Rumynski kinematohraf niečakana vyrvaŭsia napierad i staŭsia adnym z suśvietnych lideraŭ. Na mienskim ekranie «Doma Kino» da 24 lutaha - Kanskaja stužka Krystyjana Mundžu pra padpolnyja aborty.
Rumynija, 1987 hod. «Załaty viek» dyktatara Čaŭšesku chilicca da niepaźbiežnaha skonu. Hierainia stužki Adylija (Anamaryja Marynka) sprabuje dapamahčy ŭniversyteckaj siabroŭcy Habicie (Łaŭra Vasiliŭ) naładzić padpolny abort…
Za kolki apošnich hadoŭ rumynski kinematohraf niečakana vyrvaŭsia napierad i staŭsia adnym z suśvietnych lideraŭ. U krainu pryjšli zachodnija kampanii, režysery nabiralisia dośviedu — i adbyŭsia sapraŭdny kinavybuch.
Suvoraja psychalahičnaja drama Krystyjana Mundžu — nie padobnaja ni na što. Pryvatnaja historyja, pabytovyja padrabiaznaści, znajomyja ludziam savieckim — i siońniašnim biełarusam: deficyt, nachabnyja administratarki, raźmierkavańnie ŭ viosku, čerhi, haleča — i spažyviectva, jak mara.
Dakory starejšych moładzi, jakaja «zažrałasia» i nie prahnie stabilnaści, šeryja damy j šeryja vulicy.
Ale film daloki ad pierabudovačnaje čarnuchi i esteckaha dakumentalizmu «Dohmy»; kadry strymanyja, maksymalna taktoŭnyja — i napiatyja, jak spružyna.
Režysera cikavić duchoŭny stan: tvary, a nia rečy; sumleńnie, pačućcie — i niesvaboda. Pradumanyja, šurpatyja doŭhija plany, kali razhortvajucca emocyi, zadušlivaja atmasfera, adsutnaje nieba nad hałavoj. I stan šalnoha trymcieńnika, kali hierainia sprabuje pazbavicca ad niaščasnych pareštkaŭ.
Skałynajecca ad pakutaŭ tvar Adylii (vybitnaja aktrysa Anamaryja Marynka); cynizm chavajecca pad maskaju infantylnaści (siabroŭka Habita j kachanak Adylii); kryšycca j łamajecca žyćcio.
Na pačatku karciny dźvie rybki bieznadziejna chapali pavietra ŭ akvaryjumie, u finale stužki dźvie adčužanyja siabroŭki siadziać u restaracyi paśla ciažkich i balučych hrachoŭ — a pobač pje i radujecca viasielle.
Dyktatury hinuć, bo ździekvajucca z duchu i ciełu - adyli spatrebicca lekavańnie i kajata.
Krystyjan Mundžu nie plakatyst — jon śviedčyć pra žyćcio praŭdziva i vostra. Ale hetaje źniaviečanaje j spakutavanaje žyćcio jość sapraŭdnym kino, bo prasiaknutaje aŭtarskaj luboŭju i spačuvańniem.
"Dom kino" (Tałbuchina, 18)z 19 da 24 lutaha
Kamientary