«Padobna da Polščy 20 hadoŭ tamu». Palaki-błohiery źniali mini-sieryjał z vandroŭki pa Biełarusi — što ździviła?

Adnym z novych punktaŭ na mapie dla jahonych pryhod stała Biełaruś, kudy jon adpraviŭsia sa spadarožnicaj Chaniaj i paśla apublikavaŭ uražańni ŭ sieryi ź piaci videarepartažaŭ. Na što źviarnuli ŭvahu palaki?

Pavialičyć

Haścinnaść ludziej, ale tryvožnaja pravierka telefonaŭ na miažy

Vandravali pa Biełarusi Tomaš i Chania aŭtaspynam i hramadskim transpartam. Navat praz polska-biełaruskuju miažu jany prajechali na aŭto biełarusaŭ, jakija viartalisia ź Biełastoka. Adsiul vynikaje adno z hałoŭnych ich nazirańniaŭ pra Biełaruś:

«Haścinnaść i vietlivaść ludziej tut niejmaviernyja. Mahu paraŭnać ź jašče adnymi susiedziami — ukraincami i, na žal, nie mahu skazać, što jany takija ž ciopłyja», — zaŭvažyŭ Tomaš, paćviardžajučy skazanaje tym, što adzin z načlehaŭ im prapanavała nieznajomaja žančyna, jakaja padvoziła ich — prosta ŭ svajoj kvatery. 

Pry hetym adrazu na miažy z palakami zdaryłasia toje, što, jak jany zaŭvažyli, nie zdarałasia ź imi za ŭsie 11 hod padarožžaŭ —

na biełaruskim baku kožnaha z maładych ludziej zaprasili na asobnuju hutarku i zabrali telefony, paśla «ŭvioŭšy tam niejki kod». Sami palaki dapuścili, što heta mahło być dla adsočvańnia ich hieałakacyi.

Paśla hetaha jany ŭvieś čas pieražyvali, što ŭ ich mohuć być prablemy z vyjezdam nazad na radzimu.

«Vandroŭka ŭ minuŭščynu»

Bolšuju častku času palaki praviali ŭ Breście, Biarozie i Minsku.

«My chacieli pakazać Biełaruś u niestabilny čas. Kraina maje dva tvary — z adnaho boku mihrancki kryzis i brudnaja hulnia na miažy, ź inšaha — narmalnyja ludzi, jakija prosta chočuć žyć spakojna».

Nazirajučy za žyćciom miascovych, zamiežnik nie raz adznačaŭ, što tut cichija i spakojnyja ludzi, vykazaŭšy zdahadku, što heta moža być źviazana z tym, što «tut navat niaznačnyja słovy i žesty mohuć spravakavać drennyja nastupstvy».

Aceńvajučy ž nievialikuju kolkaść ludziej na vulicach, błohier vykazaŭ zdahadku, što heta moža być źviazana z masavaj emihracyjaj: «Vialiki pracent adsiul emihravali, skažam tak, pa lepšaje žyćcio». 

Apisvajučy ŭražańni ad Biełarusi, hości taksama časta vykarystoŭvali frazu «padobna da Polščy 20 hod tamu», «Polšča časoŭ PRL», «vandroŭka ŭ minuŭščynu» (čaho vartyja pomniki Leninu!). Jany nie chavali zachapleńnia dastupnymi cenami i čyścinioj nie tolki na vulicach, ale navat u publičnym tualecie.

«Čałaviečyja ceny»

U kramach ich najbolš uraziŭ bahaty vybar małočki, asabliva hłazuravanych syrkoŭ i rassypistaha, a taksama sałodkaha tvarahu. «U nas takoha niama», — prakamientavali hości.

Pavialičyć

«I čałaviečyja ceny, u nas takich užo niama: vialikaja butelka kakosavaha limanadu za 1,83 rubla, jajki ŭ dva razy tańniejšyja, čym u nas, cukar i alej taksama tannyja». 

Błohiery taksama adznačyli dastupnaść paliva, ale pry hetym davoli darahija dla svaich pasłuh i vyhladu hateli i chosteły (da 180 rubloŭ za noč na dvaich).

U Breście vandroŭniki aformili dla siabie internet, kupiŭšy sim-karty pry dapamozie miascovaha žychara, jaki viedaŭ polskuju movu, i zaŭvažyli, što heta, na kantraście ź inšymi krainami, atrymałasia zrabić vielmi chutka.

U Biarozie ich ździviła małaja kolkaść miescaŭ, dzie možna pajeści turystam, taksama niemahčymaść raźličycca kartkami Visa i MasterCard — «ni razu nie atrymałasia, jak ni sprabavali». A ŭ adnoj z restaracyj — toje, što žančyny, a nie mužčyny siadzieli za stałom i pili čystuju harełku, «zakusvajučy» vyklučna sokam.

U Minsku ž vialikuju dolu ŭvahi błohiery addali mietro, acaniŭšy žetončyki, jakija ździŭlajuć mnohich turystaŭ, i toje, što padziemka ŭ stalicy nie vielmi hłybokaja. Uraziŭ ich taksama styl HC «Stalica»: «Ašałamlalna».

Pavialičyć

Palaki vałodajuć davoli šyrokim naboram ruskich słovaŭ, ale, što cikava, časam, čytajučy nazvy ruskamoŭnych šyldaŭ, jany ličyli, što heta napisana pa-biełarusku: «— Sałon pryhažości jak budzie pa-biełarusku? — Sałon krasoty, ad «krasota».

Viartańnie nazad dla padarožnikaŭ sapraŭdy akazałasia stresavym. Ale heta było źviazana nie z čarhovaj pravierkaj, a z čerhami na miažy. Jany sieli ŭ adzin z aŭtobusaŭ, kab pierasiačy miažu, što potym nazyvali «pamyłkaj», bo aŭtobusy tam ciapier stajać doŭha.

«Ale ŭ mašynu nas nichto nie zabiraŭ, sprabavali hadzinu».

Tak ci inakš, na polskim baku jany byli praź dzieviać hadzin, što ŭ siońniašnich realijach nie samy drenny scenar.

«U mianie ekstremalna dobryja ŭražańni. Chočacca viarnucca. Ale raić vandroŭku vam u siońniašni niespakojny čas nie budziem. Jak minimum, kali navažyciesia, treba być aściarožnymi, tamu što ciapier časy niapeŭnaści», — padsumavaŭ Tomaš.

• 21
• 3
• 9
• 7
• 1
• 5
• 2
• 0