Віктар Казько: Усіх нас хочуць прагнаць праз Акрэсціна, увесь народ

— Віктар Апанасавіч, прэміямі вы не абдзелены — маеце і Дзяржаўную прэмію Беларусі, і прэмію Гедройця. З якім пачуццём прынялі «Залаты апостраф»? Ці не пазнавата ён да вас дайшоў?

— Дык да нас усё позна даходзіць, мы ж позні народ (смяецца). Цяпер я рэдка выходжу з хаты — з жонкай няшчасце, пазваночнік пашкодзіла, і ў самога ногі ледзь ходзяць. Вось дзякуючы нагодзе выйшаў у свет, паглядзеў на маладыя твары, пасядзелі, пагаварылі. І згадаўся Ніл Гілевіч, калі яшчэ ў савецкі час атрымаў ордэн Дружбы народаў. Я яго віншую, а ён (відаць, чакаў нечага большага), сказаў: «Спатрэбіцца і гэты ардэнок». Падобным чынам выказаўся і нядаўна памерлы Аляксей Дудараў пасля атрымання прэміі гэтак званай «саюзнай дзяржавы», маўляў, любая прэмія не лішняя.

— Ну, «Залаты апостраф» можна разглядаць як прызнанне з боку маладзейшага пакалення ў літаратуры. Хіба гэта не прыемна?

— Прыемна. З другога боку, адчуванне сябе вялікім і ўсімі прызнаным — нармальная з’ява да гадоў трыццаці. А пасля гэта больш падобна да нейкай вар’ятні… Асабліва ў наш час, калі знішчаецца сама беларуская літаратура. У мяне часам адчуванне, што яе ўжо няма, што яна скончылася з Быкавым, з Брылём.

Цяпер мы ўсе жывём без адчування будучыні, спрабуем жыць як набяжыць. Жыццё праходзіць міма, мы застаёмся па-за ім. Помніш, у мележаўскім «Подыху навальніцы» мільгае такі палескі дыялог: «Ці за Гомелем людзі е?» — «Е, але дробненькіе». І вось гэтыя «дробненькіе», але з вялікімі амбіцыямі людзі, сёння вырашаюць, каму жыць, а каго прыдушыць.

Пуцін нішчыць Украіну ракетамі, але ён вынішчае і Расію, яе інтэлект, растоптвае рускага чалавека гэтак жа, як у Беларусі ўжо амаль растапталі беларуса. Вялікая памылка была, калі не зрабілі суда над камуністычнай партыяй і Лубянкай. А іх варта было судзіць — за ГУЛАГ, за свядомае знішчэнне мільёнаў людзей, за арганізаваныя галадаморы, за ўсё.

— Каб такі суд адбыўся, прыход Пуціна ў Крэмль быў бы немагчымы.

— Пра гэта я і кажу. А так маем тое, што маем. Крэмль марыць аб адной шостай зямной сушы, аб аднаўленні імперыі. А гэта аднаўленне немагчыма без Казахстана, Украіны і Беларусі. Пачалі з «вяртання» Украіны, а потым можа дайсці справа і да нас. Так, Еўропа і ЗША дапамагаюць украінцам. Але неяк з аглядкай, абмяжоўваючы пастаўкі пэўных тыпаў зброі, цыркаюцца. І цырканне гэта можа закончыцца кепска. Дапамога патрэбна самая эфектыўная і адразу. І ўсё ж, я перакананы, Украіна пераможа, яна вызваліць свае тэрыторыі. У пэўным сэнсе яна ўжо перамагла, паказаўшы ўсяму свету нязломны ўкраінскі дух, паставіўшы ўкраінскі народ на п’едэстал усясветнай павагі. Што да Расіі, то яна адна, без кааліцыі, не выйграла ніводнай вайны — згадайце вайну з Японіяй 1905 года ці вайну ў Афганістане…

— Дык Беларусь сама лезе ў тую кааліцыю, хоць у артыкуле 18 Канстытуцыі сказана адназначна: «Рэспубліка Беларусь выключае ваенную агрэсію са сваёй тэрыторыі ў дачыненні да іншых дзяржаў».

— Я ўжо не веру ніякім канстытуцыям, ніякім словам, якія гучаць з высокіх трыбун. Таму што за імі няма праўды! Да таго ж, у нас «не да законаў». І таму ўлада робіць, што хоча. Клянецца суверэнітэтам, і ў той жа час з беларускай зямлі ва Украіну ляцелі ракеты, на беларускіх аэрадромах базуюцца расійскія вайсковыя самалёты, на нашых палігонах праходзяць навучанне расійскія вайскоўцы…

— У гэтым вінаваты тыя, хто пры ўладзе, ці ўвесь народ? Як вы ставіцеся да калектыўнай адказнасці?

— Калі тут базы расійскія, то хіба мы не вінаваты?

