voś ty, hrešny, vypić za tavaryša Panamarenku lubiš. Z pryjemnaściu kulaješ za jaho kielich čyrvonieńkaha ŭ Miensku i ź jašče bolšym zadavalnieńniem vycedžvaješ plašku ŭ tvaim rodnym Połacku. Dziakuj vam, tav.Panamarenka, za ščaślivaje dziacinstva. Bo, kab nia vy, naša miaža z Rasiejaj prachodziła b ciapier za Dokšycami j Ušačami, a sami jany razam z Połackam, Rasonami, Brasłavam i Hłybokim byli b “iskoni russkimi” haradami. I nie isnavała b u pryrodzie ciabie, biełaruskaha piśmieńnika Ŭładzimiera Arłova, a błaskuniaŭsia b pa śviecie narodžany ŭ Połockie, RSFSR, Vładimir Orłov, kamandzir połackaha specnazu ŭ Čačenii, abo karumpavany i šavinistyčna nastrojeny deputat Dziarždumy, abo jaki-niebudź “novy rasiejec”, jaki padaje tvaram u talerku z čornaj ikroj i ščaśliva marmyča, što žyćcio atrymałasia.

Asabista dla ciabie ŭsie ciažkija hrachi tav.Panamarenki pieravažaje na šalach historyi toj fakt, što ŭ 1944 h. jon zanaturyŭsia i, skarystaŭšy aŭtarytet hałoŭnaha partyzanskaha načalnika, nia daŭ “pryrezać” Połackuju vobłaść da Rasiejskaj Federacyi, choć adpaviednuju pastanovu papiarednie ŭchvaliŭ sam tav.Stalin. Časam ty daješ volu fantazii j bačyš, jak Pancielajmon Kandratavič apuskaje ŭ svaim kabinecie hłuchija štory, nalivaje dziela śmiełaści sto hramaŭ, azirajecca na baki, a potym padychodzić da partretu pravadyra, nieprystojna krucić rukoj vakoł pryčynnaha miesca i ścišana, ale pa-balšavicku rezka kaža: “Ch… tabie, a nia Połacak”.

[Red. vydalena]