Spynicie pašyrać hetu chłuśniu, što niby polskija zakony dazvalajuć navučańnie pa-biełarusku tolki hramadzianam Polščy. Heta ž chłuśnia i niapraŭda, bo zakonami Ŭnii Eŭrapiejskaj biełaruskim hramadzianam dazvolena navučać svaich dziaciej pa-biełarusku ŭ Polščy ŭ polskich škołach. Dastatkova napisać zajavu, ale biełarusam usio "kakaja raźnica?"

Vital, jo adčuvańnie, što Polšča kładzie bołt na zakony ES, a zhodna z polskimi zakonami biełarusy (nie majučy polskaha pašpartu) nie mohuć navučacca pa-biełarksku. I heta fakt. I Polšča hetym karystajecca kab chutčej asimilavać biełarusaŭ. Polski pašpart možna atrymać paśla 8 hadoŭ, za hety čas biełarusy asimilujucca i zabuduć rodnuju movu.

A niekatoryja haniebniki i za miažoj trymajucca ruskaha śvietu. Uspomnić rodnuju movu - heta niekalki dzion, ale praściej vyvučać zamiežnuju z nula, ale tolki nie svaju, dy na rasiejskaj usim tłumačyć, što ty narmalny biełarus, za niezaležnaść, suprać Rasiei... ćfu ŭ tvar.
Našaja mova - praciah movy Rusi i Vialikaj Litvy, a ichniaja - ubohi dyjalekt bałharska-tatarskaj.
Našaja kultura - jeŭrapiejski šlach, ichniaja - dehradacyja

Małajcy, dziakuj usim chto padtrymlivaje rodnuju kulturu za miažoj., diehradacija takim kak ty i v Jevropie harantirovana. I nikakaja mova nie spasiot.

Žyvie Jatviaź-Biełaruś !

Kantakt abo spasyłku dali b. Znajsci niemahčyma.