U vieraśni zołata jašče nia sypałasia, jano vo ciapier, u kastryčniku lacić dołu. Kastryčnik sioleta čaroŭny, ciopły, šmat sonca, klanovaja j biarozavaja pryhažość niasie vusnam niastrymnuju ŭśmiešku, a raźvitalnyja śpievy ź niabiosaŭ kranajuć sumam. Ciapier užo lebiedzi na adlocie, jany zbolšaha maŭklivyja, nia vielmi hučnyja, pačuć možna chiba ichnyja kryły, kali jany nievialikimi čarodkami źlatajucca razam, nie nabraŭšy jašče vyšyni. A voś husi ŭžo adlacieli, trymajučy kurs na zachod sonca, u pačatku tydnia apošnija vypravilisia. Tyja havarkija, ich ciažka nie pačuć. Zato špaki jašče tut, jany ŭžo ŭtvaryli bujnyja zhrai, ale zatrymalisia, nie śpiašajucca, mabyć rychtujucca asnavacielna. Učora jany ŭčynili "teror" dziavočamu vinahradu, što zapoŭz užo da samaj vieršaliny sasny j apranuŭ jaje ŭ barvova-čyrvony stroj, až liście lacieła vadaspadam. Jahonyja jahady ciapier dobra bačnyja, a hetyja ptuški viedajuć, što ź imi rabić. :) I ničoha, što ja stajaŭ pobač, mianie zaŭvažać jany nie źbiralisia, zusim. Škada, što nie było čym sfotać padzieju. Miarkuju, što da kanca tydnia jany raźvitajucca ź miescam, a siońnia jašče hojsajuć paŭsiul, asobnymi zhrajami.

Nasta Kudasava – hienijalnaja žančyna. I, nie pabajusia hetaha słova, seksi. Kraš.