«У яго да мяне, мабыць, нічога не было. Проста сэкс». Гісторыі таго, як пераезд паўплываў на адносіны паміж каханымі
«Для мяне расстанне стала трагедыяй. Гэта было маё першае каханне», — кажа адна з дзяўчын. У іншай пары ўсё зусім інакш: «Памятаю, што на тэму рамонту столькі сварыліся! А цяпер мне дастаткова таго, што муж жывы і побач». Паразмаўлялі з людзьмі, у якіх адносіны пасля пераезду сталі іншымі.
Ілюстрацыйны здымак
«Гэта было маё першае каханне»
Кацярына пазнаёмілася з Аляксандрам у 2020 годзе на пратэстах ва ўніверсітэце, пасля ў іх хутка завязаліся адносіны. Хлопец быў старэйшы за яе на 6 гадоў, дзяўчыне на той момант было 20.
«Я ніколі ў жыцця не ўлюблялася. І ўжо нават не верыла, што магу. А тут ён. Першы раз мы пабачыліся на студэнцкім зборы, абмяркоўвалі, што нам трэба рабіць у сітуацыі, якая адбывалася ў краіне.
Не ведаю, як вам патлумачыць, але мы адразу паглядзелі адно на аднаго, пачалі ўсміхацца, прабегла моцная іскра паміж намі. І гэта яшчэ нават не ведаючы, як каго завуць.
Потым даведалася, што ён вучыцца ў магістратуры. І яшчэ падумала, што нічога сабе, вучоны. Памятаю, што калі разыходзіліся, прабегла думка ў галаве, што мяне чакаюць з ім нейкія прыгоды. Вельмі прыгожы хлопец быў, нарасхват».
Як кажа Кацярына, жылі яны разам з гэтай іскрой доўгі час. Часта бачыліся, фліртавалі, але нічога далей за гэта не заходзіла. Дзяўчына вельмі моцна закахалася, стрымліваць сваіх пачуццяў больш не магла.
«Я бачыла, што я яму неабыякавая. Усе нашыя сябры пыталіся, калі мы пераспім, бо ўжо надакучылі так хадзіць і глядзець адно на аднаго.
У мяне яшчэ была такая думка, што вось у яго праца дзяржаўная, а я больш у апазіцыі кручуся. Ён, безумоўна, быў за перамены, але ахвяраваць сваім жыццём дзеля гэтага не хацеў.
Аднойчы, пасля чарговага абмеркавання, што мы, студэнты, можам зрабіць зараз для краіны, чым дапамагчы, я яго запрасіла да сябе ў госці. Ужо да гэтага часу я заўважала, што ён баіцца сур’ёзных адносін. Але і мне тады нічога такога не хацелася, бо не ведала, як складзецца маё жыццё.
Ён тады да мяне прыйшоў, і мы заняліся сэксам. Прычым без якой-небудзь папярэдняй камунікацыі. Дарэчы, ён быў першым хлопцам у маім жыцці. Было адчуванне, што мы настолькі «наразмаўляліся» і настолькі хацелі адно аднаго, што больш не маглі», — расказвае яна.
Пасля такой сустрэчы Кацярына і Аляксандр пачалі сустракацца часцей, але з камунікацыяй не атрымлівалася. Што хлопец, што дзяўчына былі вельмі занятыя: вучыліся і працавалі.
«Так мы сустракаліся на сэкс і вячэру да пачатку вясны 2021-га, — кажа яна. —
Пасля я пачала заўважаць, што ён мае нейкі асаблівы статус ва ўніверсітэце. З адміністрацыяй шмат размаўляе, на дзяржаўных мерапрыемствах бывае. Не выказваецца, проста адседжваецца, але мяне гэта, канечне, закранула. Закаханасць была мацнейшай, не надта звяртала ўвагу на яго справы. Можа, трэба было.
Размаўлялі з ім, казаў, што не хоча з’яджаць з краіны. А мне ўжо было цяжка заставацца ў Беларусі, псіхалагічна цяжка. Якім жа наркотыкам ён для мяне стаў. Ніколі не думала, што можна быць такой залежнай ад чалавека».