Так, гэта калектыўная адказнасць. Прычым перад усім светам. Адказнасць і — бездапаможнасць. Што я сёння магу зрабіць? Толькі плявацца. Выйсці на пратэст сіл у мяне ўжо няма. У мяне ёсць толькі магчымасць ахвяраваць сваім жыццём. І калі будзе патрэбна — што ж тут зробіш…

Як ніколі я адчуваю духоўную параднёнасць з украінцамі, і гэта ўжо да канца.

— Ведаю, што вы ў свой час былі ў Кітаі. Якой можа быць яго роля ў расійска-ўкраінскай вайне?

— Кітайцы — вельмі хітрая нацыя. Думаю, ад гэтай вайны найбольш выйграé Кітай. Не, кітайцы не пойдуць і не захопяць расійскі Далёкі Усход. Будзе ціхая экспансія, ужо цяпер там жывуць і працуюць мільёны кітайцаў. А яны працавітыя, як мурашкі. Будучы ў Кітаі, я бачыў, як будуецца Пекін, як кітайцы кошыкамі насілі цэглу на дваццаты паверх. У звычайнага кітайца — шматок зямлі, але ў яго там і ставок з крэветкамі, і садок. Гэта толькі мы, беларусы, жадаем забагацець адразу. Павесілі сабе на шыю мільярды расійскага доўгу за Астравецкую АЭС, а яна да сённяшняга дня не запрацавала на поўную магутнасць…

— Нашы суседзі адгароджваюцца ад Беларусі жалезабетоннымі платамі, Украіна — двухкіламетровым мінным полем. Раней такое і ў страшным сне не магло прысніцца.

— А што нашым суседзям рабіць? Усе ж помняць, як бессаромна Беларусь за грошы спрыяла мігрантам, якія як вошы паўзлі праз мяжу ў тую ж Польшчу. Вось і маем вынікі. Расія і Беларусь сёння ва ўсім цывілізаваным свеце ізгоі. А што пра ўкраінцаў ці пра тых жа палякаў гаворыцца на Беларускім тэлебачанні? Ці ж можна спакойна слухаць Азаронка? Я проста не магу, адразу выключаю. Адзін смурод…

— Тут яны ў адну дудку дудзяць — і беларускае, і расійскае тэлебачанне. Часам здаецца, што вяшчаюць яны з адзінага тэлецэнтра.

— Днямі глядзеў, як адна расійская жанчына дзякавала за новы аўтамабіль, аб якім марыў яе сын. Яна дзякуе, едучы на тым аўтамабілі… на магілу сына, які загінуў ва Украіне. З акупаваных тэрыторый у Расію ужо вывезлі тысячы ўкраінскіх дзяцей. З іх робяць манкуртаў, прымушаючы дзякаваць за «вызваленне». У прапагандысцкіх праграмах паказваюць, як сямігадовая дзяўчынка ўдзячна тым, хто яе прыняў у Расіі, тым, хто забіў яе бацькоў, хто асіраціў яе… У мяне гэта ў галаве не ўкладваецца — большага цынізму проста не можа быць!

— Трэці год у Беларусі не спыняюцца рэпрэсіі, ратуючыся ад якіх людзі масава выязджалі за мяжу. У тым ліку добрыя спецыялісты. Але ж гэта вялікія эканамічныя страты для дзяржавы. Чаму яна ніяк не хоча гэтага зразумець?

— Дзяржава выпіхвае найбольш актыўных. Начхаць ёй на страты — абы пратэстаў не было. Усе аўтарытарныя кіраўнікі не трымаюць каля сябе разумных людзей. Разумны чалавек пачынае думаць, а надумаць ён можа чорт ведама што. Таму хай думае дзе-небудзь у Польшчы. Хто не з’язджае, тых запалохваюць. Усіх нас хочуць прагнаць праз Акрэсціна, увесь народ. Звальняюць з работы, не працягваюць кантракты, прыдумалі такое вызначэнне — альтэрнатыўныя палітычныя погляды. Маёй знаёмай запісалі гэта ў характарыстыцы і звольнілі.

— Улада стварыла камісію па вяртанні, заклікае вяртацца…

— З тых, хто вырашыў вярнуцца, калі не памыляюся, ужо каля паўсотні чалавек былі затрыманы і асуджаны. Здавалася б, навошта ж вы едзеце? Туга па радзіме даймае. Настальгія — гэта наша нацыянальная хвароба. Родная зямля так проста беларуса не адпускае. Я гэта добра разумею, бо шмат гадоў пражыў у Расіі, у Кузбасе. І мяне ўвесь час цягнула ў Беларусь — проста неадольна! Мы з маім сябрам-дзятдомаўцам гатовы былі пешкі ісці ў Беларусь… Радзіма прыцягвае людзей. І на гэтым сёння цынічна іграе ўлада.

