«Размаўляць па-беларуску — гэта стыль». Японец пераехаў у Сухарава і дапамагае рабіць беларускую мову моднай
Сінсукэ Сіндо ў тыктоку ведаюць як «Сухараўскага сёгуна». Хлопец прыехаў з Японіі са сваёй дзяўчынай-беларускай і вырашыў вывучыць беларускую мову, каб зрабіць яе моднай. Сваю гісторыю ён расказаў Telegraf.news.
Як усё пачыналася?
Прыезду Сінсукэ ў Беларусь папярэднічала многае, але пачаць, мабыць, варта з таго, што вывучэнне моў з юнацтва было прадметам яго цікавасці.
У 15 гадоў ён прачытаў кнігу пра рускага цара Пятра, вывучыў лацінку і нават завёў сябра па перапісцы з Польшчы. Той аднойчы даслаў яму магніцік і пернік з Торуня, і гэта стала першым замежным пачастункам, які паспрабаваў Сінсукэ. З тых часоў ён загарэўся жаданнем бліжэй пазнаёміцца са славянскай культурай і, ужо будучы студэнтам, стаў марыць наведаць далёкія краіны і даведацца пра іх больш.
Да 23 гадоў, калі Сінсукэ ўжо засвоіў некалькі еўрапейскіх моў і ў дасканаласці валодаў англійскай, ён нарэшце адважыўся вывучыць рускую.
Да пытання падышоў грунтоўна і, яшчэ жывучы ў Японіі, завёў рускамоўнага суразмоўцу для «пракачкі» навыку.
Ім стала студэнтка-беларуска з універсітэта Васэда, з якой японец пазнаёміўся ў сацыяльных сетках. У гутарках маладыя людзі зблізіліся настолькі, што хутка пачалі сустракацца. Калі тэрмін знаходжання дзяўчыны ў Японіі наблізіўся да канца, Сінсукэ не раздумваючы вырашыў паехаць разам з ёй у Беларусь. Пазнаёміцца са славянскай культурай бліжэй ён марыў даўно, а пераезд быў выдатнай магчымасцю заглыбіцца ў моўнае асяроддзе.
Па словах Сінсукэ, сваякі і сябры адгаворвалі яго ад гэтага падарожжа, бо на ягонай радзіме ў Беларусі як краіны «не самая лепшая рэпутацыя».
«Мая цётка ўгаворвала мяне не ехаць. Праз тое, што адбываецца цяпер у свеце, Беларусь у Японіі ўспрымаецца многімі ў негатыўным ключы. Але я не схільны верыць усяму, што кажуць у СМІ. У нас у Японіі ёсць прымаўка: «100 чутак — гэта менш, чым адзін погляд». Думаю, каб даведацца, якая рэальнасць, лепш убачыць усё на свае вочы», — сказаў суразмоўца.
«Цяпер я ўжо не магу ўявіць Беларусь без дранікаў і квасу «Хатні»
У Беларусь Сінсукэ ехаў без чаканняў убачыць вялікую розніцу з суседняй Расіяй, бо здавалася, што гэта проста яшчэ адна вельмі блізкая да яе постсавецкая краіна. Аднак, прыбыўшы на месца, адразу адчуў адрозненні ў менталітэце жыхароў дзвюх дзяржаў.
«Што б хто ні казаў, існуе пэўная беларуская ідэнтычнасць, і многія людзі ёю ганарацца. І я рады, што прыехаў сюды і даведаўся пра гэта. Цяпер я ўжо не магу ўявіць Беларусь без дранікаў і квасу «Хатні». Гэтыя і іншыя асаблівасці мне вельмі падабаюцца», — заўважыў японец.
Адказваючы на пытанне пра адрозненні ва ўкладзе жыцця беларусаў і японцаў, Сінсукэ прызнаўся: розніца вельмі вялікая, і да некаторых рэчаў прывыкнуць удалося не адразу.
Напрыклад, да планавага адключэння гарачай вады ў кватэры. Уявіць такое ў Японіі проста немагчыма, кажа Сінсукэ, бо кожнае жыллё там забяспечанае абсталяваннем для падагрэву вады ў душы. Акрамя таго, яму давялося адмовіцца ад звычкі падоўгу сядзець у грамадскім туалеце. На сваёй радзіме ён, па яго прызнанні, мог прападаць па гэтай справай «гадзінамі».
