Čiort znajet čto. I vied́ tierpienija chvatiło čiełovieku, i vriemieni, zanimaťsia takoj chrienotieńju. Vot už hdie ozabočiennyj, dla błahodarnych potomkov, vidimo, starałsi.

A zoch jen viej! Čitať takoje - podlinnoje nasłaždienije. Kakije tam "50 ottienkov sieroho"! Vot ona - toržiestvujuŝaja sierosť vo vsiej svojej krasie. My, bibliotiekari, budiem hodami biťsia hołovami v bietonnuju stienu čiełoviečieskoho nieviežiestva, čtoby vośpitať kulturu čtienija, kotoruju sčitajem naivažniejšim diełom - vied́ rieč idiet o čiełoviečieskich dušach... I vot kakoj-to oblečiennyj vłasťju Mitrofanuška vyvalivajet śpisok, hdie vsie pieriemiešano, hdie vielikije proiźviedienija, dokazavšije svoju ciennosť dla čiełoviečiestva, śmiešany s dietiektivami... Kakoj poistinie vielikolepnyj finał našich trudov! Apofieoz!!! A hdie, dieputatiško, moj lubimyj Tomas Mann s jeho "Śmierťju v Vieniecii"?! Nie znaješ, nie čitał? To-to. A vot vpried́ nie słušaj riefierientov, a sam voźmi knižiečku, da otkroj i počitaj... avoś uma-to i popribavitsia.

Supovoj pakietik, bibliotiekari... Nu i rabotionka, sidieť i s knih pyl sduvať. Skukotiŝa.

Bolšie vrieda nie ot hiejev, a  ot tiech kto pridumyvajet takije zakony, tak kak tut javno s hołovoj u ludiej nie v poriadkie

Biełaruskaja litieratura jeŝio so vriemien VKŁ vsiehda była hiej frendli.

Dieło v tom, čto putinskaja Rośsija povtoriajet šahi hitlerovskoj Hiermanii. Nadiejuś i finał budiet odinakovyj. 

stop rašizm, čto žie - jeŝie odin šažok k etomu finału sdiełan! I eto jedinstviennoje, čto možiet lično mienia primiriť s etim "śpiskom Pluŝiendra".