Долго же до вас доходило, что пора валить. Такие наивные еще, я же ничего такого не делала, ребенку плохо было, они поймут. Господи, дай разума.
gua
17.03.2024
Как до утки, ну мне, напрыклад, нават вясноўцы не сказалі, што я, аказваецца, магла спакойна зьехаць, бо ў мяне не было падпіскі аб нявыезьдзе. Калі я пытала - мне казалі, а як вы зьедзеце. Да таго ж тады на пачатку верылася - як можна асудзіць чалавека, калі няма ніякіх доказаў і складу злачынства. Аказалася, можна. Верылася ў патрымку людзей, але калі сітуацыя ў краіне стала мяняцца, то хутка ўсе пераабуліся і твае калегі пачалі цябе асуджаць. Адсутнасьць падтрымкі - гэта вельмі цяжка. Мы, хімікі, падтрымлівалі самі сябе, ну і некалькі сапраўдных людзей, якія не пераабуліся. Таму з другой крыміналкай я ўжо не чакала суду. У мяне зноўку не было падпіскі аб нявыезьдзе, таму я зьехала адразу, як толькі атрымала візу. Калегі на працы былі ў шоку - дзіўныя людзі, яны меркавалі, што я два разы наступлю на адныя і тыя ж граблі, асабліва пасьля іхняй "падтрымкі" - аблілі брудам і заробак панізілі, "ты ад нас зараз залежыш".
Коляивиця
16.03.2024
[Рэд. выдалена]
Влад
16.03.2024
И смысл было терпеть до последнего? Ещё в 20-м было ясно что надо валить!
«Муж убачыў, як праходзіць «хімія», і сказаў, у калоніі было прасцей». У якіх умовах адбываюць тэрміны «хатнія хімікі»