Усяго патроху

«Прабач мне за ўсё, 10 год праляцелі як імгненне». Інтэрв'ю з беларусам, у якога нечакана памерла 29-гадовая жонка, але ён працягвае жыць у машыне дзеля іх супольнай мары 

Чатыры гады таму бабруйчанін Артур Наркевіч з’ехаў у ЗША. У іх з жонкай Ксеніяй быў план: як толькі ён легалізуецца ў новай краіне, сям’я адразу перабярэцца да яго. Але 9 студзеня жонка адчула сябе дрэнна: панізіўся ціск, пачало балець сэрца — жанчына знепрытомела. 30-га Ксюшы, якая да гэтага не скардзілася на здароўе, не стала: яна зусім крыху не дажыла да свайго 30-годдзя.

Нягледзячы на трагедыю, Артур не збіраецца спыняцца і хоча прыкласці ўсе намаганні, каб іх з Ксюшай мара на ЗША спраўдзілася і туды пераехала іх маленькая дачка Ніка.

Артур з жонкай Ксюшай. «Прабач мне за ўсё, нашы 10 год праляцелі як імгненне, здавалася, усё жыццё наперадзе, мы столькі планаў будавалі, і ўсё ў адно імгненне разбурылася. Не ўсцярог, не захаваў…» — напісаў Артур у сваім блогу, калі Ксюшы не стала.

Што здарылася з дзяўчынай?

9 студзеня ў Ксюшы, якая да гэтага не скардзілася на здароўе, нечакана закружылася галава, адчуваўся боль у раёне сэрца, яна пачала губляць прытомнасць. Ëй выклікалі хуткую. Супрацоўнікі зрабілі кардыяграму, змералі ціск: ён быў 90 на 60. Ксюшу вырашылі шпіталізаваць. Паклалі ў эндыкраналогію, бо яна назіраецца ў спецыяліста са шчытавіцай. Пад вечар наступнага дня дзяўчыне зрабілася горш. У яе спынілася сэрца, яна перажыла клінічную смерць. Дзяўчыну рэанімавалі.

Зранку ў Ксюшы ў стане комы пачалі адмаўляць ныркі, было вырашана везці яе ў Магілёў. Дактары там наладзілі ціск, сэрцабіццё, але ў дзяўчыны пачаў ацякаць мозг. 30-га Ксюша памерла. У афіцыйным дакуменце аб смерці прычынай значыцца тромбаэмбалія лёгачнай артэрыі.

Артур і ўсе сябры сям'і да апошняга верылі, што Ксюша паправіцца.

На пахаванне Ксюшы ў Бабруйску прыйшлі сотні людзей. Не было на ім толькі яе мужа Артура: да легалізацыі ён не мае права пакідаць межы штатаў, інакш ужо не вернецца. Але калі Ксюша толькі трапіла ў бальніцу, ён прапаноўваў ёй кінуць усё і прыехаць. Тая сказала: «Ні ў якім разе».

«У нас з жонкай заўсёды былі нейкія дамоўленасці, і я іх не парушаў. Насамрэч, я пытаўся, ці прыехаць мне, на працягу ўсіх чатырох гадоў. Але яна не дазваляла, бо хацела, каб дачка хутчэй пераехала ў ЗША і там расла. Як бы мне ні было цяжка і балюча, калі яна была ў коме, я не мог не паслухацца жонкі, гэта было б здрадай», — кажа Артур.

«Наша Ніва»: Артур, як вы пазнаёміліся з Ксюшай?

Артур Наркевіч: У нас гісторыя кахання неймаверная. Першы раз мы ўбачыліся ў беларускім дзіцячым санаторыі (цяпер ужо не згадаю яго назвы). Ëй было 13, мне — 16. Я на яе тады не звярнуў увагі, а яна, як высветлілася, ужо тады закахалася раз і назаўсёды. Мы абмяняліся тэлефонамі і раз’ехаліся. Я нават раней паехаў дахаты, бо руку зламаў.

А потым аказалася, што мы жывём ў суседніх дамах у Бабруйску. І ў школу я перавёўся ў 16-ю, дзе Ксюша вучылася. Самае цікавае, калі былі дзяжурствы: ну, калі дзяжурны сочыць, каб іншыя дзеці не бегалі. Я часам стаяў ля сталовай, і яна тады кожную перамену бегала. Ужо потым яна мне расказала, што гэта для таго, каб я яе заўважыў. А я намёкаў не зразумеў — думаў, яна проста паесці любіла (пасміхаецца — Заўв. рэд.). 

