Інтэрнэт і СМІ22

Самы папулярны ютуб-блогер Беларусі Мікіта Мелказёраў шчыра пра адмову ад алкаголю, знаёмствы ў інтэрнэце і журналістыку

Журналіст Мікіта Мелказёраў уварваўся ў беларускі ютуб са сваім праектам. Атрымалася бадзёра: канал «Жыццё-маліна» стартаваў толькі летам, а некаторыя выпускі ўжо б'юць рэкорды — гутарка з Арцёмам Шрайбманам сабрала больш за 500 тысяч праглядаў, з Сяргеем Чалым, Вольгай Хіжынковай і Аленай Леўчанка — больш за 350 тысяч праглядаў. Але жыццё самога Мікіты не менш цікавае, чым у яго суразмоўцаў. Пра дзяцінства ў Хабараўску, завязку з алкаголем, спіс жанчын, журналістыку і заробак у ютубе — у гэтай шчырай і іранічнай гутарцы.

Мікіта Мелказёраў пачынаў як спартовы журналіст. Працаваў у газеце «Усё аб футболе», на партале «Трыбуна», пасля перайшоў на «Анлайнер».

«У футбольнай раздзявалцы дачытваў Дастаеўскага, пацаны гэтага не разумелі»

«Наша Ніва»: Ты нарадзіўся ў Хабараўску. Часта бываеш там?

Мікіта Мелказёраў: Вельмі даўно не быў. У мае 5 год мама мяне адправіла сюды, у Мінск. Я быў з бабуляй і дзядулем, пакуль яна там разводзілася і давучвалася ў інтэрнатуры. Праз год мама вярнулася, і з гэтага пачалася мая мінская гісторыя. З татам мы апошні раз стэлефаноўваліся, калі мне год 11 было. Патрэбны быў дазвол на выезд за мяжу, і мама сказала: ну табе ж ён патрэбны, таму ты і звані. Цяпер з хабараўскіх сваякоў я камунікую толькі з бабуляй — яна ў мяне вельмі крутая: Марсельеза Серапіёнаўна, дырэктар дзіцячага садка, у які я хадзіў. Яна валодае WhatsApp, дасылае розныя відэа.

«НН»: Чаму так і не з’ездзіў туды?

ММ: Не ведаю. Я тры гады назад лятаў у Японію, і там маніторчык паказваў, што я пралятаю над Хабараўскам. Думаю: гэта максімум, на які я забраўся за 25 год. У мяне няма нейкага асаблівага цяпла да таго месца. Я разумею, што гэта мае сваякі, я ўдзячны, што бабуля пра мяне памятае, але гэта нешта вельмі далёкае. Было б цікава ў плане турызму, і я разумею, што трэба з’ездзіць, можа, з Кітаем сумясціць падарожжа, але часу няма.

І каб даляцець туды, канечне, трэба нырку прадаць, а я пакуль планую з ёй пажыць.

«НН»: А якія-небудзь успаміны захаваліся пра Хабараўск?

ММ: Мы жылі на вуліцы ці Авіяцыйнай, ці Аэрадромнай, дзед быў лётчыкам, і адтуль мая слабасць да сцюардэс (усміхаецца). Мяне не даглядзелі, я аб батарэю галаву разбіў — усё ў крыві, бабуля раве. Добрыя ўспаміны.

Тата быў старшынёй хабараўскага камсамолу, яго нават у савецкі час па тэліку паказалі. А потым ён стаў займацца бізнэсам, ганяць з Азіі машыны праварульныя.

Памятаю, што было шмат ікры, чырвонай рыбы, я яе люблю. Мама расказвала, што ў ардынатарскай у іх стаяў трохлітровы слоік ікры з уторкнутай лыжкай і ніхто яе не еў.

