Штось мне гэта нагадвае... А, 2020 год і расповеды з кожнага праса пра 80% паспяховых мірных пратэстаў і неэфектыўнасць пратэстаў нямірных.

Ганьба, штосьці мне нагадвае, што размова пра мірны пратэст былі ў мірных пратэстоўцаў. А нямірных пратэстоўцаў не было ў прыродзе. Сённяшнія смелыя гаваруны тады дзесьці пахаваліся і не арганізавалі свайго правільнага "нямірнага пратэсту". Цяпер языком мянціць ды падбрэхваць стала шмат ахвотных, а вось у жніўні-верасні аказаць арганізаваны сілавы супраціў не было ні арганізатараў, ні рэсурсаў.
Папраўдзе самымі арганізаванымі і рашучымі былі субботнія жаночыя маршы. Яны павінны былі намаляваць вам карцінку прыгожага ўзброеннага паўстання, як на карціне Дэлакруа - да перамогі з голымі цыцкамі па мерцвяках, так?

Ганьба балбатунам, ответ: Да!

Ключавое слова ў гэтым артыкуле "стратэгія". Апошнія гады дэмакратычная апазіцыя дэманструе адсутнасць якой любя доўгатэрміновай стратэгіі. Можаце мінусаваць колькі заўгодна, але гэта праўда.

Санкцыі не работаюць? - А Паўднёвая Радэзія, а Паўднёва-Афрыканская рэспубліка?

Толькі ў гэтай дыскусіі варта ўлічыць, што Краўцоў адкрыта бароніць расейскае (культуру і саму мову, не толькі ў Беларусі), неяк дзіўна здзекліва-нэрвова рэагуе на шмат беларускага, а заклікае да кантактаў з Расіяй у духу "куда мы без России".

Гаворка пра тое, што і некаторыя прарасейскія сілы выступалі і выступаюць супраць лукашэнкаўскага рэжыму, але гэта не азначае, што гэта нашы саюзнікі.

Лухта. Ніякай эскаляцыі да рэжыму няма, гэта ў рэжыма эскаляцыя да ўсіх і ўсяго, хто ня зь ім і не дзеля яго. Таму хоць плюй, хоць лашчыся, ня мае значэньня. Лукашэнка і сваіх міністраў трымае ў чорным целе, якія яму, як сабакі, служаць, а якая ад тых міністраў эскаляцыя ? А бел-чырвона-белы парасон - гэта эскаляцыя? А беларуская мова, гэта эскаляцыя ? Таму я й кажу, лухта пытаньне, якім Рудкоўскі тут пераймаецца, няма над чым думаць, пустое, зусім. Заняў свае глузды лухтою, ды іншым тое самае прапануе. Ай, гэць...

Менавіта так. Я пісаў аб тым жа падрабязна ў каментах да артыкула пра Краўцова. Ініцыятар эскалацыі - рэжым, санкцый - дзяржавы ЕЗ і ЗША.
Спробы разважаць, нібыта стратэгію выбірае адна апазіцыя самастойна - або маніпуляцыі, або прымітывізм. Што такое з "аналітыкамі", калі яны трымаюць у галаве толькі 1 суб'ект: "апазіцыю" і не ўлічваюць іншыя?
Малпа пачала ператварацца ў чалавека тады, калі мозг пачаў разважаць, трымаючы ў галаве 5-7 прадметаў / паняццяў. А тут трымаюць толькі 1 і на яго ўсё валяць.

., Некалі Захаранка даў ведаць, што Лукашэнка патрабаваў ад яго выкананьня любога свайго загаду, не зважаючы на закон і мараль. Захаранка не пагадзіўся, адмовіўся, і тым самым аўтаматычна пачаў разглядацца Лукашэнкам, як вораг. Гэта здымае ўсе пытаньні, і ўсё робіцца ясна. Вось вам мяжа, за якой пачынаецца "радыкальнае супрацьстаяньне й эскаляцыя" ва ўмовах існуючага рэжыму. То бок "радыкал" тут кожны, хто проста чалавек. А каб ня быць "радыкалам", трэба зрабіцца сволаччу. Альбо-альбо. Прасторы для
альтэрнатывы проста не існуе, аб'ектыўна няма, таму й вумнічаць Рудкоўскаму не выпадае. Але ж яму трэба, ён абавязаны, як запісны мысьляр... :)))

Znoŭku

Што вы ўсё ірвецеся “дэмакратызаваць”? У вас, ані незалежнай краіны, ані нават самасвядомай нацыі пакуль няма.

