Łukašenka adśviatkavaŭ 70-hodździe ź minaj, jakaja cikaje pad stałom. Piša Mikoła Buhaj
Jaho ŭjaŭleńnie, što jon pamazańnik božy, raźbiłasia ŭ 2020-m, ale ciapier užo kalaina biaźlitasna viadzie jaho.
Ad čałavieka z dostupam da Cieła ja hodzie ŭ 2012-m pačuŭ: «U jaho (čałaviek žestam pakazaŭ vusy) z hadami, pad upłyvam udač, sfarmiravałasia adčuvańnie, što jon Boham abrany, kab kiravać. Jon bačyć siabie novym Karłam Vialikim, Rurykam, Hiedyminam, Kim Ir Senam — zvyščałaviekam, z ad pryrody ŭnikalnymi zdolnaściami i pryznačeńniem».
«Kali naradžalisia Viktar i Dźmitryj, jon jašče pra heta nie viedaŭ, ale kali naradziŭsia treci, to jon atrymaŭ imia, jakoje papieramienna z Alaksandrami atrymlivali rasijskija cary z dynastyi Ramanavych», praciahvaŭ moj surazmoŭca.
Pavieł Jakubovič u bytnaść redaktaram «Sovietskoj Biełoruśsii» lubiŭ paraŭnoŭvać Łukašenku ź Ivanam Kalitoj, kniaziem Maskoŭskim časoŭ manholskaha jarma. Tonkaja aluzija: rasijanie sčytvali ŭ joj ich lubimuju temu pra źbirańnie ziamiel. A dla biełarusaŭ sens byŭ inšym: tak, Łukašenka jeździć pa jarłyk u Ardu, jak Kalita, i źniščaje apazicyju, jak Kalita — valnalubnych ćvierakoŭ, ale heta tamu, što čas niespryjalny, manhoły jašče zanadta mocnyja, zatoje Kalita pakinuŭ nastupniku kalitu z zołatam, škurki kunic i jakoje-nijakoje haspadarstva.
I voś Łukašenku spoŭniłasia 70. Usiudy jaho supravadžaje Mikałaj. Kolu 20. Łukašenka śćviardžaje, što jany naradzilisia ŭ adzin dzień. (Jak tut nie pavieryš u svaju bohaabranaść, kali ŭ ciabie ŭ 50 hadoŭ u adzin dzień z taboju naradžajecca naślednik?)
Pry hetym dla rasijan Łukašenka, u ideale, nijaki nie Kim, i nie Kalita, a novy Bahdan Chmialnicki. Jaki moža i nie pa svajoj voli, a pad ciskam abstavin, ale darohi nazad nie budzie, kalaina sama vyviedzie — pryviadzie svoj narod pad rasijski skipietr. A kab narod zastavaŭsia pad skipietram rasijskim, jamu nie toje što niepatrebnaja, jamu procipakazana mieć svaju dynastyju. Pomnika dastatkova. Pomnik vo navat podłamu Pryhožynu pastavili — paśla taho jak samalot upaŭ.
Paradoksy historyi: u 1918 i 1991 hadach Biełaruś naŭrad ci abviaściła b niezaležnaść, kali b Ukraina nie zrabiła taho pieršaj. U 2022-m Biełaruś zachavała dziaržaŭnaść, tamu što Ukraina vystajała, choć ruskija piorli na Kijeŭ ź biełaruskaj ziamli.
Łukašenka plavuzhaje na adras Zachadu, ale ž «Zachadu», jak i ŭsim tym, chto na poŭdzień, isnavańnie Biełarusi — u kreŭnych ich intaresach. Nichto z buržujaŭ nie choča mianiać miežy. Nie toje Maskva.
Pucin ličyć rašeńnie Lenina i Stalina stvaryć asobnyja ŭkrainskuju, biełaruskuju dy inšyja respubliki najbolšaj pamyłkaj rasijskaj historyi. Kali jany majuć svaju terytoryju i suvierenitet, jany rana ci pozna farmirujucca ŭ samastojnyja ŭtvareńni. Adsiul i pryjom zachoplenych ziamiel u skład Rasii abłaściami. Nijakaj bolš dziaržaŭnaści, jany bolš nie paŭtorać hetaj pamyłki.
Kali b Rasija mieła pośpiech va Ukrainie ŭ 2022 hodzie, Biełarusi jak dziaržavy ŭžo nie było b.
Zachodniaj Ukrainy curubałku pakinuli b, ale nie Biełaruś. Pucin amal nie prychoŭvaŭ hetych svaich namieraŭ u prahramnych svaich vystupach. Ptušačka pa ziernietku dziaŭbie, skazaŭ urešcie Pucin, kali stała jasna, što ni Adesy, ni Kijeva hetym razam im nie ŭziać.
Łukašenka praciahvaje rasijanam padyhryvać.
«Kak niekotoryje hovoriat, my russkije ludi. Čiem my otličajemsia — biełorusy ot russkich? Ničiem», — zajaviŭ Łukašenka niadaŭna.
Kali biełarusy ničym nie adroźnivajucca ad ruskich, to niama i pryčyn dla isnavańnia dziaržavy Biełaruś.
Da 2022 hoda ličyłasia, što hałoŭnaja harantyja niezaležnaści Biełarusi — u tym, što Łukašenka pa svaim psichatypie nie pahodzicca ni na jakuju ŭładu nad saboj, nie zdolny ŭładaj padzialicca. Ale heta chistki padmurak. Siońnia ty pamazańnik božy, a zaŭtra ciabie niama. Dyj navat pakul žyvy — u 2022 hodzie chto pytaŭ Łukašenku, pahodzicca jon ci nie.
Taki stan — heta mina zapavolenaha dziejańnia pad biełaruskuju dziaržaŭnaść. Niekali jana ŭzarviecca, pry Łukašenku ci ŭžo bieź jaho.
Kamientary