«НН»: Чаму не стаў футбалістам? Было ж: трэніроўкі, ДзЮСШ…

ММ: Не хачу, каб пацаны-футбалісты крыўдзіліся, але з цяперашнім узроўнем беларускага футболу, думаю, у мяне былі б шанцы, бо ён моцна дэградуе апошнім часам. Тут у прынцыпе патрэбны прысутнасць і стараннасць. У мяне яны былі, але не было таленту. А там была дастаткова таленавітая генерацыя (Ягор Філіпенка, Міша Сівакоў), якая пасля стала трэцяй на моладзевым чэмпіянаце Еўропы. Плюс мне не хапала смеласці, нахабства, каб прабівацца. Я ў раздзявалках дачытваў Дастаеўскага, пацаны гэтага не разумелі.

Прыкладна з 10 класа я перайшоў з футбола на піва, таму спакойна паступіў ва ўніверсітэт, на журфак.

«НН»: Гуляеш дагэтуль?

ММ: Хаджу гуляць, часам з мужчынкамі старэйшымі за мяне, я ўсё бліжэй да ветэранскай групы. Міні-футбол — не мой від спорту, вялікі я ўжо не цягну, таму гуляем у сярэдні. Аматарская каманда «Захад-3» — гэта ўсё было вельмі даўно. Я на «Анлайнер» перабраўся год пяць таму, і скончылася ўсё. Максімум, што мы гуляем — гэта з журналістамі збіраемся павесяліцца. Мне падабаецца ўся гэта атмасфера, гумар — ён не столькі інтэлектуальны, колькі разлічаны на рэакцыю, фанетычны, на нейкім нахабстве, грубасці пабудаваны. Плюс гэта карысна для здароўя.

«Гэта была нармальная тэма, калі мы замест пар ішлі піць піўко»

«НН»: У 21 ты завязаў з алкаголем. Чаму?

ММ: Мне здаецца, нават у 20. Памятаю, жартаваў, што ў Амерыцы з 21 дазваляюць яго прадаваць, а я ў 20 ужо дыскваліфікаваўся. Я позна дастаткова пачаў, у 16, і зразумеў, што мае гены дрэнна адбіваюцца, я ўцягваюся. Я вучыўся на свабодным факультэце, дзе ў прынцыпе гэта была нармальная тэма, калі мы замест пар ішлі піць піўко ці не піўко, і заўважыў, што нейкі я сумненькі станаўлюся, нецікавы і некантралюемы.

Таму было прынята рашэнне заканчваць з гэтай фігнёй.

«НН»: Гены — гэта што? Хтосьці ў сям’і любіў выпіць?

ММ: Тата ў мяне з такімі праблемамі — гэта сумная гісторыя, я не хацеў бы яе паўтараць. Навошта гэта маці: яна спачатку цярпела майго бацьку, потым мяне — too much. Дый станавілася зразумела, што па здароўі гэта ў любым разе будзе біць. Таму я вельмі рады, што хапіла мазгоў прыняць рашэнне ўсё скончыць.

Я разумею, што сітуацыя ненармальная. Я чалавек полюсаў — або так, або не, пасярэдзіне нічога не бывае.

«НН»: Як гэта было? Проста сказаў сабе: «усё, не п’ю»?

ММ: Я прачнуўся ў інтэрнаце — гэта быў май, фінал чэмпіянату свету па хакеі прайшоў. Напярэдадні была нейкая тусоўка на Мінскім моры: цёпла, я ў гавайскіх шортах. Зранку ў панядзелак надвор’е перамянілася, усе ў доўгіх штанах, ухутаныя, а я сяджу як дурачок пад факультэтам у гэтых гавайскіх шортах. Нейкі ўвесь пабіты, затра**ны, настрою ісці на пары няма. Я адпаведна зноў іх прагульваю. У мяне было дрэнна з вучобай, я рэдка наведваў універсітэт.

«НН»: Гэта было проста валявое рашэнне ці дапамога доктара?

ММ: Маці мне дапамагала — павадзіла па спецыялістах. Не ведаю, што яны нада мной рабілі, але гэта аказала эфект. Мяне, напэўна, моцна напужала ўся гэта гісторыя, таму годзік я стабільна трымаўся. Была сітуацыя, калі мне на эмоцыях захацелася выпіць, але добры чалавек адгаварыў. І ўсё, пасля намераў асаблівых не было.