Стратэгія, заснаваная на такіх мэтах, як свабодныя выбары, адстаўка Лукашэнкі і вызваленне палітвязняў, здаецца правільнай і высакароднай, але яна мае некалькі слабых месцаў, якія варта ўлічыць.

Адсутнасць прамежкавых мэт: Мэты занадта абстрактныя і глабальныя, што робіць іх цяжкадасягальнымі без канкрэтных этапаў. Няма дакладнага плана таго, як паступова набліжацца да гэтых мэт, што выклікае расчараванне сярод прыхільнікаў.

Невыразнасць дзеянняў: У грамадства і актывістаў можа не быць разумення, як дасягнуць гэтых мэтаў на практыцы. Гэта робіць стратэгію занадта тэарэтычнай і не прываблівае шырокіх слаёў насельніцтва, бо няма канкрэтных дзеянняў, у якіх людзі маглі б удзельнічаць штодзённа.

Фокус на негатыве: Усе гэтыя мэты накіраваныя на змены праз супраціў існуючай уладзе, але не прапануюць пазітыўнага бачання будучыні. Важна паказаць, што будзе пасля дасягнення гэтых мэт, і што грамадства атрымае ўзамен.

Абмежаваны ахоп аўдыторыі: Такая стратэгія можа быць зразумелай і прывабнай для палітычна актыўных грамадзян, але яна не абавязкова звяртаецца да шырокіх масаў, якія могуць бачыць у ёй пагрозу стабільнасці або проста не разумець яе важнасці.

Пераацэнка ўплыву знешніх сіл: Вялікая залежнасць ад міжнароднай падтрымкі можа аслабіць унутраную самаарганізацыю і ініцыятыву. Хаця знешняя падтрымка важная, не варта спадзявацца толькі на яе.

Для ўмацавання стратэгіі варта разгледзець больш гнуткія і канкрэтныя мэты, якія могуць быць дасягнуты паступова, з уключэннем шырокага кола людзей у актыўныя дзеянні. Важна падкрэсліваць пазітыўныя аспекты і канчатковую мэту — пабудову новага, лепшага грамадства, а таксама стварыць прамежкавыя крокі, якія будуць відавочнымі і дасягальнымі.

Для таго каб стратэгія дэмакратычных сіл у Беларусі была паспяховай, неабходна збалансаваць доўгатэрміновыя мэты з канкрэтнымі дзеяннямі, якія могуць актыўна прыцягнуць насельніцтва і стварыць устойлівы рух. Вось ключавыя элементы такой стратэгіі:

1. Паступовае павелічэнне супраціву
Мікрамэты і прамежкавыя перамогі: Раздрабніць глабальныя мэты на менш значныя і дасягальныя задачы. Напрыклад, змагацца за канкрэтныя паляпшэнні ў канкрэтных галінах (здароўе, адукацыя, экалогія). Гэта стварае ўстойлівы рух і дае людзям адчуванне дасягнення.
Тактыкі малых крокаў: Выкарыстоўваць тактыкі, якія не выклікаюць рэпрэсій, але пры гэтым саслабляюць рэжым. Гэта могуць быць лакальныя пратэсты, эканамічны байкот, інфармаванне і агітацыя.
2. Узмацненне грамадзянскай самаарганізацыі
Пашырэнне сетак самаарганізацыі: Спрыяць стварэнню і ўмацаванню мясцовых суполак, грамадскіх рухаў, якія дзейнічаюць на аснове ўзаемнай падтрымкі і салідарнасці. Напрыклад, арганізаваць мясцовыя ініцыятывы для дапамогі тым, хто пацярпеў ад рэпрэсій, ці для вырашэння лакальных праблем.
Узмацненне незалежных медыя: Пашыраць і падтрымліваць незалежныя інфармацыйныя рэсурсы, якія будуць раз'ясняць грамадству рэальныя праблемы і іх вырашэнні, а таксама даваць голас апазіцыі.
3. Стварэнне пазітыўнай альтэрнатывы
Фарміраванне візіі будучыні: Прапанаваць зразумелую і прывабную карціну будучыні без Лукашэнкі, уключаючы рэформы, якія палепшаць жыццё людзей. Гэта можа ўключаць эканамічныя, сацыяльныя і прававыя змены, накіраваныя на павышэнне якасці жыцця, стабільнасці і свабоды.
Актыўны ўдзел у выбарах: Пры кожнай магчымасці ўдзельнічаць у выбарах на ўсіх узроўнях, нягледзячы на іх несумленнасць. Гэта дазволіць прасоўваць ідэі, кандыдатаў і фармаваць базу падтрымкі.
4. Эфектыўнае выкарыстанне міжнароднай падтрымкі
Кантакт з міжнароднымі партнёрамі: Пашыраць і ўмацоўваць сувязі з міжнароднымі партнёрамі, выкарыстоўваючы іх падтрымку для інфармацыйнага, фінансавага і дыпламатычнага ціску на рэжым. Але важна захоўваць баланс, не абапіраючыся выключна на знешнія сілы.
Кампаніі па санкцыях і дыпламатыі: Актыўна ўдзельнічаць у стварэнні і прасоўванні міжнародных санкцый супраць прадстаўнікоў рэжыму, адначасова паказваючы грамадству, як гэтыя дзеянні дапамагаюць аслабіць уладу і наблізіць змены.
5. Інфармацыйная і культурная экспансія
Выкарыстанне культурных кодаў: Стварыць культурныя праекты, якія асвятляюць беларускую ідэнтычнасць і супраціў рэжыму. Гэта можа быць музыка, кіно, літаратура, якія адлюстроўваюць рэаліі сучаснай Беларусі і фарміруюць ідэнтычнасць, альтэрнатыўную афіцыйнай прапагандзе.
Інфармацыйныя кампаніі ў сацыяльных сетках: Развіваць інавацыйныя і віртуальныя формы супраціву — ад кібератак да крэатыўных акцый у сацсетках. Важна задзейнічаць маладую аўдыторыю і стварыць трэнды, якія падтрымліваюць дэмакратычныя ідэі.
6. Адаптацыя і гібкасць
Зменлівасць стратэгій: Пастаянна ацэньваць эфектыўнасць дзеянняў і пры неабходнасці мяняць тактыку. Калі нешта не працуе, не трэба баяцца спыняцца і шукаць новыя спосабы дасягнення мэтаў.
Лакальны і глабальны падыходы: Знаходзіць баланс паміж лакальнымі праблемамі і глабальнай стратэгіяй. Важна вырашаць праблемы, якія непасрэдна датычацца людзей, і выкарыстоўваць гэта як платформу для пашырэння падтрымкі на нацыянальным узроўні.
Гэтая стратэгія дазволіць ствараць доўгатэрміновы і эфектыўны супраціў, які будзе абапірацца на шырокую народную падтрымку і зможа паступова дамагацца пастаўленых мэтаў.

TQ, Пункт 5 "Беларусізацыя" - павінен быць на перршым месцы, а потым усё астатняе. Без гэтага ўсе астатнія пункты зноў прывядуць да ўлады прарасейскія сілы.

Я супрать рэжиму лукашенка таму што ён не беларуски. Калиб ён пачау нейкая дэстанцынаване ад крамля и папулярызацыю беларуская мовы,рынкавыя рэформы то я наурад пайшоу бы на плошчу.

