Долго же до вас доходило, что пора валить. Такие наивные еще, я же ничего такого не делала, ребенку плохо было, они поймут. Господи, дай разума.

Как до утки, ну мне, напрыклад, нават вясноўцы не сказалі, што я, аказваецца, магла спакойна зьехаць, бо ў мяне не было падпіскі аб нявыезьдзе. Калі я пытала - мне казалі, а як вы зьедзеце. Да таго ж тады на пачатку верылася - як можна асудзіць чалавека, калі няма ніякіх доказаў і складу злачынства. Аказалася, можна. Верылася ў патрымку людзей, але калі сітуацыя ў краіне стала мяняцца, то хутка ўсе пераабуліся і твае калегі пачалі цябе асуджаць. Адсутнасьць падтрымкі - гэта вельмі цяжка. Мы, хімікі, падтрымлівалі самі сябе, ну і некалькі сапраўдных людзей, якія не пераабуліся. Таму з другой крыміналкай я ўжо не чакала суду. У мяне зноўку не было падпіскі аб нявыезьдзе, таму я зьехала адразу, як толькі атрымала візу. Калегі на працы былі ў шоку - дзіўныя людзі, яны меркавалі, што я два разы наступлю на адныя і тыя ж граблі, асабліва пасьля іхняй "падтрымкі" - аблілі брудам і заробак панізілі, "ты ад нас зараз залежыш".

[Рэд. выдалена]

И смысл было терпеть до последнего? Ещё в 20-м было ясно что надо валить!