У грамадстве дзіўныя адносіны да гэтых працэсаў. Калі ты вылечыў рак — ты прыгажун, устаў пасля пералому пазваночніка — таксама. А калі ў цябе былі праблемы з алкаголем і ты перастаў піць, то ты проста аднавіў статус-кво. Таму важна казаць, што гэта хвароба. 

Калі я скончыў піць, мы ўсё адно працягвалі збірацца кампаніяй. І ў нас жа канон — нешта трэба трымаць у руцэ. Ты бярэш колу. І ў нейкі момант я стаў разумець, што калі заліваўся півам, я траціў прыкладна тыя ж грошы. Ад гэтага стала крыху страшна. Гэта гісторыя пра фінскі алкаголь, які каштуе шалёных грошай, яна правільная. Даступнасць яго ў нас мяне пужае.

«НН»: Якія цяпер адносіны са здаровым ладам жыцця?

ММ: Мне крыху наломна, і я сябе лаю за гэта. ЗЛЖ дагэтуль успрымаецца як мода. Я нядаўна рабіў тэкст з хлопцам, які казаў: важна зразумець, што гэта здаровы лад жыцця, а не перыяд. І мне б вельмі хацелася ў сябе гэта замацаваць — з-за апошніх падзей, якія на маю псіхіку ўплываюць, я ў залу не хаджу. ЗЛЖ — крутая тэма, і яго трэба прышчэпліваць з юнацтва. Я б мяняў урокі фізкультуры — тлумачыў школьнікам, што трэба клапаціцца пра цела з самага дзяцінства. Бо мы, дзеці постсавецкія, прыходзім да гэтага толькі цяпер.

У мяне то пуста, то густа. Я ў пачатку мінулага года пахудзеў на 14 кілаграмаў, а пасля набраў 12. Мне 32 гады, мой арганізм «дзякуй» за гэта не скажа.

«НН»: А калі быў у сваёй найлепшай форме?

ММ: Мне здаецца, у гадоў 26, калі зразумеў, што трэба ісці ў залу. На першыя спробы водгук арганізма заўсёды добры. 

Мне спадабалася хударлявасць, якая была ў мяне вясной у разгар пандэміі. У мяне эстэтыка руху змянялася нават, гэта вельмі прыкольна. Я тады якраз глядзеў «Last dance», дакументалку пра Джордана — і там баскетбалісты ўсе высокія, у іх даўгія пальцы. Нават па «Маліне»: калі глядзець вокладкі з Гурковым і пасля з Чалым, дык я ў два разы шырэйшым станаўлюся. Тая форма мне падабалася. Калі ў краіне не пазачыняюць залы, то планую заняцца.

Цікава, што тры гады таму заняцца здароўем — гэта значыла пайсці ў залу, а цяпер — пайсці па ўрачах, аналізы здаць.

«Я б хацеў, каб у мяне была адна жанчына і мы жылі шчасліва»

«НН»: Колькі разоў на дзень заходзіш у ціндар?

ММ: Перастаў заходзіць. Мяне засмуціў неяк ціндар насамрэч. Апошнім часам ты заходзіш, і перапіска пачынаецца з таго, што «о, «Маліна», прыкольны праект». І ўжо не так цікава.

«НН»: А што не так?

ММ: У ціндара ж які механізм? Ты заходзіш туды, а потым максімальна павінен перавесці ўсю камунікацыю ў інстаграм. Бо інстаграм — больш паказальная сацсетка. Плюс у мяне мінулай восенню за тыдзень было два выпадкі, калі ў дзяўчат стаялі не іх фоткі. Я такое дзіка не люблю, па-дзіцячы засмучаюся, калі такое здараецца.

«НН»: Гэта ты высветліў ужо на спатканні?

ММ: Не, высветліў, калі пачалі перапісвацца і яна такая: я магу табе нешта даслаць. І я разумею: блін, ну навошта мяне падманваць, я ж да вас з усёй душой, свае найлепшыя фатаграфіі выклаў.

