Błohier pieratvaryŭ zvyčajny kamień u svaim dvary ŭ słavutaść i dadaŭ na «Jandeks Karty». Što z hetaha atrymałasia?
Minski jutub-błohier Ilja Nowkie vyrašyŭ zrabić ź vialikaha kamienia, jaki lažaŭ u jaho dvary kala dziciačaj placoŭki, słavutaść i dadać jaje na «Jandeks Karty». Historyja pačałasia jak žart, ale atrymaŭsia cikavy sacyjalny ekśpierymient.
Kamień, pra jaki razmova, znachodzicca ŭ dvary kvartała «Minsk Śviet».
Spačatku chłopiec zamoviŭ «załatuju» šyldačku z žartaŭlivym nadpisam: «Richard B. Rabbitson. Kamień imia Ryčarda Rebitsana. Na hetym miescy raniej stajała jaho karaleŭstva (17 lipienia 2023 h. — …). Na kamieni zabaraniajecca siadzieć (akramia trusoŭ), a taksama pierasoŭvać. Kamień Ryčarda Rebitsana pradrakaje vielizarny pośpiech i jość enierhietyčnym abiareham (fota dazvalajecca)».
Potym błohier nabyŭ, jak jon kaža, «u niejkaha dziaduli» formu (na joj napisana «Biełaruskaja čyhunka», ale zdaloku možna było pryniać chłopca za supracoŭnika ŽESa) i pajšoŭ pryklejvać šyldačku na kamień. Uviečary jon sfatahrafavaŭ «słavutaść» i dasłaŭ u «Jandeks Karty» na razhlad.
Ilja byŭ upeŭnieny, što nichto nie ŭchvalić jaho zajaŭku. Ale nieŭzabavie kamień dadali na kartu jak słavutaść. Źjavilisia pieršyja vodhuki i navat adznaki (4 zorki): «Vydatny kamień! Ja adrazu ŭspomniŭ pra samoha Ryčarda. Ech. Mnie vielmi spadabałasia. Dy i samo raźmiaščeńnie ŭžo šmat pra što kaža. Viedajecie, ja pamiataju tuju trahiedyju», «Kamień. Čorny kamień. Dobra pracuje».
Chto taki toj Ryčard? Usio prosta: tak zavuć cacačnaha trusika, jakoha Ilji niekali padaravała padpisčyca.
Źjaŭleńnie kamienia na karcie nasamreč pryciahnuła da jaho ŭvahu — i nie zaŭsiody heta była ŭvaha dobrazyčliŭcaŭ. Šyldačku sprabavali pahnuć i padrapać. A niejak ranicaj Ilja znajšoŭ jaje adarvanaj.
— Cikava, što ja pryklejvaŭ tabličku na klej. Ale paśla taho, jak jaje adarvali, ja zaŭvažyŭ zzadu ślady budaŭničaha dvuchbakovaha skotča. Vy, moža, nie zdahadalisia, ale heta śviedčyć ab tym, što tabličku ŭžo adryvali, ale znajšoŭsia niechta — dziakuj tabie vialiki — chto jaje znoŭku prylapiŭ, — kaža błohier u videa.
Ilja vyrašyŭ nie zdavacca i zamoviŭ novuju bolš tryvałuju šyldačku. Kab mieć mahčymaść nazirać za ŭłasnaj «słavutaściu», kali błohier adsutničaje doma, jon pastaviŭ na svaim bałkonie kamieru, jakaja fiksuje ŭsio, što adbyvajecca.
Pieršyja čatyry dni ničoha niezvyčajnaha nie zdaryłasia, chiba što chłopčyki palili vadoj na kamień. Ale ž adznaka na «Jandeks Kartach» padrasła da 4,2, niahledziačy na toje, što źjaviŭsia niehatyŭny vodhuk:
«A, heta značyć kamień-słavutaść… Pobač ź dziciačaj placoŭkaj, jakaja nie abharodžana, padajcie, dzieci, bicie nasy… Dziŭnaja słavutaść».
