Жыву зараз у Польшчы. І адно с першага, што мяне здзівіла- гэта колькасць інвалідаў у крамах, на вуліцы. І тады я падумала: як жа гэта добра, што хворыя людзі маюць магчымасць самастойна рухацца, і самае галоўнае- ніхто не паварочвае шыю на ніх, не разглядае, як ў цырку. Кожны мае хваробу, у некаторых яна не бачна для іншых, а ў некаторых бачна. І што, гэтыя людзі павінны хавацца? Каб " не псаваць настрой" умоўна здаровым?? Інваліды ў Беларусі вымушаны сядзець амаль усё жыццё ізалявана, бо не маюць магчымасцяў выйсці. І гэта вельмі прыкла.

Наталля, не пішыце бздуру! Я ў Беларусі і інвалід. І не ізаляваны, і выходжу куды і калі захочу. Але так, з кавенькай.

Пра што артыкул увогуле? Пра тое, што пацыент праз колькі гадоў пачаў выконваць прадпісанне дактароў? Дык сярэднестатыстычны чалавек зрабіў бы гэта адразу без усякіх забабонаў.

Я без кія, вы не ведаеце "сярэднестатыстычнага пацыента" зусім. Людзі часам робяць менавіта тое, што ўрачы ім кажуць "не рабі ні ў якім разе", а колькі дзяцей, якім выпісваюць акуляры, у школе іх не носяць, колькі людзей нават не прымаюць прызначаныя лекі, вы будзеце здзіўленыя )

Пра хворае грамадства, пра бясконцыя прэтэнзіі ў ім (і ваш каментарый таксама прыклад). Дрэннае стаўлянне грамадства гучыць нават у галовах саміх хворых.
І пра тое, як чалавек таго збавіўся ў больш здаровым грамадстве.

[Рэд. выдалена]