Кіно11

Carbon — фільм, пра які гаворыць уся Малдова. Горкая (і своечасовая) камедыя пра вайну ў Прыднястроўі

Кінакрытык Антон Долін расказвае на «Медузе» пра фільм Carbon дэбютанта Іёна Борша. Карціна была прадстаўленая ў праграме кінафестывалю ў Сан-Себасцьяне, пасля чаго выйшла ў пракат на радзіме рэжысёра — у Малдове, дзе стала хітом пракату і фільмам, які найбольш абмяркоўваўся ў апошнія гады.

Гэта змрочная камедыя, падзеі ў якой разгортваюцца ў 1992 годзе — падчас ваеннага канфлікта ў Прыднястроўі. І сёння, на фоне вайны ва Украіне, гэтая праца выглядае асабліва актуальнай.

Дэбют маладога рэжысёра Іёна Борша Carbon стаў у Малдове сапраўдным феноменам. Пра гэта сведчыць не толькі ўдзел фільма ў прэстыжным кінафестывалі ў Сан-Себасцьяне, але і яго беспрэцэдэнтны для краіны касавы поспех. Менш чым за месяц Carbon паглядзела больш за 43 тысячы чалавек — для нацыянальнай карціны ў краіне ўсяго з дзесяццю кінаэкранамі гэта абсалютны рэкорд і трыумф.

Не будзе перабольшваннем, калі сказаць, што карціна на слыху ва ўсіх жыхароў Малдовы, якія хоць трошкі цікавяцца культурай і кіно. Галоўная прычына, безумоўна, талент Борша, сцэнарысткі Мар'яны Старчук і акцёраў. Але не менш важная дзівосная, хоць і не запланаваная аўтарамі сучаснасць. Carbon — чорная і ў той жа час пяшчотная камедыя пра грамадзянскую вайну, прысвечаная падзеям 1992 года ў Прыднястроўі. На фоне падзей ва Украіне малдаўскі фільм падаецца адначасова дыягназам агульных для паслясавецкай прасторы хвароб і знакам надзеі на будучыню, якая, нарэшце, навучыцца не наступаць на граблі.

Галоўны герой — трактарыст Дзіма (стэндап-комік Думітру Роман дэбютуе ў вялікім кіно), які вырашыў запісацца добраахвотнікам у армію. Не тое каб ён усур'ёз верыў патрыятычнай тэлепрапагандзе краіны, якая толькі што атрымала незалежнасць: проста разлічвае атрымаць за подзвігі на фронце кватэру ў горадзе, куды марыць пераехаць яго каханая Іляна (Адрыяна Быткэ). Чымсьці гэты прастадушны валанцёр нагадвае небараку Хмыра з класічнай лубачнай прыпавесці Аляксандра Мядведкіна «Шчасце» (1934). Падкінуць да лініі фронту — а яна побач з роднай вёскай Дзімы, вельмі блізка, — згаджаецца старэйшы таварыш, які калісьці быў кантужаны ў Афганістане, і, у выніку, больш разважлівы Вася (Іён Вынту).

Падчас дарогі сябры знаходзяць на ўзбочыне абгарэлы труп невядомага. Ён і ёсць абазначаны ў назве Carbon, ці «вугалёк». Вельмі спужаўшыся, Дзіма хоча як мага хутчэй пазбавіцца ад цела. Вася раптам успамінае шматлікіх аднапалчан, якія загінулі, і апантаны ідэяй пахаваць яго па-хрысціянску. Толькі ягоную ідэю ніхто не падтрымлівае. З абодвух бакоў фронту ад мерцвяка адмахваюцца — хутчэй за ўсё, чужы, вязі да іх.

Вярнуўшыся назад, Вася з Дзімам спрабуюць звярнуцца да святара (той заняты, бо асвячае мэрсэдэс мясцовага бізнэсмена), загадчыцы бальніцы (тая адпраўляе ў міліцыю), міліцыянера (у яго дачка наогул замуж выходзіць), і, нарэшце, да мэра (яму дэпутат сталіцы даручыў правесці святкаванне Дня незалежнасці, а трыкалор пашыць не паспелі). Мярцвяк не патрэбны і не цікавы нікому.

