы ў мяне няма. Пачакаю, пагляджу, што далей.

— Як вы думаеце, жанчына, якая напала на вас, была цвярозая?

— Яна паводзіла сябе неадэкватна — нібы не бачыла і не чула нічога, проста як праз шкло глядзела і нападала.

Карына кажа, што да інцыдэнту адчувала сябе ў Польшчы ў бяспецы.

— А потым адбываецца такое. І ты разумееш, што ты абсалютна ніхто і нішто. (Плача). І зварот у паліцыю не прынёс мне палёгкі. Магчыма, таму я і хачу зрабіць гэтую гісторыю публічнай. Я проста не ведаю, што з гэтым рабіць — вось і ўсё.

Калі на мой адрас кажуць: едзь у сваю Украіну, мне хочацца адказаць: я не хацела і не хачу тут жыць. Калі б я магла адсюль з'ехаць ва Украіну ці Беларусь, я б даўно сабрала чамаданы.

Я стала мігранткай не таму, што хацела жыць у Польшчы. Мой ад'езд з Беларусі вымушаны. 1 лістапада 2020 года я з'ехала праз пагрозу крымінальнага пераследу. У Віцебску мяне двойчы затрымлівалі, адзін раз на акцыі. Пасля другога затрымання дома быў ператрус. Мне дапамагалі эвакуявацца праваабаронцы, спачатку ва Украіну, потым у Польшчу. Цяпер у мяне статус міжнароднай абароны, ёсць ДНЖ.

— Вы звярталіся па юрыдычную дапамогу кудысьці?

— Мой хлопец (пазыўны «Фазан») ваяваў у палку Каліноўскага. Яго пабрацімы параілі звярнуцца ў Цэнтр беларускай салідарнасці. У адказ на наш запыт яму адказалі, што, на жаль, у іх няма адваката, які б мог прадстаўляць мае інтарэсы ў судзе.

Нам даслалі спасылкі, куды можна звярнуцца. Мы першапачаткова шукалі адваката, які ўзяўся б за гэтую справу, але аказалася, беларускія фонды і арганізацыі не даюць адвакатаў, могуць толькі пракансультаваць. Адзіны адвакат, якога мы знайшлі, сказаў, што гатовы ўзяцца за працу, і назваў цану: 5000 злотых плюс 500 за кожнае судовае паседжанне. Такіх грошай у нас няма.

— Калі б вам аказалі дапамогу ў аплаце паслуг адваката, вы б скарысталіся з яе?

— Думаю, так. Мне вельмі хочацца, каб гэтая жанчына была пакараная. Я адчуваю агрэсію, злосць ад таго, што я бездапаможная. І разумею, што нічога не магу зрабіць. Нічога.

— Ваш сябар Багдан, які таксама пацярпеў, будзе нешта рабіць?

— Багдан хадзіў у паліцыю са мной толькі таму, што мне хацелася даць адпор законным шляхам. Ягоныя цялесныя пашкоджанні зафіксаваныя на фота, а пабоі яго адправілі здымаць праз паўтара тыдня пасля іх атрымання, таму слядоў не засталося.

— Вы звярталіся па псіхалагічную дапамогу пасля гэтай гісторыі?

— Не. Па-мойму, усім эмігрантам патрэбна псіхалагічная дапамога. Пасля таго, што адбылося мне страшна па вечарах выходзіць на вуліцу. Адна я нікуды не выходжу.

• 0
• 0
• 0
• 1
• 0
• 5
• 4
• 0