«Тры месяцы хацелася схавацца пад коўдру і нікуды не выходзіць». У 40 гадоў беларуска зрабіла кругавую падцяжку, цяпер адкрыта расказвае, як гэта было
Не кожная жанчына здольная з пакораю прымаць маршчыны, павіслую скуру і панылыя вусны. Калі ёсць грошы, усё можна выправіць (пластычныя хірургі не дадуць схлусіць). Праўда, сам факт умяшання пацыенткі звычайна настойліва хаваюць. Марына Рабая пайшла іншым шляхам і адкрыта заявіла: «Так, я зрабіла дзве пластычныя аперацыі да 40 гадоў». Беларуска расказала Onliner, як гэта было, і адказала на пытанне, ці гатовая перажыць гэты боль зноў.
На інтэрв'ю Марына прыехала ў сукенцы з яркім прынтом і чырвонай памадай на вуснах, дэманструючы вобраз жанчыны, якая любіць выдзяляцца. Так было заўсёды: яна з юнацтва прывыкла знаходзіцца ў цэнтры ўвагі і адчуваць сябе каралевай. «Мне здаецца, што да пластычнай хірургіі і наогул розных маніпуляцыяў з сабой больш схільныя першапачаткова прыгожыя жанчыны», — лічыць гераіня.
Яшчэ ў школе, калі пра пластыку хадзілі суцэльныя «страшылкі», а з тэлеэкранаў на прыхільнікаў глядзела Гурчанка, якая залішне захапілася аперацыямі, Марына ведала: гэта яе шлях, яна жадае даўжэй заставацца маладой і прывабнай. Галоўнае, каб для гэтага былі фінансавыя магчымасці.
Бліжэй да 40 гадоў грошы на аперацыю знайшліся. І тады ж з'явіліся прэтэнзіі да свайго твару, які выглядаў не так свежа, як хацелася б. Насамрэч першыя званочкі з'явіліся раней, але нейкі час Марына абыходзілася адносна нескладанымі маніпуляцыямі ў кабінеце ў дактароў-касметолагаў.
— Наогул, догляд сябе ў мяне доўгія гады быў ніякі. Гэта, вядома, няправільна, але я заўсёды дастаткова шмат працавала (цяпер Марына кіруе прадстаўніцтвам расійскай кампаніі ў Беларусі, а таксама запусціла свой бізнес-праект у сферы моды. — Заўв. Onlíner). Часта даводзілася працаваць начамі, калі дома ўсе клаліся спаць. З такой нагрузкай у мяне не было ні часу, ні жадання хадзіць на масажы і іншыя працэдуры догляду.
Выдаткоўвала на «ўколы прыгажосці» па $1,5 тысячы на год
Марына паступіла радыкальна: дзесьці пасля 32 гадоў стала рабіць «уколы прыгажосці». Спачатку прыбрала з ілба мімічныя маршчыны з дапамогай уколаў ботаксу (паўтараць іх трэба рэгулярна), а потым стала калоць па ўсім твары філеры з гіялуронавай кіслатой. Такім чынам дзяўчына дадавала аб'ём у патрэбных месцах: пад вачыма і ў зоне шчок.
— Такая спецыфіка майго твару: з узростам ён моцна схуднеў, стаў «шкілетападобным». І нават калі я набірала вагу, твар не рабіўся больш круглявым, я заўсёды выглядала крыху стомленай. А яшчэ калі тлушчу не хапае, скура ўвесь час сухая. Філеры дапамагалі выпраўляць сітуацыю, але эфекту хапала ненадоўга: спачатку на год, потым на дзевяць месяцаў. З часам гіялуронавая кіслата рассмоктваецца, і трэба хадзіць на ўколы часцей. Я палічыла, што траціла на працэдуры ў сярэднім па $1,5 тыс. на год.
