Самотны конь знікае ў туманè…
Туман у ім, ён у тумане нібы…
Зноў лістапад чакае на мяне,
марозам першым дыхаючы ў шыбы.
І гэты конь, і вечар, і дажджы —
адвечныя — у гэтым шэрым краі.
І ты не першы ад яго бяжыш -
паўсюль святлей чым тут,
не дакараю…
але ізноў з канём іду ў начное
хоць высахла трава
і не стамлёны конь,
мне верыцца,
што нечы заблукалы човен
павінен бачыць бераг,
дзе гарыць агонь.
Каментары
Я таксама спадзяюся. Згодны,яны тады зашмат перастрахоўваліся так бы мовіць, і ў прынцыпе цяперашняя рэдакцыя мне падабаецца ў параўнанні з той. Але пытанне застаецца - дзе кнехт і яго прышпільныя вершыкі?) І дзе ўвогуле усе падзеліся?