Музыка88

«Часам з-за паненак і алкаголю канцэрты былі пад пагрозай». Прадзюсар Яўген Калмыкоў — пра працу з «Ляпісам» і Лігалайзам

Культурнае асяроддзе будзе не заўважаць тое, што збірае стадыёны, а глядзець на выканаўцаў з некалькімі дзясяткамі гледачоў. Так лічыць Яўген Калмыкоў — у мінулым прадзюсар гурта «Ляпіс Трубяцкі», а цяпер дырэктар расійскага рэпера Лігалайза. Пагутарылі з ім пра настальгічнае мінулае гурта, цяперашнюю працу і беларускую музыку.

«Калі была пара па фізкультуры, Міхалок мог надзець на яе сямейныя майткі і майку-алкагалічку»

Мы з Міхалком і Пашам Булатнікавым, другім вакалістам гурта, разам вучыліся ў мінскім універсітэце культуры, гэта быў пачатак 90-х. Наша спецыяльнасць называлася «рэжысёр відовішчаў і прадстаўленняў» — арганізацыя розных мерапрыемстваў, святаў горада.

Міхалок вучыўся на гэтай жа кафедры, толькі я быў на другім курсе, ён — на першым. Неяк я пачаў цікавіцца, у каго з хлопцаў ёсць акцёрскія здольнасці, бо мне такія людзі былі патрэбныя для курсавой — трэба было ўзяць нейкі твор і зрабіць сваю пастаноўку. Мне парэкамендавалі Міхалка, я з ім пазнаёміўся і прыцягнуў яго як акцёра, і так мы пачалі працаваць і сябраваць, тады ж пазнаёміўся з Булатнікавым. 

Паша быў прыгажун, усе студэнткі інстытута цешыліся з яго. Ён насіў скураную касуху і каўбойскія боты, меў доўгія валасы і курыў на ўваходзе ў інстытут. А Міхалок быў чалавекам андэграўнда. Памятаю, настаўнікі з інстытута пыталіся ў мяне: «Жэня, чаму ты з гэтым прыдуркам звязаўся? Ён жа недалёкі чалавек!» А рэч у тым, што Міхалок граў ролю прыдурка. Калі была пара па фізкультуры, ён мог надзець на яе сямейныя майткі і майку-алкагалічку. Або ён мог прыйсці на занятак адразу ў трох кашулях, і кожная расшпільвалася на гузік ніжэй. То-бок Міхалок быў прадстаўніком контркультуры.

Я працаваў у кавярні «Время» ў ДК Трактарнага завода, яна знаходзілася ў падвальным памяшканні. Часы былі галодныя, я — студэнт трэцяга курса, і ў кавярні я ладзіў для першых «новых беларусаў» эратычныя шоу, канцэрцікі — ствараў нэпманскую атмасферу. Запрасіў туды выступіць «Ляпіс Трубяцкі», і гэта дакладна быў іх першы канцэрт за ганарар — яны атрымалі скрыню піва. 

Якое месца ў жыцці гурта займаў алкаголь? Думаю, трэцяе. Першае месца — у нас заўсёды былі нейкія творчыя ідэі, якія мы рэалізоўвалі, а на другім месцы былі жанчыны. 

Напрыклад, мы сустракаліся з Міхалком узімку. Кажам адзін аднаму: холадна, давай пойдзем у кафэ. Вып’ем, але толькі па 50, бо мы зайшлі сюды, каб скласці сцэнарны план мерапрыемства. Потым не памятаеш, у якую кішэню ты паклаў гэты план, але выпілі на ўсе грошы, якія былі ў кішэні.

Яўген Калмыкоў у кліпе «Ляпіс Трубяцкі» на песню Lyapis Crew, 2012 год. Фота: архіў Яўгена Калмыкова

Разам з мастакамі з акадэміі прыдумалі выпіваць і граць на гітары — дарэчы, у гэтай тусоўцы ўдзельнічаў Лёша Хацкевіч, потым вядомы як Саша (з дуэта «Саша і Сірожа». — «НН»). У мастакоў былі майстэрні, прычым проста ў акадэміі, і мы збіраліся ў іх, Міхалок там спяваў свае першыя песенькі. 