У 37 гадоў Марына нарадзіла другое дзіця. Падчас цяжарнасці, калі жаночыя гармоны трымаліся на піку, усё было добра. А вось пасля родаў, упэўнівае беларуска, «твар рэзка паехаў уніз», «скура паплыла». Станавілася ўсё больш складана мірыцца з адлюстраваннем у люстэрку, таму было вырашана пацікавіцца меркаваннем пластычных хірургаў.
— Тут, вядома, нельга слепа прыслухоўвацца да меркавання лекараў. Я была на кансультацыі ў некалькіх вядомых хірургаў, і адзін з іх мяне шчыра здзівіў. Ён сказаў: «Вы вельмі дрэнна выглядаеце на свой узрост, вам трэба тэрмінова рабіць кругавую падцяжку». Мяне гэта нават пакарабаціла, я тады развярнулася і сышла. А іншы лекар, у якога я ў выніку зрабіла дзве аперацыі, наадварот, адгаворваў. На яго думку, у мяне не было сур'ёзных узроставых змен, і гэта ўжо я настойвала на аперацыі.
Уколы тлушчу ў твар: нестандартная аперацыя
Першае ўмяшанне стала «паўмерай». Хірург пераканаў Марыну, што ёй пакуль ранавата рабіць поўную падцяжку твару, можна абмежавацца так званым ліпафілінгам. Падчас гэтай працэдуры лекары бяруць тлушч адтуль, дзе ён пацыенту не вельмі патрэбны, і перамяшчаюць туды, дзе ён сапраўды не зашкодзіць. У выпадку нашай гераіні тлушч патрэбны быў на твары. А забралі яго з унутранай паверхні сцягна.
Каштавала аперацыя 9 тыс. рублёў (на той момант крыху больш за $3,5 тыс.).
— Тлушч апрацоўваецца і ўводзіцца ў патрэбны ўчастак цела — гэта могуць быць толькі шчокі, напрыклад. Я рабіла ўвесь твар, у тым ліку ўчастак пад вачыма, каб не было бачных «завалаў». Працэдура праводзілася чатыры гадзіны пад наркозам, у клініцы я правяла суткі. Лічыцца, што пасля такой аперацыі можна адразу ехаць дадому, але мы з мужам вырашылі перастрахавацца. А далей быў доўгі перыяд узнаўлення.
Марына разлічвала, што ўжо праз месяц будзе з усмешкай глядзець на сябе ў люстэрка і зачароўваць кліентаў. На практыцы аказалася інакш.
— Да працэдуры я бачыла толькі прыгожыя фатаграфіі, інфармацыі пра ліпафілінг у інтэрнэце мала. Аказалася, што аднаўленчы перыяд доўжыцца месяцы тры, не менш. Выглядала я вельмі дрэнна: твар быў апухлы, ацёклы. Усё ж такі тлушч уводзіцца пад скуру пад ціскам, адбываецца наймацнейшая траўматызацыя тканак. Першыя часы відаць сляды ад праколаў (як быццам дзіркі ад вельмі тоўстага шпрыца). Яны мінаюць хутка, затое застаюцца сінякі. Нейкі тлушч прыжываецца пад скурай, нейкі сыходзіць з крывацёкам — на ўсе гэтыя працэсы патрэбны час. Першы час я сапраўды выглядала «не айс».
— Як дзеці паставіліся да апухлай мамы?
— Старэйшы сын быў гатовы, ён у нас у медуніверсітэце вучыцца. А наконт малодшага я перажывала, думала, што ён спалохаецца. Памятаю, першыя дні хадзіла па хаце ў масцы, а калі зняла яе, дзіця нават не заўважыла, ніяк не адрэагавала. Дзеці, мусіць, рэагуюць на пах бацькоў, калі зусім маленькія. Ім усё роўна, як мама выглядае.
Марына рада, што блізкае асяроддзе яе падтрымала. Муж спачатку быў супраць сур'ёзных умяшанняў (і нават спрабаваў адгаварыць), але потым хутка ўцягнуўся і стаў дапамагаць.
