Historyi, ab jakich niemahčyma maŭčać...

"Baicca moj siabar, kali navalnica..." (c)
N.R.M.

Spadziajusia, jamu škarpetki dorać na dzień abaroncy ajčyny.

Ojtišnoje provincialnoje scykło.

[Red. vydalena]

Maksim Dizajnier, Maksimuška, nu skaži ty srazu, čto sriedi Ojtišnikov ni odnoho normalnoho nietu. Nu čto ty tianieš svojeho lubimoho kota za chvost?

Maksim Dizajnier, vau, tak ty i biezhramotnyj ).

Maksim Dizajnier, pa tabie i bačna.

Aj, usie takija krutyja, nia daj Boža!
Ja voś nie sunuś u RB, choć vyjechaŭ daŭno, strašna. Kali pajechaŭ, ničoha nie było, to dobra. Ale ž baćki…

Oj, hieroj! A my tut kožny dzień žyviem

Kakaja žie kołchoznaja limita vsie taki probivnaja. V našiem ofisie minčanie sidieli ticho, rabotali za to, čto płatiat po sriedniemu, radovaliś bonusam, kotoryje dajut. Za eto ich načalnik pooŝriał i otnosiłsia ko vsiemu łojalno. A byvało raznoje. A tut i v Minsk prijechał, i v ojti zaletieł, i v Varšavu vovriemia, kak po časam, sdrystnuł, i chatu v Varšavie pokupať sobrałsia, i obratno połnyje štany priskakał prodavať svoju noru v dierievnie, čtoby dobaviť eti krochi na varšavskuju dierievniu. I obdrystałsia silnieje mamki. Vsia hniłaja suť limity.

Maksim Dizajnier, dy ładna vam. Heta jašče śmieły dziadźka. Bolšaść by nikudy nie pryjechała. 

Čtoby nie nahadiť v štaniški - pampiers tiebie v pomoŝ, i dla nadiožnosti nadievaj srazu dva...