Так пара сустракалася да лета 2021-га. Потым Кацярыну пасадзілі на 20 сутак за ўдзел у мітынгу. Калі яна выйшла з Акрэсціна, вырашыла, што будзе з’яджаць з краіны. Ёй вельмі хацелася пачуць, што Аляксандр таксама паедзе з ёю, але так не здарылася. Хлопец застаўся ў Беларусі.
«Мы сустрэліся пасля маіх сутак. Я сказала, што буду з’яджаць, а ён проста спакойна гэта прыняў. Цяпер разумею, што адчувала ў гэтых адносінах я адна. У яго да мяне, мабыць, нічога не было. Проста сэкс», — тлумачыць дзяўчына.
Спачатку Кацярына паехала на месяц у адпачынак у Еўропу. Пасля думала вярнуцца ў Беларусь, а толькі потым з’ехаць канчаткова.
«Памятаю, як я саджуся ў самалёт да Масквы, каб там перасадку зрабіць, і разумею, што я яго больш не ўбачу, што я не вярнуся, — плача Кацярына. — Як жа мне было балюча, гэта было маё першае каханне.
Напісала яму паведамленне, што не буду вяртацца. Ён стаў пытацца, чаму. Адказала, што баюся. З таго часу мы і не бачыліся, прайшоў год. Для мяне, канечне, гэта расстанне стала трагедыяй. Ён яшчэ некаторы час нешта пісаў мне, але я сказала, што не трэба, хачу забыцца пра гэта ўсё».
Забыць атрымалася ў Кацярыны не адразу. Дзяўчына змагла перажыць такое расстанне толькі праз паўгода.
«Ведаеце, да гэтага дня ўспамінаю, як нам было класна. Ён мне вельмі падабаўся, у яго паводзіны не хлопца, а мужчыны.
За гэты год у мяне нікога не было. І я цяпер яшчэ больш баюся ўлюбляцца».
«У 2010-м на Плошчу цягнула я, а ў 2020-м ён мяне»
Ірыне і Аляксандру (імёны зменены) 32 гады. За апошнія некалькі год яны пераязджалі два разы. Спачатку з Беларусі ва Украіну, а потым адтуль у Польшчу.
Яны разам сядзелі на сутках у 2020-м, перажылі палітэміграцыю і сталі бежанцамі. Ірына кажа, пасля ўсяго гэтага яны дакладна не разыдуцца. Такія прыгоды толькі ўмацавалі іх адносіны. Дробязі, па якіх яны маглі сварыцца ў Мінску, адпалі.
«Памятаю, што ўсё на тэму рамонту не маглі дамовіцца. Яго мы рабілі пяць гадоў, не скончылі, з’ехалі. Столькі сварыліся! А цяпер мне дастаткова таго, што муж жывы і побач. У нас значна палепшалі адносіны пасля ўсяго гэтага. Сэнс спрачацца, што там якая-небудзь лыжка непамыта?» — дзеліцца яна.
Ірына пазнаёмілася са сваім будучым мужам у 2006 годзе ў летнім лагеры ў Еўпаторыі. Тады яны яшчэ былі падлеткамі. Каханне атрымалася на ўсё жыццё.
Да 2021-га пара жыла ў грамадзянскім шлюбе, але з-за ад’езду вырашыла распісацца.
«Неяк штамп у пашпарце не быў патрэбны. Што гэта змяняе? А вось ужо калі зразумелі, што будзем з’яджаць, вырашылі распісацца. Хацелі гэта зрабіць 25 сакавіка, але дата была занята, пайшлі 24-га. Ёсць сямейны жарт, што дзень няволі — 24 чысла, а Дзень Волі — 25 сакавіка», — усміхаецца жанчына.
Таксама Ірына «прывучыла» мужа сачыць за палітычнымі падзеямі ў краіне. Да знаёмства з жонкай ён гэтым асабліва не цікавіўся. У 2010-м Ірына пацягнула Аляксандра разам з сабой на пратэсты.
