«Купленно мною в Гомле на Міхайла віна церковнаго і воцту с лішком фляшку». Калі прыносіць карысць недастатковая пісьменнасць?
Цікавую архіўную знаходку размясціў на сваёй старонцы ў фэйсбуку гісторык Дзяніс Лісейчыкаў. Гэта фрагмент богаслужэбнай кнігі, на старонках якой захаваўся маленькі летапіс выдаткаў на алкаголь. Але з гэтых побытавых запісаў можна атрымаць і інфармацыю, якой тады была мясцовая мова.
«Мова Гомельшчыны 1790-х гадоў. Паміж Насовічамі і Старымі Дзятлавічамі над Сожам.
Часам недастатковая пісьменнасць прыносіць карысць — тады можна пачуць не кніжныя словы і выразы, а пабытовыя», — піша гісторык.
І цытуе:
«А в 1794м годе в есене арендару жіду Шліоме за майстра Яна Маевскаго, парехріста, которой звоніцу работал, то за его уплатыл за напоі 6 р. 30 коп.»
«Августа 24 дня в суботу як сено скідалі в Закаблуцкой, тогда [взял] кварт 6, а в неделю еще взял кварты 4».
«Купленно мною в Гомле на Міхайла віна церковнаго і воцту с лішком фляшку, за которую уплаченно 60 коп. А на Сірной Неделі в Добранкі на віно 30 коп. А в Скітку віна за 10 коп.»
Вядомы мовазнаўца Вінцук Вячорка, каментуючы гэтыя запісы пад пастом, адзначыў, што гэты фрагмент можа быць адным з важных доказаў таго, што ў пісьмовым ужыванні беларускай мовы паміж XVII—XVIII i XIX стагоддзямі, насамрэч, не было значнага храналагічнага перапынку. Але пералом усё ж быў — змена графікі і правапіснага прынцыпу.
Каментары
у якім у якім годзе?) такое ўражанне, што нічога не змянілася...
беларуская і ўкраінская мовы на обшчэпанятным