Błohier vyrašyŭ aphrejdnuć kamień i prylapiŭ na jaho niekalki maleńkich cacach i trymalnik u vyhladzie jajka dynazaŭra, u jaki pakłaŭ markiery, fłamastary i krejdu.
— Cikava, kolki milisiekund spatrebicca ludziam na toje, kab adarvać usio.
Pravieryć kamień atrymałasia tolki pozna ŭviečary. Pradkazalna, trymalnik i cacački byli adłamanyja. Kab zrazumieć, što adbyvałasia, Ilja pahladzieŭ videa z kamiery.
— Mianie ździviła tolki adno: nie prajšło i 24 hadzin, jak z kamienia ŭsio palacieła. Dzieści heta byli dzieci — ich ja naohuł nie vinavaču, ja rady, što jany raźvivajuć drobnuju matoryku ruk, vyvučajuć śviet. Nu ŭziali niešta i ŭziali, nu adłamali nieznarok — byvaje. Ale byli nie tolki jany. Kali ściamnieła, kala kamienia źjavilisia padletki, jakija sprabavali adarvać šyldačku. Jany pamalavali i raskidali fłamastary, — kaža błohier.
Paśla hetaha Ilja znoŭ pajšoŭ pryklejvać usio na miesca.
Značny ŭkład u razbureńni ŭnieśli padletki. Adna ź dziaŭčatak, što ŭdzielničali ŭ hetym, napisała na kamieni svoj instahram. Ilja spytaŭ, ci nie viedaje jana, chto adarvaŭ cacki i raskidaŭ fłamastary. Taja adkazała, što nie viedaje, chacia ŭ storys dziaŭčynka zapościła, jak jany kidali markiery sabaku zamiest pałki.
Za pieršy dzień paśla aphrejdu da kamienia padyšło 37 čałaviek.
— Viadoma, zaŭsiody praściej zaŭvažyć niešta drennaje i akcentavać na hetym uvahu. Ale za ŭvieś čas byli vypadki, kali mamy viartali ŭsio na miesca ci sprabavali niejak adramantavać. Dumaju, u hetym i sens hetaha kamienia: pakazać, što ŭsie ludzi roznyja, jany nie tolki źniščajuć.
Pad kaniec druhoha dnia Ilja całkam usio adnaviŭ:
— Naturalna, ja nie mahu ŭvieś čas prylaplać toje, što buduć adździrać. Toje, što ja zrabiŭ, — heta art-abjekt. Heta adbyłosia vypadkova. Ale ciapier hetaja vypadkovaść adlustroŭvaje vypadkovaść vybaru ŭčynkaŭ kožnaha čałavieka. Zaraz los kamienia zaležyć ad kožnaha čałavieka, jaki padyšoŭ da jaho: vybiera jon adarvać tabličku, napisać niešta, prylapić, spynić taho, chto sprabuje niešta sapsavać, zładzić kala jaho hulniu na hitary ci pafotkacca ź im… Vyrašyć za kožnaha ja nie mahu. Ja prosta prydumaŭ žart, jaki pieraros u niešta bolšaje.
U jutubie videa nabrała 981 tysiaču prahladaŭ, 75 tysiač łajkaŭ i bolš za 1,7 tysiačy kamientaryjaŭ, siarod jakich nastupnyja: «Pieražyvaju za los hetaha kamienia bolš, čym za svoj», «Heta tak miła, što jon z dapamohaj kamienia zmoh adlustravać ledź nie ŭsio žyćcio i toje, jak na jaho ŭpłyvajuć učynki ludziej, i što heta adbyłosia zusim vypadkova».
Praź niekatory čas «Jandeks Karty» ŭsio ž prybrali kamień imia Ryčarda Rebitsana sa śpisa słavutaściaŭ. Kamientataraŭ heta zasmuciła: «Kamień byŭ, jość i budzie lehiendaj».
Kamientary
/////
Tut možno lehko stať nastojaŝim mizantropom.