Потым усё гэта вылілася ў тэатр «БамБукі» з блазенскімі пастаноўкамі. «БамБукі» — гэта па аналогіі з японскім тэатрам кабукі, а таксама як абрэвіятура: Беларуская акадэмія мастацтва і Беларускі ўніверсітэт культуры. Усе ролі гралі мужчыны, аснова — вершы, напісаныя Хацкевічам і Міхалком, якія моцна спрашчалі ўвесь аповед. 

Спачатку паказвалі спектаклі ў кавярні «Время», потым у нас з’явіўся новы клуб — «Адзіс-Абеба» насупраць першай лукашэнкаўскай рэзідэнцыі, у кінатэатры «Піянер». Тэатр «БамБукі» быў там рэзідэнтам, і штотыдзень, здаецца, па суботах мы там давалі сваю чарговую пастаноўку, рабілі яе за тыдзень. Пісалі не проста літаратурную аснову — паэму да кожнай пастаноўкі! Яшчэ і рыхтавалі касцюмы. Але пастаноўкі былі маленькія, хвілін па пятнаццаць.

Калі ў гурта пачаліся мінскія канцэрты па пару разоў на месяц, я часта шукаў па горадзе Міхалка, бо мабільнікаў не было. Ведаў пяць-шэсць месцаў, дзе, хутчэй за ўсё, яго знайду. Гэта ўсё былі паненкі, і часам з-за гэтых паненак і алкаголю канцэрты былі пад пагрозай. 

«Калі Міхалок абвясціў, што праект зачыняецца, я для сябе яго і зачыніў»

Калі зразумеў, што праект народны? Было два моманты. Мы рыхтавалі з «Ляпісам Трубяцкім» першы альбом, назва — «Ранетое сердце», альбом выходзіў у Мінску на VHS-касетах. Я арганізаваў фестываль, дзе выступалі розныя беларускія гурты – і N.R.M., і «Нейра Дзюбель», і «Ляпіс Трубяцкі». Гэта было на «карабліку» — сцэне ля ўвахода ў Парк Горкага.

Падчас гэтага фестывалю была прэзентацыя «Ранетага сэрца», падрыхтавалі ці то 500, ці то 1000 аўдыякасет з ім. Калі выступ «Ляпісаў» скончыўся, усе касеты раскупілі, гэта было вельмі адметна. А недзе праз тры месяцы я арганізаваў канцэрт у палацы культуры прафсаюзаў, дзе таксама раскупілі ўсе білеты. Велізарная колькасць людзей не трапіла на канцэрт і спрабавала ўсяляк туды пралезці, людзі выбівалі шкло. Калі я пасля канцэрта выйшаў на вуліцу і пайшоў па праспекце, бачыў кампаніі, якія гучна спявалі песні «Ляпісаў», гэта таксама было знакава.

Што здарылася ў 2014 годзе? Праект быў закрыты. Гэта было прыгожае рашэнне Міхалка, якое я падтрымаў, і далей мы мусілі плыць хто як жадае. Цяпер праект зноў існуе ў пэўным выглядзе, але гэта ўжо рэха. Пытанняў да Міхалка няма, ён насамрэч душа праекта «Ляпіс Трубяцкі», усе песні — яго. Калі ён хоча, каб праект зноў так называўся, мае на гэта поўнае маральнае права.

Цяпер адчуваю, што для мяне ўсё гэта прайшло. Калі Міхалок абвясціў, што праект закрываецца, я для сябе яго і закрыў. Знікае жаданне перамагчы, а яно было, застаецца досвед і памяць. 

Канцэрт «Ляпісаў» у Вільні, Avia Solutions Group Arena. Фота: архіў Яўгена Калмыкова

Ганаруся, што мы прайшлі поўны цыкл, ад падвалаў да стадыёнаў, і не разваліліся, і што зрабілі так шмат добрых песень, багата паспрабавалі. Гэта быў вельмі цікавы творчы шлях, бо мы прыдумлялі веласіпед. Задумалі, што мы жадаем, і дайшлі да мэты, хаця дарога была пакручастая.

Працавалі ў мінскім асяроддзі, і гурт быў мінскім праектам. Тыя ж «Саша і Сірожа» не проста так гутарылі на трасянцы, гэта былі дзеці тых, хто пераехаў у Мінск з рэгіёнаў Беларусі і ўсёй пастсавецкай прасторы, і ў гэтым вялікім катле мы варыліся. У тым слэнгу было нешта сваё, мы гэтым адрозніваліся ад іншых. Нашы песні, нашы жарты былі насычаныя Мінскам. 