І мы камунікавалі, а ўжо калі я вучыўся ў Мінску, летам сустрэліся. Яна таксама паступіла, адносіны завязаліся. Я звярнуўся да свайго таварыша, каб мы маглі пажыць у яго, пакуль не знойдзем жытло для дваіх.

Праз пару месяцаў Ксюша спытала: «Слухай, бацькі даведаліся, што я ў дзядзі не жыву. Што будзем рабіць?» Я адказаў: «Скажы ім, што летам будзе вяселле».

Ксюша — вельмі прыгожы і вельмі душэўны чалавек, я па натуры досыць канфліктны, а з ёй, неяк адразу адчулася, я рабіўся роўным. У нас на працягу ўсіх 10 гадоў адносін канфліктаў не было амаль. Пару разоў, можа, толькі. Мы жылі душа ў душу.

«НН»: Ксюша скончыла журфак, яна працавала па спецыяльнасці пасля ўнівера?

АН: Ксюша прайшла практыку на ўсіх каналах і вельмі расчаравалася ў беларускай дзяржаўнай журналістыцы, таму што ты не маеш магчымасці быць журналістам: там усё робіцца па загадзе. Яна не захацела там працаваць, пайшла ў службу 115.бел. Спачатку сядзела за тэлефонам, але вельмі хутка стала начальнікам змены. Ëй вельмі падабалася, пра яе добра адгукаліся. На пахаванне прыйшла вялікая частка яе калектыву. Хобі ж Ксюшы быў макіяж.

Сам я — вэб-распрацоўшчык, дызайнер камп’ютарнай графікі. Пачаў працаваць па спецыяльнасці яшчэ да ўнівера. У асноўным фрылансіў, таксама быў выкладчыкам у «IT-шаг». Толькі ў Амерыцы ўсё яшчэ не вярнуўся ў гэты строй.

«НН»: Як так выйшла, што вы не бачылі сваёй дачкі ўжывую ні разу?

АН: У мяне была амерыканская віза. Я паехаў у госці да сваякоў, і мы сазваніліся з жонкай — вырашылі, што я не буду вяртацца, а ўладкую сваё жыццё там і іх пасля перавязу. (Нараджала жонка, калі ўжо я быў за мяжой.)

Думаў падацца ў Сіліконавую даліну, у «Гугл», але не склалася. Вырашыў, што зарабляць рукамі для мяне будзе больш гнутка і перспектыўна.

Кім я толькі ні працаваў спачатку: і прыбіральшчыкам у прыбіральнях, быў вышыбалам у бары (на памяці ёсць моманты, калі на змене на вачах забівалі людзей з пісталета). Прыбіраў таксама снег, касіў траву, мяняў у машынах шкло. Пазней уладкаваўся на СТА: займаўся зваркай, электрыкай — збіраў машыны грузавыя, калі груба казаць.

Калі назапасіў крыху грошай, узяў сабе новую машыну ў крэдыт і пачаў вазіць грузы сам — працаваць на сябе. Вось ужо тры месяцы я жыву ў аўто на трох квадратных метрах: перастаў здымаць жытло ў мэтах эканоміі, рэчы свае захоўваю ў спецыяльным кантэйнеры-сховішчы.

«НН»: Англійскую мову ведалі добра, пераязджаючы?

АН: Да гэтага вучу. У мяне вельмі дрэнна з мовамі, лепш заўсёды даваліся дакладныя навукі. Але гэта не моцна перашкаджае ў ЗША, калі ў цябе ёсць мэта. Паступова я вучу, займаўся з рэпетытарам, але цяпер часу на гэта менш праз інтэнсіўнасць працы. У любым разе ўсе дамовы, усё навокал тут на англійскай мове, таму паціху рухаюся наперад у гэтым кірунку.

«НН»: Што ў вас за машына і як вам у ёй жывецца?

АН: У Амерыцы грузаперавозкі — гэта вялікі бізнэс. Тут дрэнна развітая чыгунка, і шмат тавараў транспартуецца на калёсах. У фуры ўваход досыць дарагі, і патрэбныя новыя правы, таму я выбраў варыянт па сілах і па кішэні для сябе: у мяне машына, крыху большая за мікрааўтобус, — лёгкі грузавічок «Форд Транзіт», мной жа пад сябе перароблены. І на ім я транспартую розныя грузы. Мне тэлефануе дыспетчар і прапаноўвае: ёсць такі груз у такі штат, паедзеш за такія вось грошы? І я пагаджаюся ці не.

«НН»: Якім чынам вы апдэйцілі машыну пад сябе?