Пеця, пнх

У Паўночнай Ірландыі была ІРА, і было (і ёсць) Шын Фейн - баявы і мірны шляхі суіснавалі.

Какая стратегия смены власти может быть с поддержкой 7 тысяч человек?

Спадар Рудкоўскі вельмі павярхоўна апісвае перадгісторыю зменаў у Польшчы ў 1989.

Разграміць Салідарнасць пасля бурных палітычных пратэстаў у пачатку 80х Ярузельскаму і ягоным сілавікам дапамагла матэрыяльная падтрымка СССР, бо эканоміка ПНР самастойна "не цягнула". І хутчэй за ўсё, саветы гарантавалі Ярузельскаму таксама і сілавую падтрымку, калі ў яго не атрымаецца здушыць пратэсты, што дадавала ўпэўненасці ягоным сілавікам.
Ну чым гэта не беларускі 2020?

Пасля ўвядзення ваеннага стану і разгрому Салідарнасці ў Польшчы сапраўды адбыўся перыяд моцнай грамадскай апатыі і дэпрэсіі, а таксама дзяржтэрору. Салідарнасць і ўсё апазіцыйнае было забаронена.
Але па меры пагаршэння эканамічнага стану СССР тыя ж самыя працэсы пачалі адбывацца ў Польшчы, хай там ужо і прысутнічалі элементы рынку ў выглядзе гаспадарчага разліку і дробнага прыватнага прадпрымальніцтва. І тады рэжым пайшоў на "шок без тэрапіі" - пад'ём коштаў, што зноў выклікала уздым незадавальнення.

1988 год адзначыўся шматлікімі масавымі страйкамі на буйнейшых прадпрыемствах. І яны даволі жорстка і нават крывава падаўляліся, але пратэстны градус не зніжаўся.

І тут дарэчна ўзгадаць структуру ўлады ў Польшчы. Там не існавала персаналісцкай дыктатуры Ярузельскага. Унутры палітбюро кіруючай палітычнай партыі ПАРП існавалі два крылы - кансерватыўна-сталінісцкае (г.з. бетон) і больш ліберальнае (кшталту гарбачоўскай групы ў ЦК КПСС, якая схілялася да г.з. сацыялізму з чалавечым тварам). Палітычны ўплыў крылаў ПАРП вагаўся, адбываліся нават "пераходы" сябраў і паводзіны Ярузельскага адлюстроўвалі пераменную вагу гэтых груповак.

Страйкавы ціск і зніжэнне падтрымкі СССР падвышалі вагу ліберальнай групоўкі, бо пашыралася разуменне, што зараз працяглы час душыць пратэсты і супраціў ужо не атрымаецца. Таму лепш паспрабаваць дамовіцца і правесці частковую палітычную лібералізацыю, але такім чынам, каб не страціць большасці ва ўладзе. І большасць Салідарнасці на чале з Валенсай пагадзілася - адбыўся круглы стол, ядро бетона ПАРП страціла ўплыў і было адзілена, і адбыліся абмежавана дэмакратычныя выбары па квотах. Дарэчы, уладны бок таго круглага стала даў будучай дэмакратычнай Польшчы шэраг выбітных палітыкаў кшталту будучага прэзідэнта Квасьнеўскага. У выніку, працэс дэмакратызацыі Польшчы стаў незваротным і часова квотнага прэзідэнта Ярузельскага на наступны тэрмін змяніў дэмакратычна абраны Валенса. Карацей кажучы, менавіта ціск схіліў рэжым дамаўляцца і дзяліцца ўладай, што і стварыла глебу для перамоў.

А что ў Беларусі? Ніякіх палітычных фракцый унутры ўлады зараз няма - рашэнні прымае асабіста Лукашэнка, а халуі вакол яго толькі бездакорна ківаюць. Ну нельга лічыць фракцыямі жабагадзюкінг Вараніца vs Азаронак. Таму любы круглы стол Лукашэнка успрымае як спробу абмежаваць ягоную асабістую ўладу і таму згодны толькі на капітуляцыю са шматлікімі атрыбутамі прыніжэння, каб не пашкодзіць свайму іміджу непахіснага пераможца ў вачах наменклатуры і сілавікоў. А ўзамен ён сапраўды вызваліць тых палітзняволеных, фізычны стан якіх пасля белгулагу гарантуе, што яны ня вернуцца да актыўнай палітычнай дзейнасці. І набярэ яшчэ, бо паспяховы гандаль людзьмі зацягвае.