Здымкі кліпа «Прынцэса», Кіеў. Фота: архіў Яўгена Калмыкова

Складана сказаць, які б я быў без праекта. Наўрад ці я б доўга працаваў рэжысёрам відовішчаў і прадстаўленняў, на дзяржслужбе я б не затрымаўся. Верагодна, быў бы недзе ў культуры, можа, працаваў бы рэжысёрам. Аднак «Ляпіс Трубяцкі» дакладна мне шмат даў. Я без музычнай адукацыі, але дагэтуль займаюся музыкай, падтрымліваю музычныя эксперыменты і насамрэч люблю музыку.

Таксама я пазнаёміўся і кантактаваў з велізарнай колькасцю людзей. Дужа шмат ездзіў, і не толькі з гуртом. Меў грошы, і як толькі бачыў дзірку ў графіку, адразу ехаў у Іран, Азію, Афрыку ці Паўночную Карэю — выдатна паездзіў! Люблю Блізкі Усход і Азію, трапляць у мікрасветы. Стараюся ў жыцці ні пра што не шкадаваць і ні па чым не сумаваць, бо нашто траціць на гэта час, пакуль ты жывы? Навокал багата ўсяго цікавага! 

Сяргей Міхалок. 2010 год, еўрапейскі тур у падтрымку альбома Agitpop. Фота: архіў Яўгена Калмыкова.
2010 год, еўрапейскі тур у падтрымку альбома Agitpop. Фота: архіў Яўгена Калмыкова.
2010 год, еўрапейскі тур у падтрымку альбома Agitpop. Фота: архіў Яўгена Калмыкова.

Час прайшоў, і я трохі зверху гляджу на гэтую сітуацыю з «Ляпісамі». Удзячны і ўдзельнікам гурта, і персанальна Міхалку, лёсу. Выдатнае было кіно. Цяпер займаюся музыкай, але не як кампазітар, гэта музыка для тэрапіі, бінаўральная. Так што, можа, яшчэ і ствару нейкі праект. 

«Раней можна было збегчы з Беларусі ў Расію ад палітычнага пераследу»

Недзе тры-чатыры месяцы таму я стаў дырэктарам Лігалайза. Мне пазваніў Гена Шульман — вядомы мінскі прамоўтар, які цяпер у Ізраілі, прапанаваў мне зладзіць там канцэрт Лігалайза. Я пагадзіўся і пазваніў Лігалайзу, а ён мне — дык можа ты папрацуеш дырэктарам? І я пагадзіўся, хаця заракаўся больш не працаваць з артыстамі.

Перш за ўсё, Лігалайза я ведаў. Мы пазнаёміліся з ім у Маскве пасля 2010-га, калі Міхалок ператвараўся ў мацака, а Лігалайз таксама вырашыў узяцца за сябе. Ён заўважыў вобраз Міхалка і проста ездзіў за намі па канцэртах, так што мы даўно з ім сябруем.

Вельмі рады за яго ўчынак. Лігалайз камфортна жыў у Маскве, але напісаў яркі альбом і прыняў рашэнне выказацца, і я за гэта яго паважаю. На альбоме ў яго такія кампазіцыі, як «Застой 2.0», «Мир вашему дому», ён пісаў у песнях, што бачыць і як усё разумее адносна таго, што адбываецца ў Расіі і Украіне.

Я сам дзесяць гадоў працаваў у Расіі саўнд-прадзюсарам. Мы ж з Міхалком збеглі ў Маскву з Мінска, на яго тады завялі крымінальную справу. Уяўляеце, раней можна было збегчы з Беларусі ў Расію ад палітычнага пераследу!

Але калі мы адчулі, што пачынаецца адліга, недзе ў 2017-м, мы вярнуліся. Я тады ўжо не працаваў у «ляпісах». Міхалка надоўга не хапіла на жыццё ў Маскве, а я да гэтага ўжо так жыў — сумяшчаў «Ляпісаў» і працу ў кінакампаніі [Валерыя] Тадароўскага. 

Цяпер я б у Расіі не працаваў. Чаму? Бо я не згодны з тым, што там адбываецца.

