Absłuhoŭvaŭ uładu i kankretna Łukašenku.

jaki biełarus, takaja j litara

jakoj u biełaruskaj movie ŭvohule niama: «Michaił»

dyk hena moža pa-ukrainsku?)

lesia nieŭrkainka,
U sučasnaj normie niama. A raniej była. Vykarystoŭvałasia na praciahu stahodździaŭ dla pieradačy hukaŭ "i" i "j".

lesia nieŭrkainka, pa-ŭkrainsku niama navat słova "Michaił", tam "Michajło". 

vodž, kamu vy havorycie) a ŭ maskoŭskaj była "i"? nu. tak ža?

Andruś, dyk jano j bačna, ščio ch*ajło

jedinstviennaja ošibka - čto na pamiatnikie finbierhu voobŝie začiem-to popytaliś ispolzovať movu, jemu, kak čiełovieku, podchodit tolko russkij

[Red. vydalena]

Finbierh do samoj svojej śmierti principialno ispolzovał movu.

nadiejałsia, kali šo, chutka pierieobuťsia?

principialno ispolzovał movu

bojuś priedpołožiť kak i hdie... kak koje-kto Konstituciju?

Srakaliz łukašenkauski toj jašče byu, a jany jamu tak adździačyli

[Red. vydalena]

To nie pamyłka, naadvarot, vielmi tonki padychod ad dyzajniera. Lepiej nadpisu sapraŭdnamu jabaćku prydumać niemahčyma. Vielmi trapna ŭvasablaje abličča niabožčyka i režymu, jakomu jon tak natchnionna słužyŭ byŭ.

Padaśpieła nahoda treciaj reformy biełaruskaha pravapisu. Taraškievica, narkamaŭka, łukašenkaŭka.

a.hto.tam.idze, asnoŭnaje praviła apošniaj: chto kak chacit, toj tak i havaryt. I pišet toža.

a.hto.tam.idze, nu j chto? trasianačka )

Achacha, otlično!

chaa)) a možiet tak zadumano))

Silnyje chaziajstvieniki.

[Red. vydalena]

Na osnovannom im fiestivale biełorusskoj pieśni i poezii etoho hoda  «Mołodiečno-2023» naštampovannyje Ejsmontom na Faktorach X i BY pieli v samyj prajm-tajm na BT na russkom jazykie pieśni śledujuŝieho sodieržanija: «Mnie nie nužien fotošop, moja popa prosto top...». Nasłušavšiś kotorych Kočanovova na starosti let udariłaś v omołožienije fotošopom po mietodu voskovoho dieda Łukašienko.

Mnie padajecca, heta nie pamyłka, a naűmysny zdziek

V napisanii imieni «Michaił» jesť bukva «I», kotoroj v biełorusskom jazykie voobŝie niet, no oni jesť v ukrainskom.

daviedka, a litara Ŭ u imia pa baćku - heta taksama ŭkrainskaja? Nadpis zrobleny na h.z. kadłubajskaj movie, jakaja nazvanaja hetak u honar jaje stvaralnika - namieśnika ministra adukacyi pry Ivancy. Kadłubajskaja mova - heta dyjalekt biełaruskaj movy, jaki vykarystoŭvaje łukašenkaŭskaje čynavienstva. Hałoŭnaj rysaj kadłubajskaj movy źjaŭlajecca jaje vyklučnaja hnutkaść, praź jakuju lubaja hramatyčnaja pieršapačatkova pamyłka, zroblenaja čynoŭnikami pad čas sproby niešta napisać pa biełarusku, adrazu pieratvarajecca ŭ praviła kadłubajskaj movy.
A spadar Finbierh hetkaje staŭleńnie da svajoj pamiaci całkam zasłužyŭ, tam nia liču vartym niešta ŭ hetym nadpisu vypraŭlać.

Takoje napisanije imieni točno jesť v ukrainskom, no ja biez poniatija, počiemu tak napisali na jeho pamiatnikie. 

Jašče adzin arhumient mianiać pašparty nie ŭ hetych dvoječnikaŭ.

Čto ni sdiełajet durak,vsie on sdiełajet nie tak.
To jesť po-łukašienkovski.

Pamyłku vypraviać, ja dumaju. Dobra b jašče pakarać niekatorych za heta ...

Made in China?

Heta nie pamyłka. Hety nadpis -- simvaličny znak epochi, u jakoj žyŭ (i havaryŭ pa-biełarusku) muzykant Michaił Finbierh.

Ničieho, čto on chorošieho sdiełał v muzykie, nie stoit i diesiatoj časti toho, kakim mierzavciem on po-suti był. nikak inačie nazvať vsiech, kto poddierživajet etot riežim ja nie mohu.

Miarkuju, naŭmysny ździek. Z nas, nie ź niabožčyka.

Ničieho udivitielnoho ja v etom nie vižu potomu, čto chorošo pomniu kto vybirał etu vłasť v 1994.

Zvyčajnaja biełmoúnaja niepiśmiennaść, heta tłustaja rysa łukašystskaj krainy.

Čuć čcu ruzkaha śvietu dabavili…

Michaił Finbierh, kotoroho ja znał až s 1962 hoda - eto javlenije božjej miłosťju v biełorusskoj kulturie. Obładaja nieimovierno silnym charaktierom, iźbiratielnym umom i pośledovatielnosťju, nie hovoria o tałantie i lubvi k muzykie, on sozdał samoho siebia, a zaodno i odin ich łučšich muzykalnych kollektivov v SSSR. Vyžiť pri tiech usłovijach i dostič takich vysot, imieja jeŝio i iźviestnoje proischoždienije, było nievozmožno, no on sdiełał dla riespubliki stolko, čto pamiať o niom jeŝio dołho budiet na ustach tiech, kto lubit iskusstvo, muzyku i pomnit našich biełorusskich znamienitostiej, sriedi kotorych Michaił Jakovlevič zanimał miesto v piervych riadach! On priekrasno vładieł biełorusskim jazykom, znał kulturu svojej strany, istoriju i často razhovarivał na biełorusskom, a rassuždať mośkam o tom, kakoj on biełorus ili probovať pochodia plunuť jemu v śpinu, dieło niebłahorodnoje. On był i ostajotsia ličnosťju na fonie očień raznoho biełorusskoho piejzaža. Spasibo jemu!