Тым не менш, Сінсукэ адзначае, што ўменне прыстасоўвацца да ўмоў і людзей — адзін з прынцыпаў японскай культуры. Гэта, разам з ягонымі спакоем і цярплівасцю, дазволіла паспяхова адаптавацца да жыцця ў Беларусі.
«Што мне падабаецца, дык гэта прыязнасць беларусаў. Я магу ісці па вуліцы ў шапцы-вушанцы і пачуць шчырыя кампліменты ад зусім незнаёмых мне людзей пра тое, што выглядаю крута. У Японіі мы ніколі не гаворым адзін з адным без крайняй неабходнасці. Тут жа людзі гатовыя патраціць свой час, каб проста пагутарыць. Гэта вельмі міла», — адзначыў малады чалавек.
У зносінах з беларусамі Сінсукэ не знайшоў якіх-небудзь праблем і заўважыў, што калі рознагалоссі і адбываюцца, то гэта дакладна не звязана з расізмам ці чымсьці падобным.
«З усімі зносіны складваюцца адэкватна. Яны не надта далёкія, каб мне раптам стала ад гэтага цяжка, і не надта блізкія, каб я адчуваў сябе неяк некамфортна з гэтай прычыны», — расказаў Сінсукэ.
«Ведаючы толькі рускую, я як быццам блакую палову магчымасцяў даведацца больш пра краіну, у якой жыву»
У вольны час Сінсукэ пачаў здымаць ролікі для TikTok, які спачатку завёў проста для таго, каб дадаткова і без усялякіх матэрыяльных выдаткаў практыкаваць рускую мову. Дарэчы, пражыўшы ў Беларусі крыху больш за год, ён вельмі прасунуўся ў яе вывучэнні, і калі да пераезду ледзь мог звязаць пару слоў, цяпер дастаткова вольна камунікуе па-руску і без цяжкасцяў разумее суразмоўцу.
У нейкі момант японца зацікавіла і беларуская мова. Упершыню ён пачуў яе ад інфарматара ў грамадскім транспарце.
Адну з такіх фраз японец з часам запомніў і ў нейкі момант вырашыў падзяліцца гэтым дасягненнем у TikTok.
«Я проста падумаў, што было б пацешна, калі б японскі хлопец перадаваў беларускую аб'яву ў аўтобусе», — успамінае Сінсукэ.
Нечакана відэа «заляцела», сабраўшы амаль 400 тысяч праглядаў. Каментатары здзівіліся цікавасці іншаземца да нацыянальнай мовы беларусаў і матывавалі не спыняцца. І тады Сінсукэ задумаўся: а чаму б не вывучыць і беларускую мову таксама?
«Я, як іншаземец, спачатку падумаў: «Навошта мне яна? На гэтай мове гавораць толькі ў аўтобусе ці метро…», але ў той жа час: «А чаму б і не?» Я ў Беларусі, а не ў Расіі. Так, руская, як і беларуская, цяпер з'яўляюцца часткай нацыянальнай культуры і ідэнтычнасці беларусаў, але, ведаючы толькі рускую, я як быццам блакую палову магчымасцяў даведацца больш пра краіну, у якой я жыву. Навошта мне гэта рабіць?», — падзяліўся думкамі Сінсукэ.
Пры адсутнасці суразмоўцаў і належнага моўнага асяроддзя задача аказалася няпростай. Нават дзяўчына, з якой ён прыехаў у Беларусь і якая, дарэчы, ужо стала ягонай жонкай, не валодае беларускай у дастатковай меры. Аднак для тых, хто сапраўды хоча загаварыць на ёй, гэта не стане перашкодай, упэўнены японец.
Прагрэс у засваенні беларускай мовы ён пачаў дакументаваць і трансляваць на сваёй старонцы ў TikTok і неўзабаве вывучэнне мовы стала адной з асноватворных тэм у ягоным блогу. Цяпер у беларускамоўным TikTok яго ведаюць як «Сухараўскага сёгуна» — гумарнога японца, які носіць вышыванку, захапляецца савецкай фотатэхнікай і размаўляе з беларусамі на іх роднай мове.
У нейкі момант хлопец заклапаціўся пошукам моўнай школы ў Беларусі, дзе іншаземцу можна было б умацаваць валоданне беларускай, але да свайго здзіўлення не знайшоў ніводнай такой установы.