З Беларусі я з’ехаў у 2020-м. Тады працаваў прадзюсарам на «Еўрарадыё» і паехаў здымаць для іх матэрыял пра беларускія дыяспары. Пакуль яго здымаў, «Еўрарадыё» прызналі экстрэмістамі, і мне далі інфармацыю, што лепш не вяртацца.

А прыйшоў я туды недзе ў 2016-м. Атрымоўваецца, перайшоў з музыкі ў медыя — было супер! Мяне цікавіла і музыка, і відэакантэнт. Мог рабіць відэапраграмы, і зладзіў шмат цікавых мне рэчаў: напрыклад, праграма «Закон в натуре», дзе ў студыю прыходзілі крымінальнікі і вучылі жыццю. Быў прадзюсарам мінскай рэдакцыі, і як яе закрылі, мая праца скончылася. 

«У Беларусі вельмі тонкі культурны слой, як чарназём на полі, і яго гэтак жа лёгка здзьмуць ветрам»

Цяпер я жыву ў Варшаве, і сюды пераехала паў-Мінска. Ідуць бясконцыя канцэрты, ёсць нават адмысловыя клубы, дзе тусуюцца толькі беларусы. Беларускія артысты ў сваёй краіне не арганізоўвалі такія туры, як цяпер арганізуюць у замежжы — у гастрольным графіку можа быць 20-30 гарадоў! А рэч у тым, што цяпер у нас ёсць свае дыяспары, і беларусы жадаюць бачыць адно аднаго і камунікаваць. 

Рассеяўся культурны слой вялікіх гарадоў. Што такое тур у Беларусі? Гэта Мінск, Віцебск, Гродна, Брэст, наконт Гомеля вельмі вялікае пытанне. Усё так хістка і нестабільна, можна дадаць які Бабруйск ці Оршу — і ўсё. Але мусіць быць традыцыя хадзіць на канцэрты, у той жа Рэчыцы яе няма. 

Цяпер з’ехала вялікая культурная частка беларускіх гарадоў. І гэтыя людзі не проста ідуць на канцэрты, яны ідуць пабачыць адно аднаго. Я на канцэрце «Касіяпеі» сустрэў недзе трыццаць знаёмых, пяць з іх не чакаў там пабачыць, і быў вельмі рады. 

Пытаўся ў сына дзевяці гадоў, што ён цяпер слухае, што слухаюць яго аднагодкі. Ён пачаў мне дасылаць песні, і гэта дадаткі да камп’ютарных гульняў, у якія яны гуляюць, пластыкавыя і цацачныя саўнды. Так фарміруецца іх культура, таму, напэўна, я прапусціў нейкія дэталі.

Мінскія рокеры ў найлепшыя часы збіралі ад пяціста да тысячы чалавек. А прыязджае нейкая папсовая дрэнь і збірае ў Мінску стадыён, так заўсёды было. Але культурнае асяроддзе будзе не заўважаць тое, што збірае стадыёны, а глядзець на Пукста, у якога на канцэрты заўсёды прыходзіць трыццаць чалавек.

Нядаўна выйшла кніжка пра Мінск 70-х — 90-х. Мне было цікава, бо там апісваўся тусовачны, культурны Мінск. Але гэтая тусоўка была ў межах 500 чалавек, а ў горадзе жыве амаль два мільёны. У Беларусі вельмі тонкі культурны слой, як чарназём на полі, і яго гэтак жа лёгка здзьмуць ветрам. Яму не даюць сфармавацца — усё здараюцца нейкія катаклізмы, войны, размыванне народа, людзі прыязджаюць і з’язджаюць.

Гэты слой трэба шанаваць, ён робіць надвор’е і надае ўнікальнасць гораду.

2010 год, еўрапейскі тур у падтрымку альбома Agitpop. Фота: архіў Яўгена Калмыкова.

Трохі сачу за музыкай унутры Беларусі. Мне заўсёды цікавыя ўнікальныя творчыя персоны, якія могуць здзівіць. Ілля Чарапко, Света Бень — гэта такія людзі. Міхалок такім быў, можа, і цяпер такі, проста даўно з ім не гутарыў. Тыя ж Сяргей Пукст, Паша Кузюковіч — ён калісьці граў у «ляпісах» на трубе, але ў самы росквіт праекта сышоў у аркестр, бо казаў, што хоча рэалізавацца ў музыцы, — мае шмат цікавых праектаў.

