Łukašenka: Ja im skazaŭ — złaŭlu, adarvu jajcy

Pra heta kiraŭnik Biełarusi skazaŭ u intervju ŭkrainskamu žurnalistu Dźmitryju Hardonu.

«Kali nas tut pierakulać, to budzie nie soładka. I Ukrainie budzie nie lepiej, — miarkuje Łukašenka. — Ja b navat skazaŭ, što budzie horaj. Vy ž pavinny bačyć, što Rasija nie adnarodnaja. Paprakać, što jany frontam suprać Biełarusi iduć, manalitam, łuchta poŭnaja. Ja padazraju asobnych…

— Jastraby?

— Tak. Ja padazraju asobnych, nie chaču ich proźviščy nazyvać u publičnaj prastory. Rasijanie heta adčuvajuć. Ja im skazaŭ: złaŭlu, adarvu jajcy. 

— Tak?

— Tak, ja ich usio roŭna złaŭlu. Jany nie salidna pastupili.

— Jany ŭ kiraŭnictvie Rasii?

— Jany biehajuć tudy, uzhadniajuć i pačynajuć krucić. Jany ŭ siarednim źvianie. Ci vy, dapuścim, kažacie, «Vahnier». My ž viedajem, chto ŭznačalvaje strukturu. Ženia Pryhožyn. Ja jaho tak i nazyvaju: Ženia. Vy nie ŭjaŭlajecie, u mianie ź im dabrejšyja adnosiny. Vy nie pavierycie, kali ja pryjazdžaŭ da ich, jon mianie sustrakaŭ. Jon mnie najlepšuju plašku vina padoryć. Jon restaratar dobry. Kali mnie niejkaja padtrymka, ja jamu kažu, pryjedź u Biełaruś, pamažy. Jon pryjazdžaŭ. Mnie, kaniečnie, vielmi sumna, što hetyja vahnieraŭcy ź im źviazanyja. Ale z druhoha boku, dumaŭ, što jon cacka ŭ čužych rukach. Nie jon ža prymaje rašeńni. Tak, u jaho biznes, jon płacić, viedaju, jak heta. Ale nie jon heta.

Namieśniki ministraŭ, niekatoryja pa Biełarusi pabiehali — nie atrymałasia [razmova, napeŭna, pra eks-pasła Babiča — NN]. I voś im treba dakazać, što my Biełaruś ciopleńkuju pryniasiem i kiniem da niejkaj kramloŭskaj viežy.

I ja heta baču. Jany ž nie hladziać na nas jak na vorahaŭ. Tak hrošy mohuć zapłacić. Heta ideałahična kiepska, jon ideałahična nie pierakanany. Tamu ź im možna zmahacca i možna navat damaŭlacca. Tamu my heta pieražyviom. Sydzie epocha pucinska-łukašenkaŭskaja. Moža navat Vałodzia Zialenski schłynie. Pryjdzie novaje pakaleńnie… My vymušanyja žyć razam. Nas prosta buduć vykarystoŭvać. Nie Zachad suprać Uschodu, dyk Uschod suprać Zachadu. My sami vinavatyja. Kučma Lonia, siabra moj, vinavaty. Parašenka častkova vinavaty. Nu, Parašenka — bahaty čałaviek, tudy-siudy. Nu my to mahli. Usio zaradžałasia tam, na maich vačach. Kali-niebudź sustreniemsia, ja raskažu detali, jak heta było…» — skazaŭ Łukašenka.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0