Мікола Маляўка (1941-2024)
КАІНАВА ПЯЧАЦЬ

Людзей не цаніла эпоха.
І за жыццём у чарзе
На Сталіна, як на бога,
Маліліся каіны ўсе.

Паклёпы страчылі спакойна,
З трыбуны крычалі ўзахлёб -
І ён дзяржаўнай рукою
Благаслаўляўся, паклёп.

Спявалі пра мір піянеры,
А іх бацькі і дзяды
Баяліся стуку ў дзверы,
Як самай вялікай бяды.

Віну выбівалі люта,
І лёгка было суду:
Не ўстануць з нябыту людзі,
А значыць - канцы ў ваду.

"Забойцы!" - клялі ахвяры.
Пра гэта суддзі маўчаць,
Ды праступае на твары
Каінава пячаць.

У сіле яно, пракляцце,
І па сягонняшні дзень -
І цяжка з такой пячаццю
Схавацца ў мінулага цень.

Баяцца каіны праўды.
Згубіўшы душу не адну,
Яны на Сталіна прагнуць
Зваліць і сваю віну.


Маўляў, і караў найболей,
І пілаваў ён, уладар.
А хто ўладару як богу,
Ахвяры прыносіў у дар?

Ці, можа, былі не рады,
Калі ад бога ў Крамлі
Атрымлівалі пасады,
І званні, і медалі?

Пра тое, за што ўзнагароды,
Яны, вядома, маўчаць,
Ды іх выкрывае заўсёды
Каінава пячаць.

Рэабілітаваны ахвяры,
А ім - апраўдання няма:
І смерць не сатрэ на твары
Ганебнай пячаці-кляйма.

Верш, вельмі актуальны верш у 2024м годзе.

Мікола Маляўка (1941-2024)
РОДНАЯ МОВА - АДНА

Бываюць мовы блізкія,
А родная - адна.
І над маёй калыскаю
Схілялася яна.

З матуляю за грэбляй
У копы сена грэбла,
Спявала - чуў здалёк:
"Цячэ вада ў ярок..."

І на жніве, бывала,
Таксама запявала
Пад музыку сярпа:
"А ў полі вярба..."

Пачуццяў не таіла
І клікала-прасіла:
"Ляці, ляці, мой мілы,
Пазыч у птушкі крылы..."

На чоўне веславала,
Як пра сябе, бывала,
У рэчанькі пытала:
"Чаму ж ты не поўная,
З беражком не роўная?..."

Здаралася, і плакала,
Ды не рабіла зла,
Да гора абыякавай
Ніколі не была.

Аднак душа шчымела,
Марнела з году ў год,
Нібы асірацела,
Нібы прапаў народ.

Жыла адна ў запечку
З паніклай галавой,
Баялася, што свечку
Паставяць ёй, жывой.

Праз суд вялі за краты,
Глуміліся з яе,
Ды не забілі каты -
Чужыя і свае.

І выйшла ганарова
З запечка, як з турмы,
Каб з ёй, дзяржаўнай мовай,
Народам сталі мы.

Mikałajeŭščyna, heta ž i Jakub Kolas z Mikalajeŭščyny? Ci nie ? A na tych mohilkach i moj dziadzka pachavany. Mała bačylisia, zusim.