Жонка айцішніка скардзіцца, як сям'і цяжка ў эміграцыі

Аляксандра Салоная, псіхолаг сямейных адносін, ужо два гады жыве і працуе ў Лодзі (Польшча) і анлайн. Дапамагае вырашыць складанасці ў адносінах пры эміграцыі, разабрацца з пракрастынацыяй, самасабатажам, павысіць упэўненасць у сабе.

Грошы мужа вельмі важныя для сямейнага бюджэту

Мой муж — айцішнік. Ён працуе на кіруючай пасадзе. Раней я працавала капірайтэрам і спецыялістам аддзела маркетынгу ў розных ІТ-кампаніях (EffectiveSoft, Gurtam, ImAction, Innowise, IMCREDO). Пісала тэксты, артыкулы, навіны, займалася прасоўваннем сайтаў і іншымі актыўнасцямі.

Гэта была мая асноўная праца. Але пасля дэкрэтаў я захапілася псіхалогіяй. І зразумела, што хачу гэтым займацца прафесійна. Зараз веды і досвед у ІТ дапамагаюць мне ў працы: многія мае кліенты — айцішнікі.

Даход майго мужа вельмі важны для сямейнага бюджэту. Ён плаціць за ежу, пражыванне, дзяцей. Мае грошы я трачу на вучобу, дзяцей і сябе. Калі жылі ў Беларусі, я аплачвала свае хацелкі.

З-за эміграцыі ў мяне парушыліся планы на жыццё

Наш пераезд у Польшчу быў вымушаны. Гэта быў стрэс — у нас былі зусім іншыя планы на жыццё. Я планавала скончыць вучобу на II ступені гештальт-тэрапіі ў Беларусі. І гэта зноў прыйдзецца пачынаць спачатку.

Пры пераездзе былі складанасці з адаптацыяй дзяцей, шмат намаганняў прыйшлося прыкласці, каб старэйшае дзіця прывыкла да польскай школы.

Муж успрымае сітуацыю спакойна. Ён наогул не патрабуе, каб я працавала — хутчэй, каб займалася больш домам і дзецьмі. Падтрымлівае мяне як можа, хоча, каб я працавала ў сваім тэмпе.

Дом і дзеці займаюць шмат часу і сіл таксама. Тут няма бабуль, і няма каму асабліва дапамагчы.

Я ўдзячная мужу за падтрымку і за ўсё. Мне не трэба працаваць на заводзе або складзе. Ёсць магчымасць пайсці ў паліцэальную школу, асвойваць анлайн-прафесіі, займацца дзецьмі.

Планую скончыць другую ступень гештальт-тэрапіі ў Варшаве, атрымаць польскі дыплом, каб практыкаваць у Польшчы. Мая дзейнасць прыносіць мне грошы, але даход пакуль што нестабільны. Заўсёды ёсць план Б — пайсці працаваць не па спецыяльнасці. У мяне ёсць досвед у ІТ, я нядрэнна ведаю англійскую.

Сіндром самазванца і пачуццё віны. З чым сутыкаюцца жонкі айцішнікаў?

Лічыцца, што жонкам айцішнікаў лёгка і камфортна. Але мы таксама сутыкаемся з цяжкасцямі пры пераездзе, як усе людзі. Узнікаюць складанасці з адаптацыяй, страта ўпэўненасці ў сабе. Пачуццё «бяздомнасці», сораму і віны, калі не ўдаецца рэалізавацца так, як хацелася б.

Многія мае кліенткі адчуваюць сябе няўпэўнена пасля пераезду. Яны развівалі свае анлайн-праекты. Часта сутыкаюцца з сіндромам самазванца, пракрастынацыяй, сумам.

Асноўныя праблемы:

— пошук працы,

— пошук новага асяроддзя,

— залежнасць ад мужа (фінансавая, можа быць рызыка эмацыйнага ці эканамічнага гвалту),

— сацыяльная ізаляцыя,

— страта сацыяльнага статусу, бо ў новай краіне ты па сутнасці ніхто, трэба пацвярджаць свой дыплом, праходзіць настрыфікацыю або вучыцца зноў (калі жанчына пераязджае не па працы),

— падае самаацэнка,

— магчыма, трэба будзе зніжаць узровень дапамогі і разумець, што прыйдзецца папрацаваць.

Трэба працаваць над выбудоўваннем больш блізкіх і даверных адносін у сям'і, калі хуткасць адаптацыі ў мужа і жонкі розная. Некаторыя дзяўчаты з дзецьмі аказваюцца ў залежным становішчы — у іх няма матэрыяльных рэсурсаў сысці, калі ў адносінах нешта ідзе не так.

Муж (але гэта можа быць і жонка) становяцца больш кантралюючымі: бо «няма куды бегчы з дзецьмі». Але да мяне сярод жонак айцішнікаў з пытаннем гвалту не прыходзілі. Толькі з сямейнымі канфліктамі, якія абвастраюцца ў эміграцыі.

Як дапамагчы сабе ў эміграцыі?

— Падрыхтуйцеся да пераезду загадзя, вывучыце плюсы і мінусы горада.

— Заручыцеся падтрымкай сяброў і сваякоў, падтрымлівайце сувязь.

— Кантактуйце, не замыкайцеся ў сабе, наладжвайце новыя кантакты з людзьмі.

— Вывучайце мову і культуру краіны.

— Прызнавайце свае пачуцці і пачуцці партнёра.

— Дайце сабе час, бо працэс адаптацыі ў кожнага свой і хуткасць можа быць рознай.

— Будзьце ўважлівыя і цярпімыя адзін да аднаго.

— Калі складана справіцца са стрэсам, звяртайцеся да спецыялістаў.

— Пераезд — гэта яшчэ і сімвалічная страта звыклага жыцця, і будзе працэс гаравання, які важна пражываць, каб паспяхова адаптавацца ў новай краіне.

— Працягвайце займацца любімым хобі і спортам. Гэта падтрымлівае і дапамагае справіцца са стрэсам і складанымі эмоцыямі.

• 24
• 0
• 18
• 50
• 3
• 8
• 11
• 0