Hazieta «Kalinkavickija naviny» nie raz pisała pra nieviadomuju žyviołu, jakaja pa načoch pranikała na padvorki haradžan i pa-źviersku raspraŭlałasia ź dziasiatkami trusoŭ. Ranicaj haspadary znachodzili złamanyja kletki z razarvanymi sietkami i toje, što zastałosia ad ich vušastych hadavancaŭ paśla vizitu načnoha «hościa».
U redakcyju haziety stali jašče i jašče pastupać paviedamleńni ad žycharoŭ horada, na padvorkach jakich taksama pabyvała «čupakabra» (tak užo tradycyjna ŭ biełaruskaj presie nazyvajuć lubuju nieviadomuju žyviolinu).
A ŭ piatnicu, 25 traŭnia, paviedamili, što «čupakabra» bolš nie patryvožyć trusavodaŭ, bo napiaredadni, u čaćvier, paśla čarhovaj načnoj vyłazki i źvierskaj raspravy nad dvuma dziasiatkami trusoŭ jana była źniščana.
Vysačyŭ i zastreliŭ źviera staršy jehier Kalinkavickaha lashasa Vital Sadoŭski, da jakoha z prośbaj ab dapamozie źviarnulisia jaho znajomyja, žychary Novaj Antonaŭki.
— U nas heta ŭžo paŭtorny vypadak, — raspaviadaje Zinaida Sieviaryn. — Pieršy adbyŭsia ŭ krasaviku. Tady źvier vyciahnuŭ z kletak i razarvaŭ dvziuch darosłych trusak, vyhryz im vantroby.
My adrazu zrazumieli, što heta vychadki niejkaha badziažaha sabaki. A ich u Antonaŭcy — hać haci. Kolki ŭžo źviartalisia ŭ roznyja instancyi — nijakaj reakcyi.
U noč na 24 maja źvier znoŭ viarnuŭsia. Hetym razam jaho achviarami stali 19 našych trusoŭ. Kali ja vyjšła ranicaj u dvor, ledź nie straciła prytomnaść. Kletki razarvanyja, paŭsiul valajucca trupiki zadušanych, zahryzienych źviarkoŭ. U tych, kaho jon tak i nie zmoh vyciahnuć z kletak, adarvanyja łapki, pahryzienyja baki… Skalečanyja źviarki byli jašče žyvyja. Jon navat dekaratyŭnaha trusa, jakoha my trymali dla dziaciej, nie paškadavaŭ…
Ja adrazu raskazała pra žachi na našym padvorku mužu. My vyklikali milicyju, napisali zajavu z prośbaj pryniać miery. Moj muž Ihar Uładzimiravič patelefanavaŭ jehieru Vitalu Sadoŭskamu z prośbaj dapamahčy vyłavić źviera, jaki dastaviŭ nam stolki kłopataŭ i strat.
Staršy jehier raspavioŭ, što haspadary niekalki razoŭ zaŭvažali kala doma vialikaha sabaku karyčnievaj afarboŭki. Jaho bačyli i ŭ tuju trahičnuju dla siamji Sieviarynaŭ ranicu. Kazali, što dniom jon chavajecca dzieści ŭ lesie.
Tajamničuju «čupakabru» vyjavili ŭ karjery. Adčuŭšy niebiaśpieku, jon sprabavaŭ schavacca ŭ lesie, ale byŭ spynieny trapnym strełam.
— Sabaka, sapraŭdy, nie zusim zvyčajny, — apisaŭ staršy jehier. — Bujny, ź vialikimi zubami. Afarboŭka poŭści šera-karyčnievaja, trochi padobny da šakała. Ale heta dakładna nie čupakabra. Chutčej za ŭsio, dziki sabaka z mocna raźvitym palaŭničym instynktam.
«Biełarusy buduć cichieńka dumać svajo. A vada kamień točyć, dyj Łukašenka fizična nie viečny». Hłyboki manałoh byłoha mytnika Alesia Jurkojcia4
Kamientary