«Mnie dali hrošy i skazali: kupi dom». Jakuju nieruchomaść maje praŭładny śviatar Lemiašonak?
Padčas adnoj z tradycyjnych «Hutarak z baciuškam» praŭładny śviatar Andrej Lemiašonak raptam vyrašyŭ raskazać, jak atrymaŭ hrošy na pakupku doma mary ad nieznajomych ludziej. «Naša Niva» pahladzieła, jakuju ž nieruchomaść maje zaŭziaty prychilnik Pucina i Łukašenki.
Andrej Lemiašonak lubić razvažać pra toje, što ludzi zaŭsiody majuć bolš, čym zasłuhoŭvajuć: «Usio toje, što my majem — heta boski avans, jaki my nikoli nie adpracujem». U adnym z efiraŭ na jutub-kanale manastyra jon zhadaŭ pra svaju nieruchomaść.
«Byŭ momant, kali mnie dali hrošy i skazali «Kupi dom». Voś ujaŭlajecie: ja chacieŭ dom. Ale heta było nierealna. Nijak nierealna. Bo patrebnyja byli niejkija hrošy. Možna było pradać dobruju kvateru, u jakoj ja žyŭ, ale dzie tady žyć, pakul…
Heta ž niemahčyma. I pryjšli ludzi, jakija dali mnie dali hrošy na paŭhoda biez usialakich raśpisak — viedali, što ja śviatar, susiedzi byli ich znajomymi. I ja za paŭhoda pavinien byŭ kupić dom».
Dalej Lemiašonak raspavioŭ, što pryjechaŭ da adnoj žančyny, jakaja jakraz pradavała dom — jak jon skazaŭ, «heta było na inšym kancy horada, u sielskaj miascovaści». I sam budynak, i ŭčastak z sažałkaj jaho vielmi ŭrazili. Ale ž vyśvietliłasia sapraŭdnaja siamiejnaja trahiedyja.
«Jana kaža: «U nas byŭ taki dom, haspadar, dzieci…» — i ŭsie jany zahinuli. Jana zastałasia adna ŭ vialikim domie. I sad z sažałkaj… Było vidać, što haspadar byŭ dobry. Joj užo heta ničoha nie treba, vy razumiejecie? Voś tak i čałaviek. Što jon sabie buduje? Nadmahille? Pomnik? Tamu treba razvažać. Ja dumaju, u nas usich jość toje, što nam treba na siońnia».
Ci nabyŭ jon toj dom, Lemiašonak tady nie raskazaŭ. Ale ž sam jon atrymaŭ dastatkova kaštoŭnych padarunkaŭ losu.
Jakaja nieruchomaść zapisana na śviatara, «Naša Niva» daviedałasia z dapamohaj «Biełpoła».
Va ŭłasnaści Lemiašonka — dom u vioscy Zacań (tam śviatar i zarehistravany). Ale zaviecca heta miesca vioskaj tolki naminalna. U realnaści ž heta amal Minsk (niekatoryja ahienctvy nieruchomaści navat nazyvajuć jaho paŭnočnaj uskrainaj stalicy). Zacań pačynajecca adrazu za kalcavoj darohaj, a zabudova tut u asnoŭnym katedžnaja.
Pamiery katedža duchoŭnika Śviata-Jelisaviecinskaha manastyra i siastryctva ŭražvajuć. Kolki ž kaštuje pasialicca niedzie pobač? Na sajcie realt.by ciapier vystaŭleny na prodaž piać katedžaŭ. Samy tanny ź ich kaštuje 128 tysiač dalaraŭ, samy darahi — 420 tysiač.
Va ŭłasnaści ŭ Lemiašonka jość i lecišča ŭ sadovym tavarystvie «Sosny-sad» (adnosicca da Ždanovickaha sielsavieta), jakoje znachodzicca ŭsiaho ŭ 10 kiłamietrach ad Minska. Na ŭčastku staić dvuchpaviarchovy dom z terasaj i prybudovaj. Jość taksama łaźnia i sažałka.
Da plažaŭ Minskaha mora adsiul kala dvuch kiłamietraŭ. Kiłamietr da elitnaha žyllovaha kompleksu «Pirs», dzie jość apteka i kramy. A ŭ krokavaj dastupnaści sanatoryi «Zialony bor» i «Enierhietyk», dzie možna nabyć abaniemienty ŭ SPA ci basiejn.
Kvatera, ź jakoj Lemiašonak byŭ nie hatovy raźvitacca navat dziela mary ab domie, — heta dvuchpakajoŭka płoščaj 54,8 kvadrata ŭ samym sercy Minska, na vulicy Karła Marksa, 42. Niedaloka znachodzicca Administracyja Łukašenki. Z voknaŭ bačny Dom aficeraŭ. U pary chvilin — Kupałaŭski teatr. Park Horkaha taksama pobač.
Dzieviacipaviarchovik pabudavali ŭ 1967 hodzie. Heta byŭ adzin z tych namienkłaturnych damoŭ z palepšanaj płaniroŭkaj kvater, dzie atrymoŭvała žyllo savieckaja elita — čynoŭniki, piśmieńniki, artysty, vučonyja.
U architekturnym płanie budynak unikalnym tym, što kožny jaho padjezd znachodzicca na svaim uzroŭni, tamu što dom raźmieščany na davoli krutym spusku. Pabudavali jaho pa prajekcie zasłužanaha architektara BSSR Juryja Špita. Sam jon razam ź siamjoj žyŭ u čatyrochpakajoŭcy ŭ hetym samym domie.
U sakaviku na sajcie realt.by byli vystaŭleny na prodaž dźvie kvatery ŭ domie na Karła Marksa, 42: adnu ź ich (trochpakajoŭku) sprabavali pradać za $197 tysiač, za inšuju (čatyrochpakajoŭku płoščaj 164 kvadraty) haspadary płanavali atrymać $497 tysiač.
Hetuju kvateru Andrej Lemiašonak nie nabyvaŭ, a atrymaŭ u spadčynu.
Jak Śviata-Jelisaviecinski žanočy manastyr pieratvaryŭsia ŭ sapraŭdny biznes-chołdynh
«Ja nie viedaju, chto i kaho vybiraje». Praŭładny śviatar Andrej Lemiašonak spadziajecca, što zamiest jaho niechta prahałasuje
Śviatar Lemiašonak zaklikaŭ achvotnych chutčej pierajazdžać u Biełaruś, bo chutka siudy pryjedzie «ŭsia Jeŭropa» i miesca moža nie chapić
Žycharcy Mahilova pahražajuć kryminałkaj za toje, što źniała ranišniuju čarhu ŭ rehistraturu1
Kamientary