Таму да ціндара ў мяне ёсць недавер. Лепш знаёміцца ў інстаграме, заўсёды зразумела, як сябе чалавек паводзіць. Можна праглядзець сторыз: калі чувіха неадэкватная, яна гэта адразу пакажа. Лепш за ўсё знаёміцца ў жыцці, але гэта для смелых.

«НН»: А які алгарытм знаёмства ў інстаграме?

ММ: Ведаеш гэтыя мемы: я лайкнуў цябе чатыры разы, чаму ты не адказваеш мне? (усміхаецца) Глядзі, як гэта робіцца. Самыя прыгожыя жанчыны заўсёды ў акаўнтах фатографаў, якія здымаюць ню ці бялізну. Таму заходзіш, бачыш нармальныя формы і клікаеш на чалавека.

Мінск — такі маленькі горад, асабліва праз палітычную міграцыю, усе адно аднаго ў выніку будуць ведаць. І ў плане прыгожых людзей таксама.

Вельмі добрым механізмам для сустрэч была б праца, бо ты бачыш людзей у крызісных сітуацыях. Але на працы нельга.

«НН»: Ты ў падкасце «Паўгадзіны кардыё» расказваў, што ў цябе было каля 50 жанчын. Гэта шмат?

ММ: Не ведаю. Упэўнены, што ў горадзе хапае людзей, у якіх было гарантавана больш. У ідэале я б хацеў, каб у мяне была адна жанчына і мы жылі шчасліва. Пасля 30 мяне стала хіліць да таго, што торгацца не ахвота (знаёмствы — гэта шмат рухаў: даведвацца пра чалавека, разводзіць яго), хацелася б вызначыцца і мець надзейны тыл, бо гэта сапраўды вялікая падтрымка. Калі ўспрымаеш адносіны як крыніцу сваёй сілы, мне здаецца, гэта правільна. Але я ні ў якім выпадку не хэйчу тых, хто цяпер гуляецца ў накапленне.

«НН»: А як вёўся гэты спіс? 

ММ: Мой спіс мог патрапіць у РУУС некалькі разоў, бо тэлефон, у якім ён быў, я аддаў сябрам, калі яны хадзілі на акцыі. Але яны знеслі ўсе наладкі, і спісу майго не засталося. Таму цяпер я нічога не дакажу.

«НН»: На журфаку папулярнасцю карыстаўся? 

ММ: Не. Гэта цікавы момант — прыходзіш на журфак і думаеш: вось цяпер пачнецца такое студэнцтва, як паказваюць у «Амерыканскім пірагу». Нічога такога не было. Тым больш першыя два курсы я піў. Хоць калі хлопцаў на курсе умоўна 10, вы ўсе цікавыя, бегаеце, як зубры з Чырвонай кнігі.

Але заўсёды добрае я чуў пра лінгвістычны — што там цудоўныя жанчыны, у плане кахання ўсё выдатна. Напэўна.

«НН»: Як гэта — у 27 год з’ехаць ад мамы?

ММ: Позна, але нармальна. Мне было дзіўна насамрэч, я занадта прывык, занадта доўга знаходзіўся ў бацькоў. Крута з’ехаць, бо ў цябе нармалізуюцца адносіны: бытавуха вельмі напружвае. І калі я цяпер прыязджаю да мамы, бабулі, іх двух катоў, я зараджаюся там.

У мяне з’явілася фінансавая магчымасць жыць асобна, і гэта стала весела. Хаця б таму, што ёсць пэўныя моманты па побыце, якія ты хочаш сам весці, і па жанчынах, якіх ты хочаш прыводзіць. Мая мама вясёлая, яна кажа: я не супраць, прыводзь. Але я, напэўна, не змог бы. 

Гэта трэба было зрабіць, безумоўна, раней. Я за ўвядзенне канону, што 18 год — і, хлопец, ідзі, спрабуй жыць сам. Мне здаецца, што рабяты з рэгіёнаў, якія з’язджаюць у інтэрнаты, больш рвуцца да поспеху і больш дасягаюць у пэўным перыядзе. Яны больш галодныя.

