Чаму Бондаравай дазваляюць кідацца нават на «небажыхароў» і чым гэта можа скончыцца, разважае Алесь Кіркевіч.
Вось мы здзіўляемся, як яна можа ўступаць у канфлікт з Каранікам, кіраўніком МУС вобласці, з «Белай Руссю»… і ёй нічога за гэта.
Першая версія — шырокія плечы. Незразумела чые. Тут можна гадаць, але ці ёсць сэнс, калі няма дакладных інсайдаў.
Іншая версія — канцэптуальная. Бондарава — гэта Гіркін, «якога мы заслужылі».
Карысная ініцыятарка з нізоў, якая калі-нікалі пераходзіць чырвоныя лініі. І аднойчы не вяртаецца назад. У любой дыктатуры ёсць свае «хунвэйбіны», штурмавікі, якіх рана ці позна прыбіраюць.
Бо калі людзі па-за сістэмай крытыкуюць сістэму — гэта ўжо перабор. Бюракратыя такога не любіць.
Бо сістэма — бюракратычная, гэта апарат, механізм. І тут важна, што гэты апарат не адразу наважваецца: ён даспявае. Як з Гіркіным: яго цярпелі-цярпелі ды пасадзілі. Чыноўнікаў такія людзі раздражняюць як муха, якая гудзе ў памяшканні (можа, і па справе гудзе), але надакучвае. «Юродзівыя».
У бюракратычнай дыктатуры ўсё мае быць па ўказцы. Без лішняй творчасці. Ёсць патрэба — далі загад — сабралі мітынг бюджэтнікаў — распусцілі — усе ідуць дадому піць піва. Усё. А тут — нейкая непрадказальная х@рня, якая невядома што наробіць заўтра.
У сістэмы заўжды ў такіх выпадках ёсць дылема: а што зрабіць з ініцыятарам? Пасадзіць? У псіхушку здаць? Дык гэта стане мемам. «Будет вонять» — як там кажуць. Таму сістэма думае. Часам доўга думае. Ці варта? Калі варта? Як менавіта варта?..
А потым вырашае. І ўсё адбываецца вельмі хутка. Ці мала, які эксцэс? «В страшное время живем…»
Дзяніс Мельянцоў і яго рэалпалітык: ён сапраўды памяняў погляды ці проста раней маскіраваўся?47
Каментары