Рудкоўскі нічога не кажа пра тое, а ці вёў калісці гандаль закладнікамі да палітычных зменаў?

Таму застаецца толькі ціснуць. Бясконцае напружанне з усіх бакоў паслабляе персаналісцкага дыктатара фізычна. Вось ён ужо пачаў казаць пра дай бог здароўя, як зараз, хоць нешта і ёсць. Ну мы ўжо бачылі, что такое гэта нешта ў апошні час. І ў адрозненні ад бязглуздых дубаломаў найвышэйшая наменклатура таксама гэта бачыць і пачынае думаць, а што пасля? Расея супраць інстытуалізаванай апазіцыі і захаду дакладна дапаможа? Сілай і галоўнае - грошамі. У іх быў Прыгожын, Пуцін наклаў у майткі і толькі наіўная вера Прыгожына ў дамовы выратавала Прыгожына-1. У іх там ужо Курская бітва, а Пуцін рэагуе незразумела. І тут можа ўзнікнуць нашмат больш рашучы Прыгожын-2, якому будзе не да Беларусі да і варыянт з аднаўленнем распада Расеі ўжо не выглядае неверагодным. Таму і перспектыва ацалець і нешта захаваць праз круглы стол пачынае выглядаць ім істотна больш прывабнай

Міхал, параўнанні сітуацыі ў Польшчы 1980-х і Беларусі 2020-х абсалютна нятрапныя. Нават з улікам факту, што злачынца і камуніст Ярузэльскі быў непараўнальна больш прапольскі чым лукашэнкаўцы і нават шматлікія прадстаўнікі новай апазіцыі.

Напрыклад нешта не прыгадваецца, каб Ярузэльскі тапіў за расейскую мову, а Краўцоў бароніць.

Так, праблема дзядоў беларускай апазіцыі, што яны збольшага безадказныя і традыцыйна "не ловяць мышэй". Яны называюць апазіцыяй любога, як ім стрэльне ў галаву. І любога, хто не чухае ім спінку, могуць запісаць ў ворагі. Кантора паспяхова гэтым карысталася ўсю дарогу, спрабуе і цяпер.

Вось сп. Так раптам заяўляе, што господин-товарищ Кравцов гэта беларуская апазіцыя. Хм.....
Апазіцыя, але да каго ў апазіцыі т.т. Кравцов, Ягораў, Пракоп'еў?

І Васкрэсенскі апазіцыя, ці ўжо не, ён ўжо універсальны друг? Такіх "апазіцыянераў" у адраджэнскі рух шчодра закідвалі па меры неабходнасці. Ультрарадыкальныя, але "правільныя" заявы ці ліслівыя словы кружылі савецкім бюджэтнікам галаву, ды і як іх не слухаць - гэта ж "наша апазіцыя"! І усе безадказна забываліся для чаго яны тут сабраліся. "Вось мы правільна паразважалі, пагаманілі, і ўсё зробіцца само".
Гэтак і сёння: давайце бясконца будўем разважаць пра рускамоўнасць апазіцыянера Краўцова... Замест таго каб падумаць, як вывесці на чыстую ваду ягоную апазіцыйнасць, нават калі ён кінецца ш "тарашкевіцу". Ці з тарашкевіцай будзе свой чалавек і лідар чагосьці там?

Мемуары, Дайце прыклад "несапраўднага" апазыцыянэра, які гаворыць па-беларуску. Пра тарашкевіцу я ўвогуле маўчу, бо краўцовы фізычна ня могуць вымавіць "лёгіка сыстэмы", там адразу выбухне акумулятар.