АН: Тут увогуле «пацешная» перадгісторыя. Я з «Фарда» заказаў машыну: нягледзячы на тое, што я не грамадзянін краіны, мне даступныя крэдыты. Калі машыну выдалі і падпісалі ўсе паперы, я радасны паехаў дадому і адразу ж пачаў яе пілаваць, каб мадыфікаваць. А тут мне тэляць і кажуць: вам банк не ўхваліў крэдыту. А я ўжо распіліў машыну, назад яе і сэнсу аддаваць няма! Праз месяц усё ж крэдыт на машыну ўдалося ўхваліць, таму ўсё разрулілася.

Я паставіў будку, куды непасрэдна грузы грузяцца, змяніў падвеску, печку, таму што часам у Мінесоце можа быць 30 градусаў марозу і спаць у машыне было б холадна. Зрабіў сабе камфортнае спальнае месца.

Спальнае месца Артура.

Яшчэ шмат чаго планую зрабіць. Мабыць, у будучыні мае напрацоўкі змагу прадаваць.

«НН»: Наколькі складана жыць і працаваць у машыне?

АН: Усё залежыць ад чалавека: нехта і дыеты з цяжкасцю можа прытрымлівацца, а ў мяне гастрыт, таму я ўсё жыццё на дыеце. Для мяне складанасцяў няма: я адчуваю сябе абсалютна камфортна, ні ў чым не ўшчэмлены.

Будучы ў дарозе, я харчуюся лепш, чым большасць людзей: месца для гатоўкі ёсць, спальнае месца таксама добрае. Дзе памыцца і папраць адзенне ёсць — тут гэтыя сервісы вельмі добра развітыя на запраўках. Я яшчэ і ў спортзалы паспяваю заехаць у розных штатах мінімум два разы на тыдзень.

Канечне, дома лепш, але цяпер я адбіваю крэдыт на машыну. З таварышам мы здымалі трохпакаёвы дом з гаражом і выдаткоўвалі на гэта 1100 даляраў з чалавека. Машына гасіць усе расходы, інакш я гэтым не займаўся б. Па харчаванні стаў траціць нават менш: лішняга не купіш, таму што проста месца няма.

Пакуль у мяне крэдыты (900 даляраў плюс страхоўка на машыну 1450 кожны месяц ды яшчэ крэдыт на абсталяванне), я працую амаль у нуль. Але пастараюся ўсё выплаціць як мага хутчэй.

Менавіта таму, што зараз я ў крэдытах, як ні было дыскамфортна, я быў вымушаны звярнуцца па дапамогу да людзей, калі жонка трапіла ў бальніцу. Трэба было, каб сям’ю падтрымалі фінансава. І людзі моцна адгукнуліся — такой падтрымкі я ніколі не бачыў. Мне пісалі з усяго свету, і гэта была велічэзная дапамога. Я вельмі ўдзячны ўсім, хто нам дапамог.

«НН»: Колькі кіламетраў намотваеце ў месяц?

АН: Я абраў для сябе аптымальна камфортны графік працы і ў сярэднім праязджаю 24 тысячы кіламетраў. Імкнуся катацца не больш за 10-12 гадзін у суткі, але часам выпадаюць вельмі цікавыя грузы, прапаноўваюць больш грошай — тады можна праехаць і 20 гадзін запар. Але я стараюся так не рабіць, бо гэта вялікая нагрузка на сасудзістую сістэму. Ды і ў аварыю можна патрапіць стомленым.

«НН»: Вы ў тым ліку засвяціліся ў ЗША ў бодзібілдынгу. Як гэты раздзел з’явіўся ў вашым жыцці?

АН: Спорт да таго, як ты зрабіў сабе імя, — гэта вялікія выдаткі, проста шалёныя. І гэта ўсё за твой рахунак. Я ўсё жыццё займаюся спортам. У мяне калі скаліёз знайшлі, адзін доктар параіў: ідзі плаваць і спортам займацца. І я пайшоў у 15 у спортзалу — спадабалася. Нават у Бабруйску заняў другое месца па паўэрліфтынгу.

Агулам праз тое, што я дызайнер, цела для мяне гэта як карціна, якую я малюю. Мяне пачаў захапляць бодзібілдынг, але я нідзе не выступаў, займаўся для сябе. І ўжо прыехаўшы ў ЗША, мясцовыя з Мінесоты прапанавалі выступаць.

Летась я ўпершыню ў сваім жыцці выступіў сярод навічкоў на спаборніцтвах па бодзібілдынгу Twin Cities Open і заняў першае месца ў Мінесоце.

Артур у цэнтры.

«НН»: Гэта нешта вам дало?