«Тады спрачаліся, ці трэба ісці на Плошчу, — успамінае Ірына. — Сашу ідэя не падабалася. Ён лічыў, што нічога не зменіцца ад таго, што мы выйдзем. Які сэнс? А я настойвала, што ўсё роўна трэба. І ён пайшоў, каб прыглядаць за мной. Але ўжо калі трапілі на Плошчу, то я больш кіпішавала, а ён быў спакойны.
Думаю, што на мяне паўплывалі гісторыі маіх дзядоў, якія былі рэпрэсаваныя ў савецкі час. Дарэчы, у тым жа 2010 годзе я пачала размаўляць на беларускай мове. Але доўга не пратрымалася, хутка зламалася. Зараз да гэтага вяртаюся».
У 2020-м на мітынгі Ірыну ўжо вёў Аляксандр. Аднойчы іх разам затрымалі.
«Гэта было 4 кастрычніка 2020 года. Мы з людзьмі стаялі ў счэпцы, вельмі цяжка было выцягнуць адтуль кагосьці. Тады амапаўцы сказалі, што жанчыны могуць ісці. А я засталася. Паглядзела на мужа і так вырашыла. Селі на 10 сутак разам.
У мужа хранічны бранхіт, вельмі гучны кашаль. На Акрэсціна адно аднаго не бачылі, але я чула, як ён кашляе. Значыць побач, жывы. Пасля гэтага выпадку меня больш ніколі не раздражняў яго кашаль.
Было вельмі міла, калі муж захацеў перадаць ліст са сваёй камеры ў маю. На жаль, мне яго аддалі толькі тады, калі я выходзіла. Там было некалькі радкоў, напісаныя алоўкам, на агрызцы паперы. Такія словы: «У мяне ўсё добра. А як ты там, мяў?» І намалявана маленечкае сардэчка», — згадвае яна.
Не атрымалася толькі разам у Ірыны і Аляксандра перасекчы ўкраінска-польскую мяжу пасля пачатку вайны.
«У машыне было адно вольнае месца. Я адправіла мужа, сама падумала, што я дзяўчынка, мяне падбяруць. Так і адбылося ў выніку. Ехалі чатыры дні. Толькі перапісываліся, пыталіся, як у каго справы.
Я адчуваю, што мы будзем сварыцца, калі прыйдзе час вяртацца ў Беларусь. Яму камфортна ў любой краіне, ён больш касмапалітычны. Цяга да радзімы — гэта па маёй частцы. У мяне проста ёсць планы ў новай Беларусі. Хачу, напрыклад, выкупіць аўтазак, размаляваць яго яскравымі колерамі і прадаваць у ім хот-догі. Каб такім чынам «вылячыць» у людзях страх да іх. Муж падтрымлівае такую ідэю, але наконт вяртання ў яго ёсць сумневы», — падсумоўвае жанчына.
«Заўсёды будзе момант спакусы, каб заняцца сэксам з кімсьці іншым»
Надзеі 38 гадоў. Яна з’ехала ў ЗША ў верасні 2021-га. Сям’я жанчыны атрымала грынкарту.
Дачка Надзеі пераязджаць катэгарычна адмовілася: яна скончыла адзінаццаты клас і сабралася паступаць ва ўніверсітэт. У выніку муж застаўся ў Беларусі да моманту, пакуль іх дачка не стане паўналетняй.
«Там дзейнічаюць абмежаванні па тэрмінах уезду па грынкарце, трэба было, каб нехта з нас абавязкова трапіў у ЗША. Прычына, па якой я вырашыла пераязджаць, — усе падзеі, якія адбыліся ў Беларусі за апошнія два гады. Адчувала сябе ў нейкай клетцы.
Муж працуе доктарам у Беларусі, поўная загружанасць зараз. І працу яму цяжка пакінуць, таму паехала я», — тлумачыць Надзея.
За гэтыя дзевяць месяцаў, што яна не бачылася з мужам, іх адносіны значна пагоршалі. На іх паўплывала адсутнасць сэксу.
