Святлана Кузняцова ў далёкім 1998 годзе, будучы юнай студэнткай ГрДУ імя Янкі Купалы, перамагла на першым конкурсе «Міс Беларусь». «Часопіс Гродна» даведаўся ў Святланы, куды прывялі яе жыццёвыя дарогі.
— Святлана, вы ўдзельнічалі ў вялікай колькасці конкурсаў. Які з тытулаў грэе душу больш за ўсё?
— Усе тытулы для мяне дарагія. Але кожны год 18 сакавіка, у дзень фіналу «Міс Беларусь — 1998», я дастаю карону, апранаю яе, гляджу ў люстэрка і ўспамінаю конкурс. Прагортваю фатаграфіі, бо той дзень перавярнуў маё жыццё. Потым, у 1999 годзе, была «Міс Еўропы» ў Ліване, на гэтым конкурсе я ўжо ўвайшла ў пяцёрку. Пашчасціла мне паўдзельнічаць і ў шыкоўным конкурсе «Міс СНД», дзе я стала першай віцэ-міс. Катэгорыя Міс плаўна перайшла ў місіс. Я ўваходзіла ў тройку на конкурсе «Місіс Сусвет», удзельнічала ў конкурсе «Місіс зямны шар» у 2017 годзе. Да гэтага часу хварэю конкурсамі прыгажосці, нікуды не падзецца, бо я гэтым цікаўлюся ўжо 23 гады. Я ніколі не марыла пра кар'еру мадэлі. Так атрымалася, што, калі стала вучыцца ва ўніверсітэце, там быў гурток мадэляў «Юніарт» пры факультэце мастацтваў. Туды хадзілі ўсе высокія дзяўчынкі ВНУ. Мы ездзілі на нейкія паказы ў Мінск, Віцебск, удзельнічалі ў конкурсе дызайнераў. Аднойчы мы паехалі ў сталіцу, і там мне прапанавалі паспрабаваць сябе на кастынгу для першага конкурсу прыгажосці «Міс Беларусь». Я прайшла ў фінал, падрыхтоўка да яго адбывалася на працягу паўгода. А паколькі ўніверсітэт мяне не адпускаў на гэты тэрмін, прыйшлося ездзіць у Мінск і назад у Гродна кожны тыдзень. Вельмі цяжка было наладжваць адставанне па вучобе. Адна выкладчыца сказала мне такую фразу: «Прыгажуня i разумніца ў адным стварэнні не можа быць», я яе запомніла на ўсё жыццё. А калі перамога здарылася, і мяне паказалі па беларускім тэлебачанні, яна мяне падтрымала. Што цікава, зараз мы выдатна з ёй камунікуем.
— А яшчэ дзякуючы конкурсам прыгажосці вы знайшлі сваё каханне…
— Так, калі я ў 2000 годзе вярнулася дадому з конкурсу «Міс свету», пра мяне вельмі шмат пісалі. Як раз у той час будучы муж прыехаў з Масквы да сваіх бацькоў у Гродна і ўбачыў на стале газету з маёй фатаграфіяй і інтэрв'ю. Зацікавіўся, а затым знайшоў па мяккім жоўтым тэлефонным даведніку маё дзявоцкае прозвішча, усяго такіх было сем, стаў па ўсіх нумарах тэлефанаваць і знайшоў, угаварыў сустрэцца. Потым так атрымалася, што мяне ўніверсітэт адправіў у Маскву на Міжнародную канферэнцыю студэнтаў і аспірантаў, там мы зноў сустрэліся з будучым мужам і зразумелі: нам наканавана быць разам.
— Раскажыце аб самых цікавых момантах з конкурсаў…
— Кожны конкурс незвычайны. Паездка на «Міс cвету» была наогул фантастычная. Усіх прыгажунь спачатку сабралі ў Лондане на тыдзень, а потым мы адправіліся на Мальдывы. Я ж да гэтага не была на моры, і я дзякую Богу, што апынулася ў такім райскім месцы. На адзін з конкурсаў Школа прыгажосці дала нацыянальны касцюм і сукенку для фіналу, астатні гардэроб трэба было сабраць самой. У мяне не было вялікіх магчымасцяў, бо самая звычайная сям'я: мама — настаўніца, тата — працаваў у друкарні інжынерам. А тут даслалі спіс нарадаў на некалькіх лістах. Сукенкі вячэрнія — 10 штук, кактэйльныя — 15, купальнікі — 7… І вось там я ўбачыла, як да конкурсаў трэба рыхтавацца. Напрыклад, у Міс Венесуэлы была каманда з 10 чалавек, у якую ўваходзілі і візажысты, і стылісты. У яе было пятнаццаць валізак нарадаў. А я толькі з двума прыехала.
— З якімі цяжкасцямі даводзіцца сутыкацца ў індустрыі прыгажосці?