«Мае аранжавыя красоўкі прадалі нейкім артыстам — ці ў цырку, ці то ў тэатры спатрэбіўся імпазантны абутак»

«НН»: Ты моднік?

ММ: Так. Мне падабаецца эстэтыка, калі нешта прыгожа выглядае. Падабаецца, напрыклад, заганяцца па кадру. Мне пасля інтэрв’ю з Чалым пісалі: трэба было надзець кашулю, каб вы былі на роўных. А я разумею, што ў мяне сваё бачанне. 

У мяне праблема са спажываннем. Дзяцінства абмежаванае ў нас усіх было, не развіты мас-маркет, не тыя магчымасці ў сям’і, і калі ты сам пачынаеш зарабляць, першы час займаешся пераборам: купляеш усё, што ты бачыш. Плюс пачынаецца нейкая інерцыя, калі табе нешта дораць ці падганяюць. Таму раз на паўгода я ўсё чышчу, адпраўляю частку адзення ў «Бананавы фургон» (сэрвіс, які збірае і перапрадае непатрэбныя рэчы, а грошы з гэтага накіроўвае на сацыяльныя праекты — «НН»).

Я люблю стылёвы абутак. Нядаўна глядзеў серыял «Люпэн» на Netflix — яго можна глядзець толькі за тое, як галоўны герой носіць першыя «джорданы». Мне падабаецца фантазія, якую праяўляюць людзі, што Мінск становіцца прыгажэй — прынамсі да жніўня станавіўся. З’явіўся доступ да адзення, і многім западло выглядаць аднолькава. Цікава спалучаць дарагое і таннае, сёрфіць сэканд-хэнды.

Я кайфую ад таго, як адзенне можа памяняць чалавека. Сёння да вас збіраўся і разумею, што ў мяне ёсць моманты па чорным, паліто ад старызніка таксама прыкольнае. Апранаюся і бачу, што настрой стаў лепшы.

Я хутчэй буду чытаць часопіс GQ, чым [адзін тэлеграм канал]. Тым больш цяпер гэта добрая магчымасць выпасці з гэтай павесткі.

«НН»: Колькі ў цябе пар красовак?

ММ: Тут якая гісторыя. Cпачатку ты проста купляеш красоўкі, бо можаш гэта зрабіць. Пасля пачынаеш выбіраць. Памятаю, быў момант, калі я вельмі захапіўся тэмай снікерхэдства, стаў сядзець у пабліках і ў нейкі момант злавіў сябе на думцы, што спрабую замовіць чарговыя красоўкі. У мяне быў фэйл — я замовіў сабе аранжавыя красоўкі Nike (ці нават боты, бо яны высокія), прытым што мне не было з чым іх насіць. Згубіў вялікія грошы на іх, аддаў пасля рабятам знаёмым у краму. Яны прадалі іх нейкім артыстам — людзям ці то з цырка, ці то з тэатра спатрэбіўся такі імпазантны абутак.

Цяпер у мяне ў актыўнай носцы пар восем. І, напэўна, пар пяць ёсць тыпу да бабулі на лецішча з’ездзіць. Кеды яшчэ ёсць..

Першыя «джорданы» класічныя — пара абутку, якую сапраўды хачу купіць, але гэта дзікія грошы.

«НН»: Колькі?

ММ: На рэлізе яны будуць каштаваць $200-250, але на перапродажы цана моцна павысіцца. $200 — гэта псіхалагічны максімум, якія я магу заплаціць за красоўкі. 

Абутак у мужчын павінен быць у парадку, як мне здаецца. І ўмець насіць і спалучаць яго — вельмі класна. Тым больш гэта самая даступная радасць: паглядзеў уніз — выдатна, прыгожа.

«Горшае, што ёсць у праекце «Жыццё-маліна», — гэта вядучы»

«НН»: Давай пра журналістыку. Самы складаны суразмоўца на тваю памяць?

