Na śpiektakli hetaha biełarusa kvitki raskuplajuć za niekalki miesiacaŭ da pakazu
U finalnaj scenie hieroi spuskajucca ŭ zału i siadajuć kala hledačoŭ.
Na dniach žurnalisty trapili na čarhovuju premjeru ŭ RTBD. Najbližejšyja kvitki na śpiektakl zaraz dastupnyja ŭ sakaviku. Chočacie paspračacca z kasiram? Pačujecie ŭ adkaz: «A što vy chacieli, heta ž Karniah…» I praŭda, niezaležna ad teatra, imia hetaha režysiora asacyjujecca z anšłaham u zale i hałodnymi hulniami ŭ sprobie vychapić kvitok, piša Onliner.by.
«Zabałoćcie» zaviaršaje trypcich pastanovak pad nazvaj «Pieśnia ŭ adnoj dziei».
Bazirujucca jany na biełaruskich narodnych śpievach i adpaviedna zakranajuć try temy: viasielle («Šlub ź vietram»), naradžeńnie dziciaci («Pačupki») i śmierć (samo «Zabałoćcie»).
Jaŭhien Karniah na paru z Kaciarynaj Avierkavaj pracujuć nad biełaruskim falkłoram, pieraasensoŭvajučy padziei, što kožny z nas sustrakaje ŭ svaim žyćci.
Usie my choć raz byli na viasielli (mahčyma, i nie na svaim), bačyli matulu ź dziciom, raźvitvalisia ź blizkimi.
Siužet śpiektakla varta pahladzieć na sajcie zahadzia: jaho asnovaj stała realnaja historyja vaśmi bratoŭ, što nie viarnulisia z frontu padčas Vialikaj Ajčynnaj vajny. Bol, strata i strach adlustroŭvajucca ŭ narodnych pieśniach.
U zale haśnie śviatło, i ty adčuvaješ siabie ŭ vioscy matuli — pierada nami vialiki zaśniežany pahorak, nievialičkaje aziarco, mikrafony, što zdalok nahadvajuć čarot. Žančyna hadoŭ 50 vychodzić da hledačoŭ u ciopłym kažuchu, ale bosaja — i pačynaje klikać «dziadoŭ» — adpaviedna, pamierłych prodkaŭ. Pastupova inšyja akciory dałučajucca da jaje na scenie, i ich hołas źlivajecca ŭ chor. Šmathałosnaść — asnoŭnaja «prykmieta» tryłohii.
Užo niekalki hadoŭ Karniah pracuje ź minskim teatram lalek — i ŭ «Zabałoćci» heta adčuvajecca davoli mocna. Ź dźviarej u ziamli pasiarod pahorku źjaŭlajecca fihura čałavieka. Zamiest ruk, noh i navat hałavy ŭ jaho — rydloŭki. Paźniej z mylic chłopcy na scenie składajuć vialikuju karovu. (Nie možacie sabie takoje ŭjavić?).
Žyvioła hučna kliča kahości, staje na zadnija kapyty, vyciahvaje hałavu ŭ pieršyja šerahi — padajecca, možna da jaje dakranucca.
Zatoje možna paraić vybirać kvitok u pravaj pałovie zały. Na śpiektaklach hetaha režysiora šmat zaležyć ad taho, dzie vy budziecie siadzieć i na jakija sceny vam adkryjecca najlepšy vid. U pravaj častcy kolkaść ich najbolšaja.
Dla siabie vydzialaješ try admietnyja momanty historyi: raźvitańnie pierad adpraŭkaj na vajnu, stanaŭleńnie sałdata (aholenaje cieła chłopca zachaplaje šyniel) i jaho pachavańnie.
Hieroj, jakoha kładuć u jamu siłkom, namahajecca paźbiehčy śmierci. Jon kryčyć, płača, paŭtaraje ruchi ź minułych śpiektaklaŭ (vidavočna, zhadvajučy svajo žyćcio da vajny). Ale ŭsio marna. Mahiłu — dźviery ŭ inšaśviet — zamykaje jaho dziaŭčyna.
Śpiektakl padaŭsia vyklučna žanočym — i heta z ulikam takoj mužnaj historyi. Sceny z mužčynami na vajnie adychodziać na druhi płan — i my fakusujemsia na žyćci, jakoje praciahvajecca ŭ vioscy. Tut žanočaje hora, kryŭda na los, što skłaŭsia mienavita takim čynam, sproba znajści ŭ sabie siły ruchacca dalej. Žančynie davodziłasia kałychać hetych chłopčykaŭ na svaich rukach, žančynie daviadziecca i apłakać ich śmierć.
Čas ad času robicca ciažka prabivacca skroź vialikuju kolkaść simvałaŭ — łaŭlu siabie na dumcy, što mnie patrebny dadatkovyja ruki, kab paśpiavać zanatoŭvać usie sceny dla hetaha tekstu.
Čamuści źjaŭlajecca adčuvańnie, što «Zabałoćcie» ruchajecca chutčej za «Šlub» ci «Pačupki», niahledziačy na takuju zmročnuju temu.
U finalnaj scenie hieroi spuskajucca ŭ zału i siadajuć kala hledačoŭ. Śpieŭ praciahvajecca. I ty adčuvaješ siabie častkaj hetaha choru, častkaj ahulnaj historyi. Akciory vychodziać na čatyry pakłony zapar. Huł abmierkavańniaŭ, spačatku napoŭniŭšy pavierchi teatra, rassypajecca pa vulicach Minska. Śpiektakl skončyŭsia.
Lekaŭ ad śmierci nie isnuje, ale isnujuć rečy, što dapamohuć ź joju spravicca, — i hety śpiektakl adna ź ich.
Kamientary