— Вы ўспомнілі сваё жыццё ў Расіі. Вы ж тады і пісалі па-руску. Першыя дзве кнігі мелі наклады па 100 000 кожная. Але ж выходзілі яны ў Мінску і распаўсюджваліся найперш у Беларусі. Ці няма ў вас у сувязі з гэтым адчування, што вы тады пэўным чынам спрыялі русіфікацыі?

— Тады я пра гэта не думаў. Нас, дваццаць чалавек з Хойніцкага дзіцячага дома, кінулі ў шахты Кузбаса. І трэба было неяк жыць. І мова была адна — руская. І гаварылі на ёй, і пісалі. Віктар Астаф’еў нават казаў, што Казько не беларускі, а сібірскі пісьменнік. Ну, раз пра тайгу піша… Кнігі выходзілі сапраўды фантастычнымі для нашага часу накладамі. У бібліятэцы часопіса «Дружба народов» мая кніга выйшла накладам 360 000 асобнікаў. У каго з беларусаў былі такія наклады? Хіба ў Быкава… Што сёння пра гэта гаварыць. Вось ляжыць у мяне на стале часопіс «Полымя» — сшытачак, газетная пепера, 630 асобнікаў. Ці магчыма тут гаварыць пра літаратуру, пра яе нейкі ўплыў…

— Вы па-руску і ў «Новом мире» і ў «Дружбе народов» друкаваліся. Заўсёды без праблем?

— Каб жа! Помню, аднойчы «Литературная газета» папрасіла апавяданне. Я напісаў. Пра выпадак у шахце — калі дваіх шахцёраў заваліла вугалем. Камбайн у разнос, лямпы патухлі, сядзяць яны ў поўнай цемры. І адзін на другога віну звальвае: ты, слесаруга, на трэсачках у цябе ўсё. А той адказвае: сёння на трэсачках увесь СССР… Тое апавяданне, мне пазней расказалі, адзін супрацоўнік «Литературки» кінуў у кут і таптаў, прыгаворваючы: не прапушчу антысавеччыны!..

— Чаму ж вы ў сталым ужо веку перайшлі на беларускую мову?

— Што мяне пацягнула, я і сам толкам не ведаю. Відаць, мова і зямля, бабуля, якая пражыла 112 гадоў, маці, якая загінула ў 25 гадоў, вёска… Помню, мой літаратурны настаўнік Юрый Барабаш, намеснік галоўнага рэдактара той жа «Литературной газеты» (украінец па нацыянальнасці), калі я паслаў яму сваю першую беларускую кнігу, напісаў мне: «Як я зайздрошчу гэтаму вашаму кроку!»

— Пасля таго, як у 2006 годзе літаратурныя выданні былі захоплены прыўладным Саюзам пісьменнікаў, вы там не друкаваліся. Цэлых шаснаццаць гадоў. І вось вы зноў — аўтар «Полымя». Патлумачце сваю пазіцыю.

— Разумею, што тут ёсць нейкая здрада. Буду казаць шчыра — мяне купілі. Купілі тым, што паабяцалі выдаць кнігу. А ў мяне ж ляжыць пад сто аркушаў ненадрукаванага. Можна сказаць, што сёння я чышчу аўгіевы стайні і сам здзіўляюся, колькі ў мяне панапісвана! Хацелася б гэта надрукаваць. А дзе? Наклад «Дзеяслова» ўсяго трыста асобнікаў. І ён не ідзе ні ў сетку «Белсаюздрук», ні ў бібліятэкі, ні ў школы. А «Полымя» ўсё ж ідзе.

— Вы самі звярнуліся туды?

— Не, мне пазваніў галоўны рэдактар «Полымя» Віктар Шніп (ён жа галоўны рэдактар выдавецтва «Мастацкая літаратура») і папрасіў што-небудзь даць для часопіса. Мяне яны цягнулі і раней, я вагаўся вельмі доўга. Але ж абяцаюць кнігу… Я даў у «Полымя» сваю раннюю аповесць «Высакосны год», пераклаўшы яе на беларускую мову. Хоць гэта не механічны пераклад, там шмат што зменена. Хай напісанае мной у маладосці застанецца на роднай мове, хоць бы для сына. Але і з «Дзеясловам» я мяркую працягнуць супрацоўніцтва.

— Дык вось чаму вам далі «Залатога апострафа» — каб не страціць такога аўтара.

— Калі страчваецца ўся літаратура, страта нейкага там аўтара вялікага значэння не мае. Да таго ж, столькі гадоў мільгаць на часопісных старонках і займаць плошчу адзінага незалежнага выдання мне таксама няёмка. Усю мінулую восень і зіму я чысціў свае аўгіевы стайні, а дзе буду друкаваць… Як бы там ні было — беларуская літаратура адзіная.

• 90
• 0
• 7
• 4
• 6
• 22
• 20
• 0