— Праблемы былі з англійскай мовай, бо ў школе я вучыла французскую. Вядома, на кожным конкурсе да групы удзельніц быў прадстаўлены перакладчык, але адна справа — наўпрост адказваць членам журы, а іншая — праз перакладчыка. І я вывучыла англійскую, у тым ліку дзякуючы шматлікім вандраванням. Пасля конкурсу «Міс Еўропа» мяне запрасіла ў Амерыку адна сям'я, якая заўзее за мяне, я ў яе жыла тры месяцы, вось тады давялося вывучыць мову дасканала. На жаль, праца ў fashion-індустрыі патрабуе таго, каб пакінуць сям'ю: графік працы ненармаваны, усе паказы праходзяць вечарам і ноччу. У мяне класічнае выхаванне: правільная жонка, мама, адпрацавала, прыйшла дадому — дзеці павінны быць накормлены, урокі зробленыя. Мне падабалася вучыцца і ва ўніверсітэце, але ўсе сесіі і залікі выпадалі на час, калі быў чарговы конкурс. Бывала так, што ў самалёце лячу ў Мінск і спрабую чытаць лекцыі па матэматычным аналізе на некалькі старонак, доказы тэарэм. Складана было. Зразумела, што ні аб якім чырвоным дыпломе гаворка не ішла.
— Якія сёння каноны прыгажосці? На што ў першую чаргу звяртаюць увагу члены журы?
— У кожнай краіне свае ўяўленні аб жаночай прыгажосці, але на міжнародных конкурсах журы прытрымліваецца стандартных крытэрыяў: доўгія густыя валасы, еўрапейскі тып асобы, вялікія выразныя вочы, шырокая беласнежная ўсмешка, доўгія прамыя ногі. Высокі рост з'яўляецца несумнеўным плюсам. Розум і свабоднае валоданне англійскай мовай нададуць дзяўчыне ўпэўненасці ў перамозе. Галоўнае, жанчына павінна быць дагледжанай — умераны макіяж, чыстыя валасы з лёгкай кладкай, здаровая скура і зубы, прыемны пах, правільна падабраны гардэроб.
— Многія, напэўна, дзівяцца, што вы працуеце ў Маскве настаўнікам. За што любіце сваю прафесію?
— Мяне задавальняе, бо я выхоўваю траіх дзяцей і ім трэба надаць увагу. Я спрабавала працаваць у офісах, але ва ўмовах Масквы гэта проста немагчыма, на сям'ю не застаецца часу. Так, цяпер з вучнямі бываюць складанасці, але я ўмею знаходзіць да іх падыход. Яны кажуць, што, я не занудлівы настаўнік, хоць і строгі, тлумачу вельмі зразумела. Бывае, з перамены заходжу на ўрок, а ў іх на экранах тэлефонаў я з каронай на галаве. І яны: «Святлана Уладзіміраўна, а мы вас знайшлі!» (усміхацца). Відаць, што ганарацца мной. Бывае, лапочуць мне: «Раскажыце пра конкурсы», каб урок не праводзіць (усміхаецца).
— Як вам здаецца, вы хто для сваіх дзяцей — сяброўка, мама, настаўнік? Якія ў вас з імі адносіны?
— Старэйшы сын вырас да 190 сантыметраў, і мы з ім глядзімся цяпер як пара (усміхаецца). Я яму больш як сяброўка, стараюся нейкія парады даваць, але не напружваць, не лезці ў яго жыццё. І нават з ім час ад часу раюся, напрыклад, па тым, якую абраць вопратку. А з малодшымі часам трэба маці ўключаць, але я стараюся не быць строгай.
— А якое месца вы абавязкова наведваеце, калі прыязджаеце ў родны горад Гродна?
— Ведаеце, кожны раз, калі я тут бываю, еду да 12 гадзін да пажарнай каланчы і слухаю, як іграе трубач. Хоць і гучыць музыка секунд 20, але я атрымліваю велізарнае задавальненне ад яе. А старыя вуліцы! Гродна старэйшае за Маскву на 28 гадоў! Уяўляеце, наколькі ён прасякнуты гісторыяй! Мне вельмі падабаецца чытаць матэрыялы на гістарычную тэматыку, энцыклапедыі, пазнаваць, хто жыў у нас, хадзіў па гарадзенскіх вуліцах.
— Можа, у Вас застаецца час на якое-небудзь хобі?
— Я ўжо некалькі гадоў збіраю лялек у нацыянальных касцюмах, абавязкова прыводжу іх з тых краін, дзе пабывала. У мяне ў калекцыі іх ужо каля ста. Атрымліваецца, што на адных паліцах дома стаяць кароны і вісяць стужкі, якія мне давалі ў якасці трафеяў на конкурсах. А на іншых — цэлая калекцыя лялек (усміхаецца).
Каментары