ММ: Я раней пісаў пра футбол і часта параўноўваў Чыжа і Капскага. Гэта былі дзве асноўныя сілы ў беларускім футболе, і прытым што Капскі асацыяваўся з дабром, а Чыж са злом, і ў нас былі цёплыя адносіны з Капскім, мне было камфортней размаўляць з Чыжом, бо ён адказваў на твае пытанні. А Капскі заўсёды быў зацікаўлены ў стварэнні сваіх сэнсаў. Ён гарманічна ўводзіў цябе ад пытання і пачынаў казаць пра праграмныя рэчы, якія яму патрэбны былі. 

У ютуб-праекце ўсе больш-менш размаўляюць. Але ў мяне вось якая думка: у нас жа няма паняцця вядомасці і папулярнасці. Мне здаецца, гэта дрэнна і кажа пра адсутнасць інтарэсу да ўнутранага рынку. І таму многія людзі, якія нешта ўяўляюць, дзіўна паводзяць сябе, калі прыходзяць на інтэрв’ю. Пачынаюць закрывацца, маўчаць. Гэту культуру трэба ствараць.

«НН»: Калі б выкладаў на журфаку, якія б тры парады для добрага інтэрв’ю даў?

ММ: Рыхтавацца. Не ў рэжыме «гадзінку пачытаю ў гугле», а тэлефанаваць сябрам, пачытаць папярэднія інтэрв’ю, каб адштурхнуцца, але пры гэтым не ствараць паўтораў. Праверыць тэхніку абавязкова, бо ў мяне пару раз злятала ўсё. І кайфаваць. Мне падабаецца, калі ў гутарцы адно выліваецца з іншага і я не абломліваю чалавека, трэба чапляцца за тэму. Пасля я дастану тэлефон, даб’ю нейкія пытанні. Таму парада — не надта быць залежным ад пытанняў, якія ў цябе падрыхтаваныя. Бо часам героі цытуюць самі сябе і не расказваюць нічога новага.

«НН»: А ты сам сябе камфортна адчуваеш на відэа?

ММ: Горшае, што ёсць у праекце «Жыццё-маліна», — гэта вядучы (цытата маіх аператараў). Я цудоўна разумею, што не тэлевізійны чалавек, у мяне лянівая губа верхняя, не хапае гукаў у роце, мне часам не падабаецца, як я сяджу. Але я працую з гэтым усім. Мне падабаецца варушняк. Калі стаіць святло, людзі бегаюць, і мы робім нешта вялікае. А адчуваю сябе, як у радзільні.

Я вельмі натхняюся усім гэтым. Такая тэрапія класная. Калі ты 4-5 гадзін без навін, цалкам у працэсе. Калі мы выпусцілі пілотны выпуск, да мяне Саша Івулін прыбег, які канал «ЧестнОК» вядзе, і такі: давай я цябе зафорсю крыху? Ён запісвае відэа, трымае GoPro, і яго так адрэналін б’е, што рука трасецца. І я думаю: а калі мяне так апошні раз калбасіла ад працы? Гэта ні ў якім разе не папрок майму «Анлайнеру», я працаваў з задавальненнем, але менавіта перадаргазменнага стану ў мяне не было даўно.

Тым больш ёсць рацыянальны момант: Беларусь — краіна незанятых ніш. І тут можа проста браць і спрабаваць рабіць па-свойму.

«НН»: Наколькі разумею, ты з «Анлайнера» звольніўся.

ММ: Не, не звольніўся. Я вельмі ўдзячны кіраўніцтву за разуменне. Цяпер ва ўсіх медыя пасля жнівеньскіх падзей калегі калі не сваякамі сталі, то вельмі блізкімі прыяцелямі. 

Я сумяшчаю. Працую ў відэааддзеле, раз-два на тыдзень пішу тэксты — гэта трымае мяне ў форме. Гэта важна, бо, як мне здаецца, пісьмо дапамагае, калі ты фармулюеш і структуруеш свае думкі. 

Відэа мне вельмі цікава. Ты разумееш, што цяпер гэта тваё жыццё — нейкія здымныя пляцоўкі, пошукі лакацый, усе гэтыя пятлічкі, нагледжанасць. Мне пасля Чалага напісала калега: у цябе бачная база ад мікрафона. А мы перад гэтым заганяліся, што амерыканцы паказваюць усю ўнутранку, і адмыслова не хавалі. З такімі момантамі можна гуляцца, каб людзі нерваваліся не толькі наконт маёй чырвонай шапкі ў кадры, але і наконт мікрафона, каб прылятала плюс 50 каментароў.