Carbon не баіцца іранізаваць над забароненымі тэмамі, закранаючы ў жартаўлівай форме самае балючае пытанне — ці можна пабудаваць новую нацыянальную дзяржаўную ідэнтычнасць, не пахаваўшы сваіх памерлых? Можа, спачатку хаця б прызнаць іх сваімі. Нездарма галоўны і адзіны помнік у вёсцы Дзімы — звычайны тыповы мемарыял невядомаму салдату. Гэты вельмі выразны вобраз дапамагае ўсталяваць сувязь паміж войнамі: Другой сусветнай, траўма якой да гэтага часу не перажытая; абсурднай Афганскай — за што і чаму ваявалі савецкія, у тым ліку і малдаўскія салдаты, яны так і не зразумелі; потым цяперашняй грамадзянскай ў Прыднястроўі, а ад удзелу ў ёй расійскіх войскаў ужо прамая дарога да таго, што адбываецца на тэрыторыі Украіны ў дадзены момант.

Нехаця ўспамінаеш тэорыю Святланы Алексіевіч пра постсавецкага грамадзяніна як пра «чырвонага чалавека», для якога вайна — адзіны натуральны стан. Не дзіўна, што міралюбівага Дзіму так цягне на фронт, і справа не толькі ў кватэры. Гэта свайго роду інстынкт, які падштурхоўвае забіваць і паміраць за ілюзорныя, чужыя мэты. Да гэтага часу, пакуль сам не ператворышся ў такі ж вось «вугалёк» без твару, імя і біяграфіі.

Борш і Старчук належаць ужо да наступнага пакалення, а не як іх героі: для рэжысёра ўсё пачалося з аповедаў яго бацькі. Мабыць, таму яны не толькі ставяць дыягназ, але і прапаноўваюць тэрапію. Простая міласэрнасць дазваляе знішчыць і так незразумелую лінію вечнага фронту, адкінуць ура-патрыятызм ва ўсіх яго праявах, прыняць і прызнаць уласную слабасць, адмовіцца ад культу сілы і, нарэшце, забраць уладу ў мужчын і перадаць яе жанчынам — не абявязкова больш гуманным, але хоць бы прагматычным.

Carbon — рэдкі і шчаслівы прыклад фільма, які злучае якасць народнага хіта, які падабаецца гледачам, з аўтарскай адсутнасцю кампрамісу і страху ў адносінах да балючых пытанняў. Згодна з найлепшым фільмам балканскай хвалі — ад ранніх карцін Эміра Кустурыцы да аскараноснай «Нічыёй зямлі» Даніса Тановіча — і знаходзячыся ў дыялогу з сучасным украінскім кіно (успамінаецца «Данбас» Сяргея Лазніцы і «Вулкан» Рамана Бандарчука), малады малдаўскі рэжысёр шукае нацыянальны код і ўласную кінамову, бачачы ў іх магчымае выйсце з чарговага тупіка гісторыі. Нядзіўна, што публіка адклікаецца на гэты пошук і таксама хоча прыняць у ім удзел, купляючы білеты на сеанс.

Каментары1

  • Žvir
    03.11.2022
    Nie. Aùtar artykulu prosta prapanuje svaje ùlasnyja fantazyi, što nia majuć ničoha ahuļnaha z tym fiļmam. Heta, kštaltu, jak dzieci vydumliajuć, pra što dumaje ichnaja kotka, i što jana choča skazać im. Jašče b na raboty Lienina spaslaùsia, pry žadaņni i ù ich možna zaúždy niechacia znajści ahuļnuju teoryju.

«Сяргей» не адзін. Вось як КДБ прапануе зарабіць на сачэнні за беларускімі эмігрантамі2

«Сяргей» не адзін. Вось як КДБ прапануе зарабіць на сачэнні за беларускімі эмігрантамі

Усе навіны →
Усе навіны

Гэта прыкра, але хутка зноў пахаладае4

Жанчына тры гады атрымлівала пенсію за памерлага мужа — на яе завялі крымінальную справу4

Віктар Ганчарэнка ўзначаліць расійскі «Ніжні Ноўгарад». Якім будзе яго заробак?4

Беспілотнікі нанеслі ўдар па складзе боепрыпасаў у Карачаве Бранскай вобласці Расіі2

У расійскім Тальяці 13-гадовая дзяўчынка зарэзала малалетніх сясцёр17

Палесцінскія журналісткі атрымалі прэмію ў гадавіну нападу на Ізраіль. Алексіевіч падтрымала іх57

«Нас адкінулі ў сакавік 2022 года». Z-блогеры ў шаленстве ад блакіроўкі Discord5

Вальфовіч расказаў пра новую ідэю прызыву з запасу12

Тэйлар Свіфт узначаліла рэйтынг самых багатых жанчын-музыкантаў

больш чытаных навін
больш лайканых навін

«Сяргей» не адзін. Вось як КДБ прапануе зарабіць на сачэнні за беларускімі эмігрантамі2

«Сяргей» не адзін. Вось як КДБ прапануе зарабіць на сачэнні за беларускімі эмігрантамі

Галоўнае
Усе навіны →