За масавай беларускай эстрадай сачу, толькі каб парагатаць, калі [музыкальны журналіст Аляксандр] Чарнуха пра гэта расказвае. Усе гэтыя Груздзевы, Саладухі — гэта перыферыйны глянец. Калі ў Кіеве ці Маскве маглі саспець сапраўдныя фрукты папсы, у якіх яшчэ ёсць бабкі, у нас яны такія бедненькія і не могуць сваю фрыкавасць рэалізаваць па поўнай, бо бюджэты не тыя, Распуціна або Цыганова дазволіць сабе больш.

У тым асяроддзі, якое цяпер існуе ў Беларусі, не можа расквітнець нешта яркае. Цуды заўсёды бываюць, але асяроддзе — гэта вельмі важна. Каб выспеў музычны праект — напрыклад, гурт — трэба, каб у іх нарадзіўся свой стыль, каб яны былі нечым унікальныя. Гэта можа выбудоўвацца на адным чалавеку, але калі гаворка ідзе пра творчы калектыў, хутчэй трэба, каб яны доўга рэпетавалі разам, і тады нешта можа атрымацца. З майго досведу, трэба, каб людзі пяць гадоў парэпетавалі ў гаражах, і тады ў іх нешта ўзнікне. 

«Наша Нiва» — бастыён беларушчыны

ПАДТРЫМАЦЬ

«Былых панкаў не бывае». Плэйліст блогеркі Лізы Ветравай

«Дзе кот, там і дом». Спявак Башлыкевіч — пра жыццё ў Амстэрдаме, новы альбом і беларускую сат'яграху

«Дядя Саша, без обид, но вам никто не рад». Пагутарылі з беларускім спеваком AP$ENT, чые песні збіраюць мільёны праслухоўванняў

Каментары8

  • бабруйчанін
    05.01.2024
    Якім чынам гэты дзядзька да " культуры" з Міхалком ляпісам легалайзам ??? Да беларускай культуры??? Так на " усходе" шмат дзе гатовыя за гэты " лэгалайз" з сваей кішені заплаціць На.вошта мне у Бабруйску нейкі " лега лайз" Калі мне і шмат каму і 40 год таму ні цікавая совэстрада ці ціпа соврок ці сіротскія песенкі шатунова цоя??
  • Максим Дизайнер
    05.01.2024
    ё,

    Лучше было бы сгнить на заводике в облезлой панели на Автазе, или, как Иван Кирчук, в 50 лет чалиться в общаге кулька, а потом быть выставленным на мороз, даже без политики?
  • Максим Дизайнер
    05.01.2024
    бабруйчанін

    Жуй сопли под деревенский Низкиз, и не хныкай, меломан. Куда сиротским песенкам Цоя, Гроб и суперхитам Шатунова до вечных завываний под гитару паспалитага бомонда.

«Сяргей» не адзін. Вось як КДБ прапануе зарабіць на сачэнні за беларускімі эмігрантамі2

«Сяргей» не адзін. Вось як КДБ прапануе зарабіць на сачэнні за беларускімі эмігрантамі

Усе навіны →
Усе навіны

Зборная Літвы па пляжным футболе адмовілася гуляць з беларусамі19

У Гомелі за «распаўсюд экстрэмізму» судзілі загадчыка канцылярыі Гомельскай епархіі1

Гэта прыкра, але хутка зноў пахаладае4

Жанчына тры гады атрымлівала пенсію за памерлага мужа — на яе завялі крымінальную справу4

Віктар Ганчарэнка ўзначаліць расійскі «Ніжні Ноўгарад». Якім будзе яго заробак?4

Беспілотнікі нанеслі ўдар па складзе боепрыпасаў у Карачаве Бранскай вобласці Расіі2

У расійскім Тальяці 13-гадовая дзяўчынка зарэзала малалетніх сясцёр17

Палесцінскія журналісткі атрымалі прэмію ў гадавіну нападу на Ізраіль. Алексіевіч падтрымала іх58

«Нас адкінулі ў сакавік 2022 года». Z-блогеры ў шаленстве ад блакіроўкі Discord5

больш чытаных навін
больш лайканых навін

«Сяргей» не адзін. Вось як КДБ прапануе зарабіць на сачэнні за беларускімі эмігрантамі2

«Сяргей» не адзін. Вось як КДБ прапануе зарабіць на сачэнні за беларускімі эмігрантамі

Галоўнае
Усе навіны →