— Падтрымка блізкіх у рэабілітацыі вельмі патрэбная. Без дапамогі мужа мне было б значна складаней, бо гэта і балюча, і непрыемна, і сацыяльнае жыццё ў нейкай ступені ставіцца на паўзу. Калі нехта падкладзе падушку, проста сходзіць па прадукты, пабудзе з дзецьмі — гэта важна.
Падцяжка твару: «Я вырашыла, што хачу быць прыгожай тут і цяпер»
Ужо праз паўгода пасля ліпафілінгу Марына загаварыла з доктарам аб наступнай аперацыі. Ёй падалося, што эфекту недастаткова.
— Мне падабаўся вынік, але хацелася большага, каб падцягнуўся авал твару. Так, я марыла вярнуць усё як у маладосці! Лекар тады патлумачыў, што дапаможа толькі падцяжка. Пакуль лішнюю скуру не зрэжаш, нічога з ёй не адбудзецца.
Беларуска абмеркавала з хірургам усе нюансы і запланавала зрабіць аперацыю праз год. А калі надышоў час, хацела нават скасаваць запіс: сітуацыя не здавалася такой ужо крытычнай. І тут умяшалася маркетынгавая гісторыя: у клініцы ў два разы падвышаліся цэны, а Марыне прапанавалі захаваць ранейшы прайс (30 тыс. рублёў, або $12 тыс.).
— Тады ў мяне сапраўды дадалося рашучасці! Я разумела, што праз год ці два ўсё роўна буду рабіць гэтую аперацыю… А яшчэ ў мяне сяброўка да гэтага зрабіла падцяжку, мая равесніца. І я вырашыла так: хачу жыць тут і цяпер! Прама зараз я хачу выглядаць молада. Можа, у 50 гадоў мне не патрэбная будзе падцяжка, можа, я буду займацца ўнукамі. А пакуль энергія прэ, навошта мне адкладаць?
У мяне ж няма запаснога жыцця, каб потым адкруціць яго і ўсё ж зрабіць аперацыю ў 40.
Нягледзячы на тое, што клініка захавала старыя цэны, 30 тыс. рублёў — гэта ўсё роўна адчувальная для сям'і сума. Марына прыгадвае, што шмат сумнявалася, у тым ліку з-за грошай.
— Я б не назвала сябе багатым чалавекам. Я зарабляю дастаткова прыстойна, але ніводная капейка мне з неба не ўпала. І гэтыя выдаткі на аперацыю даліся мне няпроста. Гэта ж трэба іх ад сям'і адарваць! Заўсёды можна патраціць на нешта іншае… Але мы з мужам ацанілі ўсе нашы патрэбы, зразумелі, што закрываем іх, і толькі пасля гэтага вырашылі ўкласці гэтую суму ў прыгажосць.
«Першы тыдзень нічога не цяміла ад болю»
Падцяжка твару — тэхнічна вельмі складаная аперацыя, Марыне рабілі яе шэсць гадзін. Спачатку ў скроні робіцца надрэз (калі вельмі ўражлівыя, лепш прапусціце гэты абзац), потым уся скура адслойваецца ад іншых тканін, нацягваецца, і лішні кавалак зразаецца. Наступны этап для хірурга — па-майстэрску падшыць скуру назад.
— Звычайна яна прышываецца да вуха. І атрымліваецца так, што ў тых, хто рабіў пластыку, у раёне вуха ёсць невялікі шнар. Мяне гэта вельмі моцна бянтэжыла: нібыта можна ідэнтыфікаваць чалавека, які зрабіў аперацыю. Але ў выніку майму хірургу ўдалося падчас аперацыі загарнуць шво ў вуха, то-бок на маім твары вы гэтага шнара не ўбачыце. Ёсць невялікі шнар на скроні (ён схаваны ў валасах) — гэта наступства скроневага ліфтынгу.
Адсутнасць бачных шнараў — гэта была добрая навіна для Марыны, калі яна ачуняла ад наркозу. А вось дрэнная складалася ў тым, што меўся быць месяц пякельных галаўных боляў. Болепатольныя не дапамагалі, прыходзілася штодня ездзіць у клініку, дзе пацыентцы рабілі ўколы ў галаву.