Мемуары, А проста. Чалавек, які размаўляе, ці хаця б намагаецца размаўляць па беларуску, ўмоўна кажучы гэта людзі з беларускай мянтальнай матрыцай. А тыя "апазіцынеры", для якіх "Русскій язык - наш актів" як правіла моцна агрэсуюць на беларускую мову, ўвогуле на ўсё беларускае. (нейкая дамачка ў КР, не памятаю, але нядаўна пра яе пісалі (пад чыс "выбараў" у КР), Ягоравы, тая ж Ціханоўская з дзецьмі ў "рускай школе".

Цікава, Марзалюк. Вараніца, Давыдзька... А за паўвека спіс будзе амаль бясконцы.

Цікава, быў яшчэ адзін дадатковы каментар, дзе пералічваліся вядомыя нікнэймы ды прозвішчы людзей, што ў сваёй апазіцыйнасці зназодзяцца па адзін бок барыкад з тов.Краўцовым. Там і на мове, з тарашкевіцай усё нармалёва. Але каментар мусіць не праўшоў мадэрацыю ў нетрах НН.

Мх, вось таму нашых цяпер ужо дзядоў і вадзілі па кругу, як сьляпых ў трох соснах.
Калі ўсё жыццё сядзіш ў якім бюджжтным музеі, дзе ў кабінеце пануе мова, ці вечным самотнікам ў творчай майстэрні высока на гарышчы, то існуе толькі два Сусветы - мой кабінетны ўтульны на мове і бясконцы Сусвет на вуліцы, няўтульны і на языке, зазвычай мацерным. Таму чалавек не на мове, з іншымі кампетэнцыямі і досведам не ўспрымаецца як свой чалавек, успрымаецца як прадстаўнік варожага Свету. Гэта вынік доўгага мадзення ў стане "унутранай эміграцыі", у салодкім павуцінні БССРаўскай гуманітарыстыкі. Паглядзіце на персанальны склад Аргкамітэта па стварэнні БНФ. Ад пачатку - мастакі, пісьменнікі, бюджэтныя гуманітарыі... Акварыум, дзе ўсе свае. А як астатнія людзі? На заводах і фабрыках, у іншых лабарыторыях і кабінетах і проста на вуліцы? Надзіва адразу іх агулам абвясьцілі кастай "несьвядомых", якія вартыя толькі, каб слухаць касту "сьвядомых", касту "айцоў нацыі", абслугоўвауь ІХНЫЯ малаўцямныя ідэі. І гэты акварыум дагэтуль ў галаве.
То хіба дзіва, што народ касту "Сьвядомых Айцоў нацыі" паслаў следам за кастай бальшавікоў, здаўшы свае галасы першаму "пазакаставаму" папулісту?

Мх, дети Воскресенского с самого первого дня учатся в белорусском классе. Полностью все предметы на мове. Все годы. И скоро закончат школу на мове. Спросите непосредственно у Воскресенского про его матрицу.

"Асноўная мэта — дэмакратызацыя Беларусі — не становіцца больш імавернай пры сцэнары далейшай эскаляцыі."

А яна (дэмакратызацыя) становіцца больш імавернай у выпадку деэскаляцыі (=зняцця тых жа санкцыяў, якія, дарэчы, не за 2020-ы ўзводзіліся)? Вы сур'ёзна?😁
Што Крайцоў, што гэты ікшперт...

Достаточно одного вашего слова ДЕМОКРАТИЯ, чтобы вы никогда не вернулись в Беларусь и тем более никогда не пришли к власти.

Все остальное - детский лепет.

А кто это?

Беня, Эксперт!

Толькi Zianon!!!

Вiталь, Who is Zianon? Большинство белорусов его знать не желают. В это его и ваша проблема. Если большинству вы не интересны, значит вы и ваша адраджэнская идэалегия могут идти лесом. Потому что в политике без поддержки людей ничего сделать нельзя. И это вы должны подстраиваться под запросы людей, а не они под вас.