На 83-м годзе жыцця памёр беларускі пісьменнік Мікалай Маляўка, паведаміў БелТА ягоны найлепшы сябар пісьменнік Мікола Чарняўскі. Яны сябравалі больш за 60 гадоў.
«Учора днём патэлефанавала жонка Міколы і паведаміла, што ён прыкладна ў 13:30 ціха пайшоў з жыцця», — сказаў Мікола Чарняўскі.
Мікола Маляўка нарадзіўся 13 снежня 1941 года ў вёсцы Мікалаеўшчына Стаўбцоўскага раёна.
Пісаць вершы ён пачаў яшчэ ў школьныя гады. Маляўка аўтар паэтычных зборнікаў «Едуць маразы», «Лотаць», «Кола», «Дар», «Дзічка ў полі», «Сланечнік», «Раманс на два галасы», «Слухаю дождж». Шырокую вядомасць атрымалі зборнікі вершаў «Зімні дождж», кніга лірыкі «Рушнічок на крыжы», этнаграфічная кніга «Сядзіба, або Хата з матчынай душою» і інш.
Самай важнай кнігай у сваім жыцці Мікола Маляўка лічыў зборнік «Старая зямля», у які ўвайшло каля 300 санетаў. Гэтая кніга прысвечаная ягонай роднай вёсцы і яе жыхарам.
На вершы паэта былі напісаны песні, паводле драматычных твораў ставіліся спектаклі. Ён лаўрэат Літаратурнай прэміі імя Аркадзя Куляшова і іншых узнагарод.
Паводле слоў Міколы Чарняўскага, развітанне з Міколам Маляўкам будзе праходзіць у Мінску на вул. Кульман, 33А, 6 красавіка з 9.00 да 10.00. Пахаванне пройдзе на радзіме нябожчыка — у вёсцы Мікалаеўшчына Стаўбцоўскага раёна.
Чытайце таксама:
Памёр калісьці вядомы блогер Целагрэйкін
Памёр беларус Алім Кашавараў, які гераічна ратаваў людзей у «Крокус Сіці Холе»
Сілавікі выклікаюць на размовы — што трэба ведаць2
Каментары
КАІНАВА ПЯЧАЦЬ
Людзей не цаніла эпоха.
І за жыццём у чарзе
На Сталіна, як на бога,
Маліліся каіны ўсе.
Паклёпы страчылі спакойна,
З трыбуны крычалі ўзахлёб -
І ён дзяржаўнай рукою
Благаслаўляўся, паклёп.
Спявалі пра мір піянеры,
А іх бацькі і дзяды
Баяліся стуку ў дзверы,
Як самай вялікай бяды.
Віну выбівалі люта,
І лёгка было суду:
Не ўстануць з нябыту людзі,
А значыць - канцы ў ваду.
"Забойцы!" - клялі ахвяры.
Пра гэта суддзі маўчаць,
Ды праступае на твары
Каінава пячаць.
У сіле яно, пракляцце,
І па сягонняшні дзень -
І цяжка з такой пячаццю
Схавацца ў мінулага цень.
Баяцца каіны праўды.
Згубіўшы душу не адну,
Яны на Сталіна прагнуць
Зваліць і сваю віну.
Маўляў, і караў найболей,
І пілаваў ён, уладар.
А хто ўладару як богу,
Ахвяры прыносіў у дар?
Ці, можа, былі не рады,
Калі ад бога ў Крамлі
Атрымлівалі пасады,
І званні, і медалі?
Пра тое, за што ўзнагароды,
Яны, вядома, маўчаць,
Ды іх выкрывае заўсёды
Каінава пячаць.
Рэабілітаваны ахвяры,
А ім - апраўдання няма:
І смерць не сатрэ на твары
Ганебнай пячаці-кляйма.
РОДНАЯ МОВА - АДНА
Бываюць мовы блізкія,
А родная - адна.
І над маёй калыскаю
Схілялася яна.
З матуляю за грэбляй
У копы сена грэбла,
Спявала - чуў здалёк:
"Цячэ вада ў ярок..."
І на жніве, бывала,
Таксама запявала
Пад музыку сярпа:
"А ў полі вярба..."
Пачуццяў не таіла
І клікала-прасіла:
"Ляці, ляці, мой мілы,
Пазыч у птушкі крылы..."
На чоўне веславала,
Як пра сябе, бывала,
У рэчанькі пытала:
"Чаму ж ты не поўная,
З беражком не роўная?..."
Здаралася, і плакала,
Ды не рабіла зла,
Да гора абыякавай
Ніколі не была.
Аднак душа шчымела,
Марнела з году ў год,
Нібы асірацела,
Нібы прапаў народ.
Жыла адна ў запечку
З паніклай галавой,
Баялася, што свечку
Паставяць ёй, жывой.
Праз суд вялі за краты,
Глуміліся з яе,
Ды не забілі каты -
Чужыя і свае.
І выйшла ганарова
З запечка, як з турмы,
Каб з ёй, дзяржаўнай мовай,
Народам сталі мы.