— Боль быў такі, што першы тыдзень я наогул нічога не цяміла. Брала ў клініцы моцныя снатворныя, цэлы месяц жыла на болепатольных. Потым ці то звыклася з гэтым болем, ці то ён стаў праходзіць… Лекары патлумачылі, што так адбываецца з-за парушэння нервовых сувязяў (бо разам са зрэзанай скурай траўміруюцца нервовыя канчаткі). Але да аперацыі мне пра гэта ніхто не казаў.
Візуальна аднаўленне таксама праходзіла няхутка. Першыя некалькі дзён на твары застаюцца дрэнажныя швы (такія фота можна захаваць для натхнення на Хэлаўін). Пасля зняцця швоў твар па-ранейшаму выглядае дрэнна. Наймацнейшыя ацёкі, сінякі, адчуванне перакошанасці — тры месяцы пасля падцяжкі Марыне хацелася схавацца дома пад коўдру і нікуды не выходзіць.
— У той момант былі думкі, навошта вы гэта зрабілі?
— Не, я такі чалавек, што, калі вырашылася на нейкае дзеянне, значыць, я ўжо ўзважыла яго з усіх бакоў, цалкам гатовая. Вось пра пластыку грудзей, напрыклад, даўно разважаю, але дагэтуль не вырашылася — значыць, для мяне гэта не прынцыповы момант, я ж не бікіні-мадэль. А вось твар важны, ён заўсёды навідавоку. Асабліва падчас перамоваў для мяне важна выглядаць прэзентабельна.
Візуальна скінула 10 гадоў. Яно таго вартае?
Пасля падцяжкі твару прайшло ўжо больш за паўгода. Паводле слоў Марыны, аднаўленне поўнасцю завяршылася, і вынік дзвюх аперацый яе поўнасцю задавальняе. Беларуска адзначае, што дзякуючы падцяжцы авал твару стаў пругкім, як гэта было ў 30 гадоў. А пад скурай дадаўся тонкі пласт тлушчу, які робіць твар больш свежым і адпачылым.
Пры гэтым Марына прызнаецца, што з-за ўмяшання ў яе змянілася форма вачэй. Гэта нязвыкла.
— З-за скроневага ліфтынгу змяняецца разрэз вачэй, яны становяцца не круглымі, а міндалепадобнымі, прыпаднятымі ўверх. Калі твар не ацёклы, мяне гэта не бянтэжыць, усё выглядае прыгожа. Але калі я раптам з'ем нешта салёнае ці на вечарынцы вып'ю алкаголь, на наступны дзень выглядаю не так добра, як хацелася б.
І тым не менш Марына ацэньвае, што візуальна скінула гадоў 10 (цяпер ёй 41). Яна лічыць, што такі вынік быў варты яе пакутаў.
— Ці вырашыліся б на такое, калі б ведалі пра ўсе жудасныя наступствы? Напрыклад, галаўны боль?
— Я б сказала, што гэта перыяд складаны, але перажыць можна. Можна параўнаць з цяжарнасцю і родамі. Жанчыны ж чамусьці ідуць на другія, трэція, пятыя роды. Хаця кожны раз думаеш: усё, больш ніколі ў жыцці.
Навошта расказваць аб аперацыі ўсім навокал?
Пасля першай аперацыі Марына пайшла па класічным шляху: не сказала нічога нікому, акрамя блізкіх. Тады здавалася, што так правільна, не трэба дзяліцца сакрэтамі свайго чароўнага ператварэння (ці тлумачыць, чаму ты выглядаеш так дрэнна).
Другі раз хаваць аперацыю беларуска не захацела. Гаворыць, адбылася нейкая ўнутраная трансфармацыя.