«НН»: Канал прыносіць ужо грошы?

ММ: Не-а. У нас жа няма рэкламы. Пакуль працуем над гэтым. У нас быў шалёны рост першы сезон, мы ўзляцелі так, як не чакалі. У любым разе першая задача — паказаць рэкламадаўцу, што мы можам рабіць прыгожа.

«НН»: Па тваіх падліках магчыма нармальна зарабляць у беларускім ютубе? 

ММ: Напэўна. Я хачу гэтага. Зарабляюць жа ў Расіі на гэтым неяк. Я разумею, што ў іх большая рэкламная база, але… Ёсць момант рамантычны. Мне нічога не гарантавана: умоўна, праз год я закрыю ютуб і буду спакойна пісаць навіны. Але трэба паспрабаваць цяпер.

У нас галоўны чалавек па праглядах — гэта А4, нас з ім нельга параўноўваць: там і іншы кантэнт, і працуе ён на рускую аўдыторыю ў асноўным. У нас 80-90 % публікі — беларусы, і гэты механізм камерцыйны можа спрацаваць, таму што ўмоўныя тэлефоны рускай публіцы будуць прадаваць рускія блогеры, а беларусам, магчыма, спатрэбяцца рабяты накшталт мяне. А калі што — прадам красоўкі і штосьці даздымаем.

«НН»: Скончу тваім пытаннем: жыццё — маліна?

ММ: Я вельмі хачу, каб жыццё было малінай, імкнуся да гэтага, імкнуся ў цяперашняй сітуацыі ўсяляк радавацца. Я пісаў восенню пост, што шчасце ў наш час — гэта таксама форма пратэсту.

Жыццё час ад часу — кусок г**на, але гэта яўна не нагода яго не любіць. І калі ты бярэш на сябе адказнасць, ты можаш зрабіць усё вельмі класна і кайфова.

Каментары2

  • DR MAXWELL
    13.04.2023
    [Рэд. выдалена]
  • DR GUS TEO
    10.07.2024
    [Рэд. выдалена]

Што за чамадан носіць каля Лукашэнкі ягоны ахоўнік? Не, там не ядзерная кнопка20

Што за чамадан носіць каля Лукашэнкі ягоны ахоўнік? Не, там не ядзерная кнопка

Усе навіны →
Усе навіны

Тыль Швайгер расказаў, у якім жанры зняў бы фільм пра Беларусь. Вы здзівіцеся11

Мігрант на беларуска-польскай мяжы схаваўся за прыбіральняй. Але не ўлічыў адзін нюанс ВІДЭА2

Фанаты распавялі, як змаглі арганізаваць перфоманс на матчы ў Варшаве і як змагаліся з п'янымі правакатарамі

Імаверны прэм'ер Літвы: Штучныя абмежаванні для беларусаў нелагічныя. Беларусы дапамагаюць эканоміцы Літвы12

«Ты здзейсніла сапраўдны ўчынак». «Дынама» запісала ВІДЭА з падзякай жанчыне ў чырвона-зялёным23

Продажы новых аўтамабіляў у Беларусі зноў паставілі рэкорд2

«Зноў з'езджу ў Мінск, усё вырашым». Украінскі дэпутат, які прыязджаў у Беларусь, заклікаў Зяленскага да перамоваў з Расіяй10

Чаму выбаршчыкі галасавалі за Трампа?4

Гендырэктар «Беларусьфільма»: «Лістапад» — гэта БРІКС у сферы кіно3

больш чытаных навін
больш лайканых навін

Што за чамадан носіць каля Лукашэнкі ягоны ахоўнік? Не, там не ядзерная кнопка20

Што за чамадан носіць каля Лукашэнкі ягоны ахоўнік? Не, там не ядзерная кнопка

Галоўнае
Усе навіны →