Успаміны пра доўгую дарогу зь Беларусі, а потым і вяртаньне на Беларусь. Шлях на эміграцыю быў адрозны ад шляху іншых выгнанцаў 1944 г.
 Ілюстрацыя з сайту Радыё Свабода |
Успаміны пра доўгую дарогу зь Беларусі, а потым і вяртаньне на Беларусі. Шлях на эміграцыю для сям’і Шыманцоў — восьмы старшыня Рады БНР — нарадзілася ў сям’і Ўладзімера і Эвеліны Шыманцоў — быў адрозны ад шляху іншых выгнанцаў 1944 г.
Шыманцы не жылі ў паваеннай Нямечынне, яны тры гады прабылі ў Даніі, дзе У. Шыманец заснаваў беларускае згуртаваньне, у 1948 г. выехалі ў Францыю, між іншым на запрашэньне прэзыдэнта Міколы Абрамчыка. У 1959 г. Івонка Шыманец узяла шлюб зь Янкам Сурвілам і пераехала да мужа ў Мадрыд. Тут яна цягам шасьці з паловай гадоў дапамагала яму рабіць штодзённыя беларускія перадачы на Нацыянальным радыё.
У 1969 г. Сурвілы пераехалі ў Канаду, дзе пачаўся новы этап жыцьця, які ўключыў у сябе і працу ў Этнакультурнай радзе, і старшынства ў Радзе БНР, а ад канца 1980‑х дапамогу дзеткам — ахвярам Чарнобыльскай трагедыі.
Мэмуары ці не адзіныя з вядомых нам успамінаў кіраўнікоў БНР. Безумоўна, ёсьць успаміны Язэпа Сажыча, але яны ў некалькі разоў меншыя па аб’ёме і ня выцягнулі на асобную кнігу. Ні Мікола Абрамчык, ні Вінцэнт Жук-Грышкевіч успамінаў не пакінулі. Апроч таго, гэта ці ня першыя ўспаміны пра беларускае жыцьцё ў Даніі, Францыі, Гішпаніі.
Кніга добра ілюстравана.
Прэзэнтацыя ўспамінаў Івонкі Сурвілы адбудзецца ў панядзелак 17 сакавіка на ўправе БНФ. Пачатак а 18‑й
Афіцэр-пагранічнік, які прайшоў праз турму, расказвае пра жыццё «да» і «пасля» дый не шкадуе слоў пагарды для амапаўцаў3
Каментары