«Мне няма з кім пагаварыць на беларускай у рэальным жыцці. Таму я працягваю здымаць на відэа, як размаўляю або спяваю на ёй. Гэта адзінае пастаяннае намаганне, якое я раблю, каб вывучыць яе», — прызнаўся Сінсукэ.
Дарэчы, вывучаць беларускую мову Сінсукэ пачаў досыць нетрывіяльным спосабам. Першыя фразы ён вывучыў, проста карыстаючыся перакладчыкам Google Translate.
Перакладаў з англійскай тое, што хацеў сказаць, на беларускую, праслухоўваў і запісваў ролікі. Па словах японца, такая методыка вельмі дапамагла яму і ў вывучэнні рускай мовы. Гэтая простая і даступная ўсім практыка непазбежна прывядзе да таго, што словы пачнуць запамінацца, упэўнены японец.
Акрамя таго, Сінсукэ выкарыстоўвае беларускамоўны кантэнт з сацсетак і імкнецца не ігнараваць каментары, якія пакідаюць пад яго відэаролікамі беларусы на роднай мове.
На думку японца, ягоная хуткасць авалодвання мовамі шмат у чым абумоўленая багатым вопытам вывучэння моў як такіх. Акрамя англійскай і рускай, ён таксама гаворыць на іспанскай, французскай, у некаторай ступені нават валодае італьянскай і партугальскай мовамі.
«Вы ніколі не пацерпіце няўдачу ў вывучэнні мовы, калі будзеце прыкладаць намаганні кожны дзень. Ад таго, наколькі доўга вы зможаце рабіць гэта, не здаючыся, і будзе залежаць ваш поспех. Так што калі хто-небудзь хоча вывучыць мову і не ведае, з чаго пачаць, я рэкамендую паспрабаваць загаварыць на ёй проста цяпер, выкарыстоўваючы Google Translate», — параіў Сінсукэ.
«Размаўляць па-беларуску — для мяне гэта стыль»
Сярод прычын, якія падштурхнулі Сінсукэ вывучаць беларускую мову, гэта яе «відавочны заняпад», заявіў японец. На яго думку, ён мае патрэбу ва ўсялякай падтрымцы.
«Калі нічога не рабіць, то яна, верагодна, проста памрэ. Я бачу, што многія людзі прыкладаюць намаганні, каб прадухіліць гэта, і я таксама гатовы ўкласці свой час і сілы, каб удыхнуць у яе жыццё», — кажа японец.
Апроч іншага, Сінсукэ прызнаўся, што яму цікава паназіраць, які эфект ён зможа аказаць на беларусаў, будучы іншаземцам-азіятам, які вырашыў вывучыць іх нацыянальную мову. Ці зможа ён пераканаць іншых у тым, што размаўляць па-беларуску — гэта крута?
«Японская культура, напрыклад, вельмі моцная: многія іншаземцы носяць кімано або робяць касплэй, і гэта прыводзіць японцаў у захапленне. Тое ж самае павінна адбывацца і з беларусамі. Размаўляць па-беларуску для мяне — гэта стыль. Я хачу падкрэсліць, што гэта крутая мова, і гэты японец гаворыць на ёй не таму, што павінен, а таму, што хоча, і гэты стыль павінен працягвацца. Я веру, што ёсць шмат людзей, якія таксама прасоўваюць гэтую ідэю», — упэўнены Сінсукэ.
У сваім блогу Сінсукэ выступаў з ініцыятывамі для прасоўвання беларускай мовы. Напрыклад, ён прапанаваў ствараць на ёй больш простага, хай нават і прымітыўнага кантэнту. На яго думку, гэта дапаможа развеяць стэрэатып пра тое, што беларуская — гэта «бабуліна мова», і прадэманструе людзям навокал яе ўніверсальнасць і дапасавальнасць да ўсіх сфер жыцця.
«Хтосьці можа палічыць гэтую прапанову дурной, але я ўпэўнены, што часам быць дурным і смешным значна больш эфектыўна, чым быць вельмі сур'ёзным і бясконца гаварыць пра тое, як важна размаўляць на беларускай мове. Гэта не дапаможа, калі проста не пачаць ўжываць яго для стварэння кантэнту, які ахопіць увесь спектр інтарэсаў людзей», — патлумачыў Сінсукэ.
