Žančynu zrabili vzianiem za niekalki praŭdivych słoŭ, a ŭ Čiebarkule, na dašku honaru paviesili fota, zabojcy i hvałtoŭnika. Dva pytańnia - rasiejanie razumiejuć va ŭ što pieratvarajecca ich kraina? Jakaja vierahodnaść što Biełaruś NIE pojdzie u śled zasvajej uschodniaj susiedkaj?

Mutnaja istorija v tom vidie, v kotorom pro nieje pišut.
Vierojatno vdova rasskazyvaja takije dietali žiźni nieosoznanno iŝiet utiešienija utraty v tom, čto chotia by ona i jeje riebienok tiepieŕ uvažajemyje ludi, moł siemja hieroja. Skorieje vsieho čto-to tam tietka, rodom iz Ukrainy, dla kotoroj vojna tožie travma, vsie žie skazała lišnieje, čto zadieło vdovu. Nu a ta užie pripleła małoho, daby nakazať, i tiem samym čuvstvo otčajanija uspokoiť. Śvierchu - "samyj humannyj sud", s poniatnym mieśsiedžiem dla vojennych moł jeśli čto - žien vašich i dietiej hosudarstvo v obidu nie dast.
Vsie eto poniatno.
Nieponiatno druhoje. Kak vzrosłyje ludi nie našli v siebie sił vovriemia ottormoziťsia.
Nu a vračichu stoiło koniečno nakazať, no mnie nie vieritsia čto na eto byli dołžnyje pravovyje osnovanija, skorieje vsieho oni užie potom za uši byli pritianuty. Uvolnienija było by dostatočno.