Плялі вянкі, варажылі і пяклі гіганцкую смажанку.
У парку сярэднявечнай гісторыі «Сула» арганізатары падрыхтавалі два варыянты купальскай праграмы: дзённую і вечаровую, піша «Точка».
Напрыклад, днём, акрамя традыцыйных купальскіх майстар-класаў па пляценні вянкоў з бярозавых галінак, траў і палявых кветак, гасцей частавалі духмянай смажней з двухметровай патэльні. Ахвотных пакаштаваць такі ласунак было вельмі шмат.
«Наша смажня з каўбасой, бачковымі агуркамі і фірмовым соусам прыгатаваная па старадаўнім беларускім рэцэпце. Яе можна параўнаць з беларускай хатняй піцай з адной адметнай асаблівасцю: цеста для падрыхтоўкі мы выкарыстоўвалі не тугое, а вадкае дражджавое, што, безумоўна, робіць страву вельмі мяккай і лёўкай», — распавёў шэф-кухар парку сярэднявечнай гісторыі «Сула» Юрый Балалаеў.
У гэты ж час усе ахвотныя маглі прыняць удзел у купальскіх народных гульнях-знаёмствах «Яшчур», «Явар» і «Ручаёк». Карагоды і танцы вакол вогнішча — яшчэ адзін нязменны атрыбут Купалля.
Так з пакалення ў пакаленне людзі перадавалі даніну павагі сваім продкам і ачышчаліся з дапамогай энергіі агню ад усяго негатыўнага.
Купальскія песні ў выкананні легендарнага Нацыянальнага акадэмічнага хору імя Генадзя Цітовіча стваралі ў гэты дзень на тэрыторыі парку асаблівую атмасферу старажытнага паганскага свята.
Пад час майстар-класа па пляценні купальскіх вянкоў любы ахвотны мог сплесці ўпрыгожванне на свой густ, разнастаіўшы бярозавую аснову папараццю, палынню, рамонкамі, крываўнікам і іншымі травамі. Чаму плялі вянкі на Купалле?
Адказ просты: святкаванне Купалля прыпадае на перыяд летняга сонцастаяння, а вянок — гэта сімвал сонца і чысціні.
Вянкі пускалі па вадзе, каб пазбавіцца ад усяго дрэннага. І, вядома, каб паваражыць — даведацца свой лёс: калі вянок стаяў на месцы, гэта прадвесціла стабільнасць у жыцці, а калі віхляў па вадзе, то наперадзе чакаў звілісты і нялёгкі шлях.
Скачкі праз вогнішча — яшчэ адна абавязковая частка праграмы. Лічыцца, што той, хто пераскочыў праз купальскае вогнішча, таксама пазбаўляўся ад усяго негатыўнага. Ёсць прыкмета: калі ў закаханых пад час скачка рукі не размыкаюцца, то іх шлюб будзе моцным, доўгім і шчаслівым.
Таксама ўвечары ў парку можна было сустрэцца з лесуном, чортам і купальскім дзедам, здзейсніць заплыў па вечаровай Суле, паглядзець у батлейцы міні-спектакль па матывах твора Адама Міцкевіча «Свіцязянка», пакаштаваць духмяную травяную гарбату і, вядома, паспрабаваць шчасця ў пошуках запаветнай папараць-кветкі.
Закаханыя ў Мінску хацелі сабраць з падпісчыкаў $10 тысяч на вяселле мары. Колькі ж у выніку ім заданацілі?13
Каментары