Журналісты беларускага «Радыё Свабода» атрымалі найвышэйшую ўзнагароду Амерыканскіх глабальных медыя
Алег Груздзіловіч, Андрэй Кузнечык і Ігар Лосік абвешчаныя лаўрэатамі ўзнагароды «За выдатную журналістыку» імя Дэйвіда Бэрка, якая штогод уручаецца журналістам пяці медыйных арганізацый, якія ўваходзяць у склад Агенцтва глабальных медыя ЗША, паведамляе «Радыё Свабода».
09.12.2022 / 18:54
Ігар Лосік, Алег Груздзіловіч і Андрэй Кузнечык
9 снежня ў Вашынгтоне ўзнагароды ўручыла кіраўніца Агенцтва глабальных медыя ЗША Аманда Бенэт, якая адзначыла асабістую мужнасць журналістаў беларускай службы «Радыё Свабода» і надзвычайную цану, якую яны плацяць за права выконваць свае прафесійныя абавязкі.
Двое з трох лаўрэатаў, Кузнечык і Лосік, цяпер за кратамі, са словам у адказ выступіў не так даўно вызвалены Алег Груздзіловіч:
«63 гады я пражыў у Беларусі, а цяпер мушу жыць у Літве. Пасля 9 месяцаў турмы міліцыянты вывезлі мяне на мяжу з Літвой і забаранілі вяртацца на Радзіму. У Беларусі я ўнесены ў спіс экстрэмістаў, як і мае калегі Ігар Лосік і Андрэй Кузнечык, якія застаюцца за кратамі. 30-гадовы Ігар Лосік атрымаў найбольшы з нас тэрмін — 15 гадоў зняволення. Андрэя Кузнечыка пакаралі 6 гадамі зняволення.
Беларускім журналістам помсцяць за працу не толькі вялікімі тэрмінамі. Б’юць і па іхніх сем’ях. Нядаўна арыштавалі жонку Ігара Лосіка Дар’ю Лосік, якая засталася ў Беларусі і патрабавала вызвалення мужа. Ёй пагражае 4 гады турмы. Без таты і без мамы застаецца 4-гадовая дачка Лосікаў Паўліна. Двое малых дзяцей Андрэя Кузнечыка чакаюць яго ў Мінску. Андрэй з турмы дасылае ім вершы, але не ўсе лісты прапускаюць на волю.
Рэкордную падтрымку аказваюць нам людзі ў Беларусі і за мяжой. Нават міліцыянты гэта прызнаюць.У калоніі я сядзеў у штрафным ізалятары і чуў праз дзверы, як ахоўнікі паміж сабой размаўлялі пра мяне. Адзін сказаў, што «гэта той, пра каго шмат пішуць у інтэрнэце». Другі адказаў: «Малайцы, падтрымліваюць».
Начальнік калоніі ў Магілёве гэтак крычаў на мяне пры першай сустрэчы: «Дык ты журналіст «Свабоды»? Адкажаш мне за ўсё». Дапамагала тое, што іншыя вязні спрабуюць палітычных падтрымаць, ставяцца да іх з павагай. Зараз кожны дзясяты вязень у беларускіх турмах — палітычны. І ўжо мала хто верыць, што яны «экстрэмісты» ці «тэрарысты».