"Что касается белорусской государственности, я бы сказал, что это одна из самых больших проблем белорусов с точки зрения не осознания себя как носителей какой-то особости, а именно понимания и ответственности за построение самостоятельного государства. Почему? Потому что, мне кажется, ещё возникшее в конце 19 - начале 20 века такое движение как ''тутэйшие'' очень чётко дало понять, что государственность, на самом деле, для людей, проживающих на территории суверенной Беларуси - это очень сложное понятие. Потому что ведь фактически, начиная, наверное, с Речи Посполитой, наша территория, по моему мнению, не вела национально-освободительных войн. Она всё время подвергалась освобождению кем-то от кого-то. Россия нас освобождала от поляков, начиная с 16 века. А поляки, и иже к ним примкнувшие, освобождали нас от влияния Востока. А вот мы от кого-нибудь за последние 500 лет освобождались? (Сьмяшок). Калиновский - это такая история дискуссионная, сейчас поднятая на флаг. Но ведь вы уверены, что он боролся за Беларусь? ( Рагаток) За что-то он там боролся. (Рогат) Каліновский боролся за какую национальность? За Літву. За какую Беларусь он боролся, когда Беларуси не было! ( Зайшоўся рогатам) Это на самом деле плохие вопросы. Очень сложныя понятия, за что мы боролись. За Беларусь, которой не было? За Литву, название которое утеряли? За ВКЛ, которое перестало существовать в 16 веке? Мне кажется, единственный правильный путь - перестать бороться за прошлое. А начать бороться за будущее! Это значит появляется национальная идея." 

А Бабаріко ў час, калі ўсё пазначанае адбывалася, спакойна ачольваў сабе ФСБшны банк і гучна брахаў, што "нацыяналісты хацелі заліць праспекты крывёй рускамоўных". 

Зіцпрэдседацель жа усе свае зорныя 4 месяцы распавядаў заблытаным абудзіўшымся ахінею пра "эканоміку" як корань усіх бед Беларусі, якраз тое, што тутэйшая большасць хацела пачуць. Гэта менавіта што чысты папулізм, бязглузды і безадказны. Бо, калі імклівая параза і была часткай плану, то яўна не ягонага. 

Вядома ж, ёсць мізэрныя шанцы, што пасля (немагчымай, нагадаю) мірнай перамогі ён павеў бы (ці быў бы вымушаны пад ціскам грамадскасці) Беларусь курсам на незалежнасць. Але ж веру ў казкі пакінем дзеткам. Я толькі нагадаю, што ў 94-м балабола з аналагічнай рыторыкай "за ўсё харошае" і КГБшнымі вушамі за каркам ужо абралі. Пры тым, што лукашэнка нават тады выглядаў больш самастойнай фігурай. 

Так, лука паступова здае Беларусь расеі, але ён прынамсі нелегітымны. Тобок, усё наробленае пасля вяртання Незалежнасці можна будзе даволі проста і хутка адкруціць. А вось Бабаріко з вялікай імавернасцю стаў бы ледаколам паглынання. А што? Самі жа абралі. "Міласті прашу к нашэму русскому шалашу" 

Пагарда Бабаріко да беларушчыны - гэта ня толькі вішанька на лузерскім торце. Але адначасова і званочак беларускаму грамадству, якое пераважна не мае арыентыраў, і гатовае бяжаць за любым прайдзісветам. 

І вам дзякуй, выдатная дэмагогія. Абзаві суразмоўцу лукашыстам, і тады кіраўнік ФСБшнага банку з рускамірным смеццем у галаве ператвараецца на вяртальніка Пагоні і Канстытуцыі-94! І ніякіх доказаў ня трэба! 

У роліку падабраныя найбольш адыёзныя моманты. Бо любы дайджэст робіцца, каб зберагчы час карыстача. Калі вам даспадобы губляць некалькі гадзін на бязглуздае рускамірнае балбатанне, то інтэрнэт да вашых паслуг. Я трохі ўчора пакаштаваў, і нікому не раю. 

Зрэшты, я не выключаю, што гэта ваш улюбёнец балбатаў сёння адно, а заўтра - другое. Розуму там навогул было прадэманстравана няшмат. 

Параўнайце гэтую рускамірную ахінею з моўнай палітыкай лукашэнкі, а таксама з вашым трызненнем пра Бабаріко як гаранта вяртання беларушчыны. 

І каб выпярэдзіць, я не супраць папулізму, калі ён працуе і набліжае да мэты. Я супраць культу шалапаватага прамаскоўскага прахіндоса-лузэра і ягонай бязглуздай падтрымкі зрусіфікаваным насельніцтвам, якое ня хоча вучыцца на ўласных памылках. 

Відавочна, вы не прачыталі артыкул Навумчыка, на які маецца спасылка вышэй, таму даю фармулёўку адтуль: 

"карані таго, што адбылося (і што адбываецца) палягаюць найперш у нізкай нацыянальнай сьвядомасьці. Пры вельмі спрыяльных, у параўнаньні з суседзямі, эканамічных, геапалітычных, дэмаграфічных умовах (адсутнасьць міжнацыянальных канфліктаў, навукаёмістая высокатэхналягічная вытворчасьць, разьвіты аграсэктар, перасячэньне стратэгічна важных для нашых суседзяў шляхоў з захаду на ўсход і з поўначы на поўдзень), адзінае, па чым Беларусь «прасядала», — гэта нацыянальная сьвядомасьць.

Але гэты фактар аказаўся галоўным, бо менавіта ён вызначыў лёс народа на дзесяцігодзьдзі."

Паспрабуйце запярэчыць. 

Вось я, вашымі словамі, "пазьняковец", але пахвілінна Зянона не ўзгадваю. А ў вас гэтая фігура - прама альфа і амега. 

Такім чынам, пакуль нацыяналісты імкнуліся "заліть кровью русскоязычных проспекты", Бабаріко мужна, не засцаўшы, працаваў у мінскай філіі крамлёўскага банку.