АН: Калі шчыра, то пакуль толькі пацешыла самалюбства. Але з’явіліся пэўныя карысныя знаёмствы, з тымі ж спартыўнымі дактарамі. У мяне ёсць жаданне і далей рухацца ў гэтым кірунку, але яно пакуль несумешчальна з маёй працай, таму наперад я не загадваю. Хочацца менавіта ўзровень медыйнасці падняць у будучыні, калі пра мары: спартсмен ён атрымлівае медалі, а медыйны чалавек атрымлівае грошы за рэкламу спартыўных тавараў, напрыклад.

«НН»: Раскажыце, як усе гэтыя гады на адлегласці вы падтрымлівалі сувязь і з дачкой, і з жонкай?

АН: Калі дачцэ быў год прыблізна, яна пачала рэагаваць на мой голас. І з гэтага моманту ў нас пачалася такая вось камунікацыя па тэлефоне — на гуках, мыканні. Як толькі Ніка заразмаўляла, мы пачалі гуляць з ёй у розныя гульні. Калі маці чытае нейкія кніжкі, мы, напрыклад, па ролях агучвалі іх.

У нас былі і выдуманыя гісторыі. Я набыў, напрыклад, шапку пірата ды на вочы павязку. І мы гулялі, хуліганілі: як пірат я ёй дазваляў раскідаць цацкі ў доме.

Артур на сувязі з дачкой.

Па тэлефоне класна атрымлівалася дамовіцца з ёй пра нешта, наконт чаго не атрымлівалася ў маці. Вось з ежай: я загадваў ёй узяць тэлефон і пайсці ў ванны пакой, каб пасакрэтнічаць. Выслухваў там усе крыўды, што яе прымушаюць есці і ўсімі праўдамі ўсё ж падводзіў да таго, што яна сама вырашала: трэба паесці.

Мы былі з сям’ёй на сазвонах раніцай і ўвечары. З жонкай ладзілі анлайн-спатканні. Яна прыходзіць у кафэ, і я прыходжу — ставім тэлефоны, заказваем ежу, камунікуем. Так кампенсавалі адсутнасць жывых сустрэч.

«НН»: Пасля гэтай жудаснай трагедыі які ў вас план?

АН: Мне б хацелася, каб мая дачка ў школу пайшла ў ЗША. Хацелася б і бацькоў жонкі перавезці, таму што іх глядзець у Беларусі не будзе каму. Як гэта ажыццявіць, я пакуль не ведаю.

Самому выязджаць з ЗША мне можна будзе, толькі калі дадуць грын-карту. Праз пандэмію міграцыйны офіс скараціў штат, і праца ідзе павольна, увесь працэс зацягнуўся. Калі б я прыехаў хаця б на паўгода раней, мая б сям’я ўжо была са мной па прыкладзе маіх знаёмых — я б падаў дакументы на ўз’яднанне.

У нас быў план з жонкай і была мара. І я не збіраюся адступаць — і дзеля яе, і дзеля дачкі.

Каментары

Анёлы на столі, залаты ёршык і дызайн з вокладкі часопіса. Як выглядаюць кватэры ў элітных дамах Мінска ШМАТ ФОТА

Анёлы на столі, залаты ёршык і дызайн з вокладкі часопіса. Як выглядаюць кватэры ў элітных дамах Мінска ШМАТ ФОТА

Усе навіны →
Усе навіны

Алекс Кансані стала першай трансгендарнай жанчынай, якая атрымала тытул «Мадэль года»5

Вынеслі прысуд па ДТЗ пад Магілёвам, дзе загінулі тры чалавекі

Фрыдман: Лукашэнка разумее, што фізічна не паспее перадаць уладу Колю25

У расійскім палоне загінуў мэр украінскага горада. Ён фактычна памяняў сваё жыццё на жыцці рабочых4

Дрон ударыў па будынку спецназа ў Грозным2

У Мінску рабочы скраў дарагіх вентылятараў на 10 тысяч рублёў, а прадаў за 500 рублёў

Вучоныя знайшлі сляды катаклізмаў на Сонцы. Іх паўтарэнне можа мець катастрафічныя наступствы для цывілізацыі10

Памёр акадэмік Віктар Парфёнаў

Аляксей Дзікавіцкі расказаў, дзе будзе цяпер працаваць8

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Анёлы на столі, залаты ёршык і дызайн з вокладкі часопіса. Як выглядаюць кватэры ў элітных дамах Мінска ШМАТ ФОТА

Анёлы на столі, залаты ёршык і дызайн з вокладкі часопіса. Як выглядаюць кватэры ў элітных дамах Мінска ШМАТ ФОТА

Галоўнае
Усе навіны →