Таксама ён прапаноўвае носьбітам мовы неяк пазначаць сябе ў рэальным жыцці. Напрыклад, насіць апазнавальныя значкі, дзякуючы якім можна было б адразу зразумець, што з гэтым чалавекам можна размаўляць па-беларуску. Гэта спрасціла б камунікацыю і дазволіла беларускамоўным бачыць адзін аднаго і мець зносіны без замінак.
«Такім чынам, я хацеў візуалізаваць тых, з кім можна размаўляць па-беларуску. Таму што, жывучы ў Мінску, ніколі не ведаеш, хто можа падтрымаць такую гаворку», — расказаў пра яшчэ адну ідэю Сінсукэ.
«Я проста раблю тое, што лічу смешным. Гэта амаль інстынкт»
На думку Сінсукэ, акрамя таго факту, што ён іншаземец, «які спрабуе вывучыць беларускую мову», многіх можа прыцягнуць і яго «вострае і спецыфічнае пачуццё гумару, якога звычайна не чакаюць ад японца».
«Японцаў часта лічаць вельмі сур'ёзнымі, і гэта праўда. Нашыя жарты і мемы звычайна вельмі лакальныя і могуць быць незразумелыя еўрапейцам. Мабыць, нават тыя японцы, якія вывучаюць замежныя мовы, часта не адаптуюцца да заходняга пачуцця гумару», — адзначыў Сінсукэ.
Тым не менш, ён заўважыў, што ягоныя жарты, хай і «вельмі своеасаблівыя», мяркуючы па каментарах у TikTok, усё ж зразумелыя на любой мове.
«Я нясу ў сабе сумесь японскага і заходняга пачуцця гумару. Напэўна, збольшага гэта таму, што я апантаны мемамі, шытпостынгам [форма правакацыі] і рофлам [жарт, прыкол, розыгрыш]», — выказаў здагадку Сінсукэ.
Жарты ў японскім стылі, па назіраннях Сінсукэ, рускамоўная інтэрнэт-аўдыторыя таксама добра ўспрымае. Напрыклад, тыя, у якіх дурныя і сюррэалістычныя сюжэты падаюцца як рэальныя факты, накшталт інфармацыі пра тое, што Білі Айліш і амерыканскія прэзідэнты нібыта беларусы.
Акрамя таго, Сінсукэ любіць пажартаваць і над японскімі звычкамі ды рэальнасцю. Напрыклад, ён высмейвае дэфіцыт апельсінавага соку на сваёй радзіме.
«Многія брэнды апельсінавага соку ў Японіі цяпер перайшлі на сумесі з мандарына і апельсіна. Вядома, я не думаю, што «апельсінавы крызіс» — вялікая праблема, але гэта даволі пацешна, калі ўлічыць эканамічную моц маёй краіны», — растлумачыў Сінсукэ.
Яшчэ адзін фармат, які палюбіўся аўдыторыі, — відэа з рэакцыяй у выглядзе японскага «покерфэйса» на тое, што адбываецца вакол.
«Японцы не схільныя да публічнага выяўлення эмоцый на твары, і зразумець, як мы насамрэч успрымаем тыя ці іншыя рэчы, можа быць няпроста. Думаю, што гэты фармат таму і працуе, што пакідае гледачам дастатковы прастор для думак і інтэрпрэтацый. Кожны знаходзіць сваё тлумачэнне таму, што можа быць схавана за гэтай маскай», — падзяліўся сваімі думкамі японец.
Ён прызнаўся, што спадзяецца аднойчы выдаць нешта настолькі смешнае, што гэта можна было б выкарыстоўваць як мем для стварэння іншых сюжэтаў, і быў бы не супраць дасягнуць статусу аднаго з самых вядомых шытпостараў у СНД.
«Але наогул я проста раблю тое, што лічу смешным. Гэта амаль інстынкт», — заявіў Сінсукэ.
Сам Сінсукэ ставіцца да свайго блогу як да «гульнявой пляцоўкі», дзе, акрамя вывучэння мовы і генеравання жартаў, ён практыкуе свае навыкі фота– і відэаздымкі ды спрабуе розныя фарматы.
Пра любоў да Сухарава і «рэтра»-Мінск
У Беларусі Сінсукэ жыве ўжо больш за год. Ён не быў у многіх месцах, але ўжо паспеў адчуць «вайб» беларускай вёскі і з'ездзіць у Слонім. Акрамя таго, японец пабываў на экскурсіях у Мірскім замку і Нясвіжы і застаўся прыемна ўражаны гістарычнай архітэктурай Беларусі.
