Вельмі цікавы тэкст! Шыкоўная рэцэнзія і добрая рэклама гэтай кніжцы! Дзякуй.
Застаецца набыць кнігу і самому прачытаць :)

Кінь вечны плач свой аб старонцы!

Бахарэвіч не называе канкрэтных асоб беларускай літаратурнай прасторы, але апісвае іх так, што пазнаць сяго-таго не патрабуе вялікіх высілкаў. Вось, паспрабуйце:
«Каб заваяваць іхную прыхільнасць, ты мусіш звацца Свэта
...
"неамбіцыйны" пра нобелеўскую лаўрэатку, у якой браў інтэрв'ю ў гаргары чыжа, так?

Аўтар трапна апісвае рэчаіснасць.
Усе гэтыя эмоцыі есць.
Іх лепей зразумець. І тое, што яны ёсць шмат у каго.
Каб рухацца далей.
Гэта не нейкая перашкода. Проста факт.
Ад якога магчыма адштурхнуцца для таго, каб змяняць.
Бо акрамя негатыву ўсё ж ёсць месца шмат чаму добраму насамрэч. Праз аўтарскі ход выдзялення аднаго жэлчнага, адразу пачынаеш шукаць яго ў жыцці.

Рождённый за колючей проволокой летать не умеет.

Тэкст крытыка пра пазёрства і жоўць больш цёплы і чалавечны за тыя пазёрства і жоўць.
Стэрэатыпы беларускіх і заходніх чытачоў - факт, але гэта як раз і прастора, дзе можна разгарнуцца, бо менш канкурэнтаў.

Дарэчы, не згодны, што і тэма ахвяр, сведак, таталітарызму традыцыйная і панылая. Ці шмат твораў, напрыклад, пра сапраўднае жыццё беларусаў у 1950-ыя, 1970-ыя? Ёсць савецкая літаратура, ёсць трохі часоў перабудовы. Пасля здзіўляемся, чаму дэкамунізацыя не спрацавала. Не тое каб я за ідээалагізацыю, але літаратура нават калі перарабляе міфы, мае адсылкі да жыцця. А цэлыя слаі таго жыцця і рэальнасці сыходзяць, забываюцца, замест іх застаецца некалькі косных штампаў.