«За гэты час здароваму чалавеку можна з глузду з'ехаць, — кажа яна. — Цяжка захоўваць вернасць. Заўсёды будзе момант спакусы, каб заняцца сэксам з кімсьці іншым. Я сказала мужу, што калі ён з кімсьці пераспіць, то я нават пра гэта ведаць не хачу, няхай у гэтым плане толькі галаву на плячах мае. Гэта я аб тым, што трэба засцерагацца. Мабыць, тут нават мужчыну цяжэй.
Сама я жыву ў невялікім горадзе, дзе шмат рэлігійных людзей, і калі я пайду гуляць, то гэта адразу стане вядома мясцоваму грамадству. Не хачу, каб глядзелі коса. Тым больш спадзяюся, што ўжо праз некалькі месяцаў мы з мужам убачымся і будзем жыць разам».
Другая праблема, якая ўплывае на адносіны, — адсутнасць паўнавартаснай камунікацыі. Паміж Беларуссю і ЗША вялікая розніца ў часе, таксама бывае дрэнная сувязь.
«У цэлым мы заўсёды на сувязі ў Тэлеграме. Стэлефанавацца можам у лепшым выпадку раз на тыдзень, але звычайна радзей. У мяне тут дзве працы, а муж доктар, у яго шмат змен. Проста стараюся неяк адключыцца і думаць, як яно будзе, калі ён прыедзе. Жыву ў надзеі на хуткую сустрэчу.
Я вельмі сямейны чалавек, не хапае тактыльнасці. Мне важна абдымацца. Тут грамадства зусім іншае, можна знак на сябе павесіць, што табе гэта трэба, і ўсе навокал будуць падыходзіць абдымаць. Але гэта не тое, не сям'я. Не хапае быць у асяроддзі людзей, якім я давяраю і люблю. Гэта ніяк не кампенсуеш», — расказвае яна.
Пакуль Надзея не думала пра тое, што на адлегласці яны з мужам могуць разысціся. Яна лічыць, што з імі такое не адбудзецца. У іх вялікі стаж адносін — жанчына пазнаёмілася з будучым мужам, калі была падлеткам. Яна ведае яго ўжо 23 гады.
«Вядома, мы не застрахаваныя ад гэтага. Я ўлюблівая, але мой муж — адзіны чалавек, які можа быць. Для таго, каб расстацца са мной, у яго павінны быць вельмі сур'ёзныя адносіны. Могуць быць вольнасці, але на іх мне ўсё роўна. Мне дастаткова таго, што я называю яго сваім мужам, а ён называе мяне сваёй жонкай. Я не хачу заводзіць ніякіх іншых адносін, таму што гэтыя мне дарагія.
Я не ведаю, ці падабаецца майму мужу прыязджаць сюды, але ён збіраецца», — кажа яна.
Адносіны з дачкой ў Надзеі таксама няпростыя. Дзяўчына хоча, каб маці была побач з ёй.
«Дачка — складаны падлетак, не ведаю, ці разумее яна мае аргументы, чаму я тут, а яна там,
— перажывае жанчына. — Вядома, я хацела б, каб яна была тут. У Беларусі ў яе бойфрэнд, магчыма, яшчэ таму яна застаецца там. Спадзяюся, яна зразумее і даруе мне. Я гэта ўсё раблю для таго, каб у яе быў шанец нешта змяніць у жыцці. Не хачу, каб яна ўперлася ў тое, што мяняць нешта хочацца, а магчымасці няма».
Не прынялі выбар Надзеі і яе сваякі. Жанчына кажа, што яны не разумеюць яе матывы.
«Для мяне гэта быў варыянт не падтрымліваць тое, што адбываецца ў Беларусі, — тлумачыць яна. — Родныя мяркуюць, што я няправільна зрабіла. Кажуць, трэба жыць у сям'і».
Чытайце таксама:
«У маім асяроддзі шмат людзей, у якіх элементарна няма сэксу месяцамі, а то і гадамі»
У Беларусі антырэкорд нараджальнасці. Спыталі ў маладых людзей, чаму яны не гатовыя да дзяцей
Байпол назваў імёны магчымых забойцаў Андрэя Зельцэра. І заявіў, што сілавіка «Нірвану» застрэліў свой жа4
Каментары