«Płaču za vučobu, a dziciaci zaliki staviać za ŭdzieł u praŭładnych mitynhach». Biełarusy raskazali, što dumajuć pra zabaronu na adukacyju za miažoj
Ułady chočuć vyklučyć «lubyja ŭcioki za miežy krainy» školnikaŭ i studentaŭ, jakija źbirajucca praciahnuć vučobu pa-za Biełaruśsiu. Vydańnie Ex-press.by zapytałasia ŭ svaich čytačoŭ, ci spynić heta studentaŭ, jakija chočuć vučycca za miažoj.
Pavieł:
«Ja, dziakuj Bohu, adpraviŭ vučycca za miažu dvaich dziaciej. Jany mieli namier viarnucca ŭ Biełaruś i tut pracavać. Ale toje, što adbyvajecca ŭ krainie, prymusiła ich dumać, što im nie treba viartacca. Liču, što daŭno nie novaja ideja — viarnucca da «lepšych savieckich tradycyj» šlacham zabarony na vyjezd za miažu — heta absurd. Nielha ihnaravać fakt, što mnohija školniki i studenty imknucca atrymać adukacyju za miežami krainy z-za niedachopaŭ u najaŭnaj sistemie adukacyi».
Volha:
«Ja b chacieła, kab maje dzieci vučylisia ŭ Biełarusi. Tolki nie ŭ Biełarusi Łukašenki. Jon pryznaŭ nizkuju jakaść biełaruskaj adukacyi. A toje, jak jon źbirajecca hetuju jakaść pavyšać, heta adukacyju zabje…».
Jaŭhien:
«U mianie surjoznyja pytańni da sistemy adukacyi ŭ krainie. Heta strašna: ja płaču za vučobu va ŭniviersitecie, a dziciaci zaliki staviać za ŭdzieł u praŭładnych mitynhach. Ułady mohuć kolki zaŭhodna kazać, što jany ŭśviedamlajuć prablemy. Ale jany i jość prablema… Studenty vymušanyja šukać mahčymaści navučańnia za miažoj z-za niezadavolenaści jakaściu adukacyi, jakaściu žyćcia, adsutnaściu svabody».
Alena:
«Dzicia ŭ 11-m kłasie, dla nas zajavački Łukašenki — tryvožny sihnał. Chacia… Kožny dzień — sucelnaja tryvoha. My ŭsio adno dumajem, što jon źjedzie».
Mikałaj:
«U mianie syn pieršy hod paśla škoły nie pastupiŭ, daviałosia słužyć u vojsku. Viarnuŭsia naskroź zadziaŭbany prapahandaj, choć ja pryjazdžaŭ da jaho, na roznyja važnyja temy razmaŭlaŭ. Pierad vojskam dumaŭ, što budzie pastupać jašče, a kali pryjšoŭ dadomu, raschacieŭ. My ŭsioj siamjoj padklučylisia… Razmaŭlajem pra našu rečaisnaść. Nibyta atrymałasia. Dniami ranicoj pračnuŭsia, kaža: źjazdžać mnie treba, davaj padumajem, jak vizu zrabić. Ciapier vyznačajecca, dzie budzie vučycca i, napeŭna, pracavać. Pajedzie da svajakoŭ u Hiermaniju».
Maryna:
«Majmu synu ŭžo 17, i im užo vajenkamat cikavicca. Płaču i vielmi spadziajusia, što niejak atrymajecca nie iści ŭ vojska. Usio budu rabić, kab jon źjechaŭ… Navat, kali nie atrymaje atestat».
Ludmiła:
«Dačka sioleta pastupiła ŭ Aŭstryi paśla hoda vučoby ŭ minskaj VNU. Ja ščaślivaja, choć kali my ŭbačymsia ciapier, vialikaje pytańnie. Dačka advučyłasia ŭsiaho ničoha, ale taksama ščaślivaja, ja baču…
Vučoba za miažoj daje studentam šaniec mieć znosiny ź ludźmi z roznych krain i kultur, dapamahaje im lepš razumieć i pavažać inšyja narody. Svaboda — heta ščaście, i maja dačka heta viedaje».
Kamientary