— Ці ледзь не праз тыдзень пасля аперацыі я патэлефанавала доктару сама і сказала, што гатовая паказваць вынікі на фота (хоць за гэта няма ніякіх бонусаў). Тады ж я пачала актыўна весці свой блог у Instagram. Мне захацелася раскрыць чалавечы бок такіх аперацый, паказаць, як усё адбываецца насамрэч, даць жанчынам магчымасць абмеркаваць усё адкрыта. Можна было запярэчыць: «Навошта пра гэта ўсё казаць? Я проста стала такой прыгожай, і ўсё!»
Але мне захацелася быць сумленнай. Так, мая прыгажосць у 40 гадоў — яна вось такая. Так, я зрабіла пластыку, так, я не ад прыроды раптам такая маладая.
На працы быць сумленнай аказалася зручна: як мінімум не прыйшлося прыдумляць недарэчныя апраўданні.
— Аднойчы адкрываючы гэтае пытанне, ты назаўжды закрываеш усе перашэптванні і плёткі. Ніхто не будзе будаваць здагадкі, зрабіла ты пластыку ці не. Ты сама адкрыта кажаш: зрабіла. Хто хоча мяне абмяркоўваць — калі ласка, але мне гэта нецікава. А каму патрэбна падтрымка, я гатова дапамагчы.
Падцяжка твару ў 40 гадоў — ці не занадта рана?
На крытыцы Марына імкнецца не канцэнтравацца, хоць у інтэрнэце былі розныя каментары: «Гэта жудасна», «Усё страшна перакошана», «Так робяць толькі няўпэўненыя ў сабе жанчыны».
Многія здзіўляюцца, калі даведаюцца, што Марына пайшла на радыкальныя меры ў 40 гадоў. Ці не ранавата гэта для такой сур'ёзнай хірургіі? Гераіня адказвае: у большасці выпадкаў — так.
— Трэба прызнаць, што не ўсе так выглядаюць, як я, да свайго ўзросту. Сярод маіх аднагодак я бачу вельмі шмат свежых твараў, і гэтым жанчынам відавочна не патрэбна аперацыя. Гэта канкрэтна мой выпадак такі, калі ты не даглядаеш рэгулярна, калі не дазваляеш сабе адпачынак, калі з кампутарам нараджаеш… Я думаю, што жанчыны з больш камфортным ладам жыцця могуць прыйсці да пластыкі значна пазней.
— Але ёсць меркаванне, што чым раней пачнеш рабіць пластыку, тым складаней потым падтрымліваць вынік (пастаянна патрэбныя аперацыі).
— Я так не думаю. Ад таго, што мне падцягнулі скуру, з ёй нічога страшнага не адбылося. Наадварот, гадоў у 50 у параўнанні са сваёй равесніцай я буду выглядаць лепш, свяжэй. Пры гэтым я не закансерваваная ў гэтым стане. Зразумела, што з часам скура будзе старэць, і авал твару зноў паплыве.
— І ўсё роўна кажуць, што з гэтай іголкі не злезці, жанчыны пачынаюць «паляпшаць» у сабе ўсё. Што думаеце?
— Вось тут доля праўды ёсць. І справа не ў саміх аперацыях. Проста ёсць катэгорыя жанчын, якім вельмі важна, як яны выглядаюць, яны разглядаюць у сябе кожную зморшчынку, кожную маршчыну. І тая, якая зрабіла першую ін'екцыю і ўбачыла эфект, ужо адной нагой стаіць на шляху да пластыкі. Асабіста я ўпэўнена, што буду працягваць, але не магу сказаць, што ёсць нейкі план. А можа, з часам у мяне зменяцца прыярытэты, і я перастану зважаць на знешнасць.
— Калі вы лепш за ўсё выглядалі? У 20, 30 ці 40 гадоў?
— У 30-35. У гэтым узросце ўжо не псуеш сябе ідыёцкай прычоскай ці дрэнным макіяжам, пры гэтым аб'ектыўна выглядаеш добра без працэдур і аперацый. А вось па ўнутраных адчуваннях я адчуваю сябе прыгажэйшай цяпер. Проста з кожным годам люблю сябе ўсё больш і больш.
Што запісана афіцыйнай прычынай смерці адзінага сына Ярмошынай?9
Каментары