А яшчэ ён прызнаўся, што паспеў па-сапраўднаму прыкіпець да Сухарава.
«Я люблю гэты раён, напэўна, больш, чым любы японец, які цяпер жыве. Першае, на што я звярнуў увагу, дык гэта на практычна ідэнтычны майму японскаму паштовы індэкс. Як толькі ўбачыў, адразу падумаў, што мне наканавана быць тут», — расказаў Сінсукэ.
Ваколіцы Сухарава часта фігуруюць у ягоным блогу. Пры гэтым японец не засяроджвае свой погляд на нейкіх асаблівых прыгажосцях мікрараёна, а проста транслюе ўсё, што трапляецца на вочы, хай гэта будзе дарожная будоўля або рух пешаходаў па заснежаным спальным раёне.
«Так, часта людзі, наведваючы тое ці іншае месца, любяць трансляваць гэта з двух бакоў. Альбо паказваюць усё самае прыгожае, спрабуючы стварыць ілюзію ідэальнага жыцця, альбо, наадварот, акцэнтуюць увагу на чымсьці негатыўным і транслююць гэта ў ключы: «Глядзіце, у якой небяспечнай краіне ці месцы я пабываў».
Ніводзін з гэтых поглядаў не аб'ектыўны, як па мне. Я веру ў нешта больш рэальнае, і рэальнасць — менавіта тое, што мне падабаецца. Думаю, жыццё ў такім звычайным месцы робіць мяне бліжэйшым і больш зразумелым беларусам. Я вельмі шчыры ў гэтым і думаю, што людзі, якія глядзяць мяне, гэта адчуваюць», — падзяліўся сваімі думкамі Сінсукэ.
На пытанне пра тое, якімі б словамі ён мог ахарактарызаваць беларускую сталіцу, Сінсукэ адказаў, што назваў бы Мінск «самым дарагім рэтра». Такую асацыяцыю ён звязаў з вялікай колькасцю будынкаў і помнікаў, пабудаваных у савецкія часы.
«Напэўна, гэта ад таго, што горад сур'ёзна пацярпеў падчас вайны. Я бачу, што «антычных» будынкаў у асноўным не захавалася, а большасць рэчаў была пабудаваная менавіта ў гэтыя «рэтра» часы. Гэта прыгожа. Магчыма, я не быў у многіх частках свету, але магу сказаць дакладна: Беларусь вельмі зялёная. Асабліва ў летнюю і вясновую пару», — кажа Сінсукэ.
Па словах Сінсукэ, ён гатовы быў асесці ў Беларусі канчаткова, але неўзабаве ўсё ж плануе вярнуцца ў Японію. Шмат у чым на гэтым рашэнні настаялі ягоныя блізкія на радзіме, якія ўжо паспелі па ім затужыць. Таксама ў планах японца наведаць Уладзівасток і Южнасахалінск. Гэтыя вельмі блізкія Японіі гарады выклікаюць у яго цікавасць, але іх надзвычай цяжка наведаць з Японіі з-за пастаяннага міжнароднага напружання.
«Я добра правёў час у Беларусі і планую часам вяртацца. У доўгатэрміновай перспектыве, калі я буду на радзіме, хацеў бы зняць дакументальны фільм пра некаторыя нязначныя рэчы ў Японіі, але на беларускай мове. Думаю, такога яшчэ дакладна ніхто не рабіў», — падзяліўся Сінсукэ.
Японец хацеў вывучыць беларускую мову, але не знайшоў у Мінску ніводнай школы
«Пакаштаваў беларускі рамэн — макарона ў мачы». Японец у Мінску вядзе дзіўны тыкток
«У Токіа такіх прыгожых кліентаў не было». Як беларуска і японец адкрылі ў Мінску кавярню з сапраўднай японскай кухняй
Японка прыняла праваслаўе, узяла імя Ефрасіння і пачала вывучаць беларускую мову
Каментары
Беларуская мова не загіне, але не дзякуючы беларусам...
Не, Сінсукэ, расейшчына не з'яўляецца часткай ідэнтычнасці беларусаў. Але, нажаль, часткай ідэнтычнасці 80% насельніцтва - ябацек, невероятных і г.д.