«Paśla vychadu na piensiju źjaŭlajecca adno vialikaje bahaćcie — čas». Hetyja babuli traciać jaho nie ŭpustuju
My zavitali ŭ hości da słuchačoŭ Minskaha ŭniviersiteta treciaha ŭzrostu i pasprabavali siabie ŭ roli nastaŭnikaŭ. Tema našych zaniatkaŭ była nie školnaja i nie ŭniviersiteckaja, a žyćciovaja — zasvojvali asnovy instahram-kultury. Jak ustalavać dadatak, jak zarehistravacca, jak zrabić sełfi, apublikavać zdymak, źmianić fota profilu…
Amal miesiac minuŭ ad startu našaha śpiecyjalnaha konkursa z Samsung «Navučy babulu rabić sełfi!» [za najcikaviejšy zdymak dorym adrazu dva šykoŭnyja smartfony Samsung Galaxy A8 i Samsung Galaxy A8+]. I ŭžo źbirajecca pryhožaja fotahalereja z sełfi babul i i dziadul, jakija apublikavali ŭ svaich sacsietkach ich unuki. Navučyć rabić sełfi, kaniečnie, praściej, čym navučyć jaho potym samastojna publikavać u svoj akaŭnt, ale my vyrašyli pasprabavać.
Dobryja my nastaŭniki ci tak sabie — praŭdu nam, kaniečnie ž, nichto nie skaža, ale ŭdzielniki sustrečy mocna dziakavali za ciarplivaść. Kali tabie nie 20 hod, i nie 30, a ŭžo za 50, vučycca chočacca, ale pavolna, usio zanatoŭvajučy i pastupova pramacvajučy nieviadomuju hlebu. U synoŭ i dačok, unukaŭ nie zaŭsiody jość čas sieści, usio pakazać i patłumačyć, časam i niekalki razoŭ. A samomu razabracca — heta zadańnie nie z prostych i vymahaje peŭnaj śmiełaści.
Natalla Hurankova — najbolš prasunutaja ŭdzielnica našaj sustrečy. Jana ŭžo daśviedčanaja karystalnica instahrama, u jaje 750 fałovieraŭ i 350 pastoŭ. Apošnija zdymki — ź Vierony, Vieniecyi, Bierhama, kudy jana litaralna tydzień tamu jeździła adpačyvać i adkul pryviezła šmat sakavitych kadraŭ, što aktyŭna źbirajuć łajki.
«Čym mianie zacikaviŭ instahram? Na maju dumku, instahram adroźnivaje peŭnaja niepieraduziataść. U tym ža fejsbuku, kali ŭžo ty ŭ niejkaj supołcy, ci ŭ ciabie tam siabry, to prosta musiš pastavić im łajk. I jany mnie jak by taksama musiać pastavić. U instahramie ž usio spantanna: ludzi na ciabie hladziać, padpisvajucca, ty taksama hladziš, taksama padpisvaješsia. Plus mianie zacikaviła fatahrafija, ja stała bolš zdymać», — tłumačyć Natalla. Jana, darečy, kiruje «Damskim kłubam» — heta tematyčnyja pasiadziełki za harbataj, na jakija źbirajucca 14 žančyn. Dałučycca da ich, darečy, užo naŭrad ci atrymajecca, bo niadaŭna ŭ kłubie vyrašyli, što zašmat ludziej dla takoha farmatu — atrymlivajecca bałahan.
Čytajcie taksama: Historyja japanista Siarhieja i babuli Kłary, jakaja žyvie vyšyŭkaj, vieryć u narodnuju miedycynu i robić sełfi
Jašče adna słuchačka — Iryna Džaharava, jana kiruje art-majsterniaj i apošnim časam asabliva cikavicca fotamantažom, navat prajšła admysłovyja kursy. Naturalna, i instahram joj cikavy, bo heta ž taksama pra fota.
«Razumiejecie, kožny ŭrok, usio toje, što nam dajuć, my ŭsio heta ŭbirajem i jak by chočam zrabić šyrej, lepš, — dzielicca vytančanaja žančyna. — Moža być tamu, što samo žyćcio šturchaje napierad, što ŭ hetym ruchu i jość sens žyćcia.
Zabyvaješ pra hady, absalutna nie dumaješ pra toje, dzie kalnuła, dzie strelnuła, a idzieš napierad. Tabie prosta nie da hetaha. Skažam, ty siabie drenna z ranicy adčuvaješ — ale nie, tabie treba iści. Ledź-ledź ustaŭ, pajšoŭ, a praź dźvie hadzinki jak ahurok, užo pabieh. A ŭ inšaj situacyi ja b prosta lažała. Čytała b, čaj piła, ale ci lažała b, ci siadzieła. A tut… prosta cudoŭna! Hady' — nie hady'. Va ŭsiakim razie kali kazać pra tych, chto pobač. Ja baču, što hetyja ludzi prosta nievierahodnyja! I ja biaru ich dośvied, žyćciovuju pazicyju».
