Памолімся

Автор статьи пытается сектантов "Новой Беларуси" привязать к парижским коммунарам? Так ведь коммунары были социалистами, а сектанты "Новой Беларуси" являются национал-капиталистами, выступают за приватизацию и против социальных завоеваний трудового народа. Разве не так?

Сиононивец, в твоей методичке как минимум две ошибки и ложных утверждений. Если не дурак и не бот, то поймешь о чем речь.

[Рэд. выдалена]

Толькі хацеў напісаць, што калі б Валерый Урублеўскі жыў у сённяшні час, то лукашысты ўжо даўно бы прызналі яго “тэрарыстам”. Не паспеў дапісаць свой каментарый, як лукашысцка-рашысцкія боты ўжо тут як тут пад артыкулам павылазілі.

Спадару Беларусе, спяжаюся вам паведаміць пра наяўнасьць процьмы вуліцаў Парыскае Камуны ў БССР і, ўласна, Ўрублеўскага таксама.
Сацыяліст шанаваны ня адно спадаром Энгельсам, а і сацыялістычным рэжымам

Acab, паведамь лепей чаму тваіх каментароў няма пад артыкламі пра пуціна, крэмль, рф?

Спадару крэмлеботу, чаму я маю пра нешта вас паведамляць? Гэта дзіўнае жаданьне. Зрэшты, калі вы гатовы заплаціць, я вам паведамлю. Але нешта мне здаецца, што вы не гатовы плаціць, каб даведацца

Так. Паўстанцы загінулі ў літоўскіх лясах. Яны змагаліся за гэтая лясы, за гэтыя палі, змагаліся за Літву, за яе незалежнасць , за яе адраджэнне. Але змагаліся й загінулі дарэмна. Бо сёння наша зямля завецца Белоруссіяй.

[Рэд. выдалена]

ён быў вымушаны штодзённа, пад халодным дажджом або пякучым сонцам, хадзіць у Парыжы ад шапіка да шапіка і кантраляваць, як раскладаюць газету

Пакуты ўжэндніка на чужыне,
Ну, па-першае, Урублеўскі ніколі ня быў "ужэнднікам", Лясны корпус у РІ быў парамілітарнай структурай, таму Ўрублеўскі меў расейскі афіцэрскі чын, а не цывільны. Па-другое, у згаданыя часы Ўрублеўскі быў ужо даволі пажылым чалавекам (60 гадоў), а ягонае здароўе было істотна падарванае ранамі, нішчымніцай, траўмамі і цяжкой фізычнай працай: калі Вы ўважліва чыталі, ён працаваў малатабойцам у кузьні. Дадаткова, ён перажыў разбойны напад на сябе, які зрабіў яго фактычна інвалідам. Па-трэцяе, праца Ўрублеўскага ў Парыжы была насамрэч сабачай. І нічога ня зробіш, пэнсіяў па ўзросьце тады не плацілі.

Так, гэта не ўжэндніцкая цэнзарская праца.

Інспэктар нагляду за раскладкай газэтаў,
Згода, гэта праца дробнага клерка на прыватным прадпрыемстве Віктора Рашфора, тагачаснага радыкальнага палітыка і публіцыста, якое выдавала прыватную газэту. Аніякага дачыненьня ані да чынавенства, ані да цэнзуры яна ня мела. Адное і другое выключна дзяржаўная прэрагатыва.

Дзякуй за цудоўны артыкул пра вельмі недаацанёнага паплечніка і асабістага сябра Каліноўскага. Жыцьцё, вартае і вялікага біяграфічнага дасьледаваньня, і прыгодніцкага раману. Нажаль, наколькі мне вядома, ні ў Беларусі, ані ў Польшчы нічога падобнага дагэтуль ня выйшла. Радыкальны дэмакрат і сацыялісты Ўрублеўскі ня ўпісваецца ў афіцыйныя каноны. Між тым, ён быў патронам польскіх адзінак тзв. "Дамбрашчакаў" (названых так паводле паплечніка і непасрэднага начальніка Ўрублеўскага па Парыжу, галоўнакамандуючага войскамі Камуны і выпускніка Берасьцейскага кадэцкага корпусу гэн. Яраслава Дамброўскага), якія змагаліся на баку рэспубліканскай Гішпаніі, і ў якіх змагаліся таксама і беларусы, грамадзяне ІІ РП.
Дадам яшчэ адную цікавую акалічнасьць: паранены Валер пэўны час перахоўваўся ў маёнтку Завепшыцэ (Zawieprzyce) на Любельшчыне, які належаў тады радзіне Складоўскіх -- блізкіх сваякоў Марыі Кюры.
Каго лёс закінуў у Польшчу, вельмі раю наведаць, гэта на паўночны ўсход ад Любліна -- замак у добрым стане і робіць вялікае ўражаньне, асабліва з улікам гэтай гісторыі.

Ну, а палымяныя патрыеты не любят коммунистов

Несастыкоука, а за што іх любіць? Яны і зараз пануюць

Беларусы - леваки и совки! И это наша главная проблема!

Ч, слушна кажаш. Не савку! Жыве Беларусь!

Ч,
Нашыя глоўныя праблемы гэта невуцтва, вузкасьць мысьленьня, местачковасьць (адарванасьць ад сусьветнага кантэксту), канфармізм ды палітычнае сэктанцтва.

Нацыянал-капїталїст,
Беларусь жыве і выжывае ў постсавецкія часы не ў апошнюю чаргу дзякуючы матэряльнай базе і парэшткам сацыяльных здабыткаў, якія паўсталі у часы "саўка". Сёньняшнія беларускія рэаліі, як благія, так і добрыя закладзеныя аб'ектыўнымі гістарычнымі працэсамі, якія Беларусь прайшла пры "саўку", у тым ліку індустрыялізацыяй і ўрбанізацыяй. Мне падаецца, варта спакойна гэта прызнаваць. Спадчына "саўка" яшчэ доўга будзе з намі і з нашымі нашчадкамі. І ў нечым гэта ненайгоршая спадчына. Прызнаньне рэчаіснасьці, як яна ёсьць, гэта прыкмета даросласьці і рацыянальнасьці.