Inšaja ŭdzielnica sustrečy Natalla Chłopkava — aktyŭnaja vałanciorka prajekta «Knizie — druhoje žyćcio». Jana im prosta žyvie! Dapamahaje starym kniham znajści dobryja ruki — u sacustanovach, dziciačych damach i hetak dalej. Dapamahaje žančyna ź litaraturaj i siabram, padkidvaje dobryja vydańni. Toj ža razmoŭnik dla Natalli ŭ vandroŭku pa Italii taksama adšukała jana.
Pra pieravahi stałaha ŭzrostu šmat havaryć nie vypadaje — ich abjektyŭna mienš, što tut kazać. Ale kaštoŭnaść adnoj rečy biassprečnaja, i heta adznačajuć usie.
«Paśla vychadu na piensiju źjaŭlajecca adno vialikaje bahaćcie — čas. Čas, jaki možna vykarystoŭvać kudy chočaš, na što chočaš. Niechta biarecca štości vyroščvać. U mianie taksama lecišča, kvietki, mnie heta padabałasia, ale niečaha nie chapała. A voś kali ŭ mianie źjaviŭsia «Damski kłub», voś hetyja dziaŭčaty, tady žyćcio stała bolš poŭnym, — dzielicca dumkami Natalla Hurankova.
— Na piensijaniera jak praviła viešajecca peŭny jarłyk i peŭnaje koła abaviazkaŭ: hradki, unuki, zakatki. A ŭ nas ža patencyjał! Kali vy, maładyja, ciapier pamianiajecie mierkavańnie hramadstva pra piensijanieraŭ, vy sabie praz 20, 30 i bolš hadoŭ zabiaśpiečycie inšaje staŭleńnie. Prytym što ŭ inšych krainach, nie ŭ kryŭdu našamu hramadstvu, inšaje staŭleńnie. U mianie dva cudoŭnyja ŭnuki, chłopcy, ja ź imi vydatna kamunikuju. Ale ž nas nibyta padpichvajuć: voś tabie ŭnuki, voś tabie hradki, voś tabie plita i zakatki. Heta niapravilna. My ž hatovyja być vałanciorami! Bo vielmi važna adčuvać siabie patrebnym. Choć, treba skazać, i ŭ nas užo krychu mianiajecca staŭleńnie ŭ lepšy bok».
«U mianie časam pytajucca: «A navošta ty hetymi knihami zajmaješsia? Idzi ŭ biblijateku», — raźvivaje temu Natalla Chłopkava. — I ja adkazvaju: «Ty nie razumieješ, jaki ja pazityŭ atrymlivaju ad kamunikacyi z tymi, z kim ja hetym zajmajusia»».
Pra stasunki z unukami žančyny raspaviadajuć z uśmieškaj. Adznačajuć, što tyja starajucca dapamahać im vyvučać hadžety.
«Moj starejšy ŭnuk Jahor vielmi mianie padciahvaje ŭ płanie karystańnia telefonam — siadaje i ŭsio pakazvaje. Syn bolš tłumačyć, a kali havoryš — nu byccam na roznych movach», — dzielicca Natalla Hurankova.
«U mianie dźvie dački i syn, jaho ja naradziła ŭ 39 hod. Tamu jon mnie nibyta napałovu ŭnuk. Bo mnie tady vielmi chaciełasia ŭnukaŭ, a było zrazumieła, što ich ja dačakajusia nie chutka. Syn užo ŭ dziacinstvie pisaŭ niejkija kampjutarnyja prahramki, jon prahramistam i staŭ. Kaniečnie, jon vielmi zaniaty. Ale kali prychodzić, to ja siadaju z natatnikam, štości pytajusia i zanatoŭvaju. Ale ž ja nie zaŭsiody viedaju, što spytać. A jon nie zaŭsiody viedaje, što mnie padkazać», — kaža Natalla Chłopkava.
«A ja zrazumieła, što treba tykać. Tyknuŭ — niešta źnikła. Tady znoŭ tykaj. Spačatku ja bajałasia, nu, jak usie, mabyć. A ciapier…», — uśmichajecca Natalla Hurankova.
«I jašče z hetaj pamiaćciu. Ja karcinak naźbirała, naźbirała, užo telefon i nie fatahrafuje bolš. Mnie dzieci kažuć: «Mama, prybiary». A mnie tak škada!», — pryznajecca Natalla Chłopkava. Jana, akramia ŭsiaho inšaha, viaža, robić rukami samyja roznyja pryhožyja rečy, tamu šmat zdymkaŭ zachoŭvaje jak prykład taho, što kaliści možna zrabić.
«U nas voś hetaja praha nazapašvańnia zastałasia z raniejšych časoŭ. Ale ciapier ja ŭžo ničoha nie škaduju!», — dadaje Natalla Hurankova.
***
A my zaklikajem vas, šanoŭnyja čytačy, nie zastavacca ŭ baku, naviedvacca ŭ hości da svaich babul dy dziadul, vučyć ich karystacca smartfonami i ŭsimi cudami dasiažnych technałohij. Nu i publikujcie ich sełfi, staŭcie cheštehi #nn_A8belarus #SamsungBelarus dy čakajcie vynikaŭ konkursu. Niachaj vam pašancuje!
Kamientary